Χρειάζεται η οδός Περικλέους μια αστική εθελοντική παρέμβαση; Μια αξιόλογη δράση στο κέντρο της Αθήνας προκαλεί κάποια ερωτήματα

απο τη popaganda Φωτογραφίες: Αγγελική Παναγιώτου/ FOSPHOTOS

Μένω στην οδό Περικλέους στο Σύνταγμα εδώ και πέντε χρόνια. Είναι ο δρόμος που τρελαίνει τα gps. Ξεκινά ως Καραγεώργη Σερβίας, γίνεται Περικλέους, μετά από λίγο γίνεται Αθηναΐδος και μετά Αγίας Ειρήνης. Επίσης είναι ο δρόμος που μπορείς να τον ονομάσεις η “περίληψη” του ιστορικού τριγώνου. Δημόσιες Υπηρεσίες, καφετέριες, υφασματάδικα, μπαρ, το Υπερωκεάνιο, το Faust, κοσμηματοπωλεία, καλή αρχιτεκτονική, κακή αρχιτεκτονική και γενικά σε κίνηση να βρισκόμαστε. Το πρωί βαβούρα, το βράδυ αιθανόλη. Αν με ρωτάγατε τι θα ήθελα να αλλάξει θα σας απαντούσα τρία πράγματα: 1. Να γίνει πεζόδρομος. 2. Να τον καθαρίζει πιο συχνά ο Δήμος και να μπουν σε ένα σταθερό σημείο μπλε κάδοι. 3. Να μπουν στη γωνία Λέκκα και Περικλέους χημικές τουαλέτες ώστε να μην κατουράει όλη η μπαρόβια Ελλάδα έξω από την πόρτα μου. Εδώ που τα λέμε αυτά θέλει και όλη η Αθήνα. Κατά τ’ άλλα αν υπήρχε μια κατάταξη με τις χειρότερες μεριές της πόλης, η Περικλέους, ούτε κατά διάνοια θα ήταν μέσα σε αυτές. Δεν είναι γειτονιά αλλά ούτε και γκέτο. Ένα εμπορικό στενό στο κέντρο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και έτσι προκύπτει το ερώτημα: Είναι η Περικλέους που έχει ανάγκη μια εθελοντική αστική παρέμβαση από οποιαδήποτε ομάδα; Ή μήπως αυτές οι καινούριες γλαστρούλες είναι σαν να προσθέτεις λίγο ακόμα ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη; Ο τοίχος που βλέπετε στις φωτογραφίες είχε κάτι άθλια γκράφιτι. Είχε, όμως, και ένα καλό σύνθημα ενός ΠΑΟΚτζή που με διάφορους τρόπους πηδούσε όλη την Αθήνα. Ήταν ενδιαφέρον να το βλέπεις κάθε πρωί. Σε έβαζε στη θέση σου. Τώρα κάθε πρωί θα βλέπω έναν χακί ουρανό και κάτι γκρι πολυκατοικίες. Θα μου πείτε: “δικός σου είναι ο τοίχος;”. Θα σας απαντήσω “όχι, αλλά ποιανού είναι;”. Θα μου απαντήσετε: “τι γκρινιάζεις, δεν σου αρέσει που ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι και την ώρα που εσύ κοιμόσουνα έφτιαξαν κάτι όμορφο έξω από την πόρτα σου;” Θα ξαναπαντήσω: “ναι, φυσικά και τους ευχαριστώ! Αλλά ποιος θα το φροντίσει όταν φύγουν;” Και έτσι πάμε και στο επόμενο καίριο ερώτημα της εποχής μας: τώρα που ξεκινήσαμε όλοι ξαφνικά να αγαπάμε την Αθήνα, μπορούμε όλοι να παρεμβαίνουμε ώστε να διαμορφώσουμε την αισθητική της; Και στην τελική αν έχουμε δεχθεί πως μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία θα μας σώσει, δεν θα έπρεπε οι συνάδελφοι ιδιώτες να μας χτυπήσουν την πόρτα και να μας ρωτήσουν: παιδιά έχουμε μια ιδέα, να σας αλλάξουμε λίγο τον μίζερο τοίχο σας, θέλετε να μας πείτε καμιά ιδέα, αφού όπως τα έχει φέρει η ζωή κατοικείτε εδώ πέρα; Βέβαια, εδώ ο κόσμος καίγεται και εμείς θα μιλάμε για τοίχους; Στην προκειμένη περίπτωση, ναι. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να επενδύσουμε στην διαδικασία του διαλόγου των τοπικών αρχόντων, των φορέων, των εθελοντικών ομάδων με τους κατοίκους και τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Γιατί αν δεν τους βάλουν στη διαδικασία (επαναλαμβάνω επίτηδες τη λέξη) να φροντίσουν το δεντρολίβανο έξω από την πόρτα μου τότε όλες αυτές οι πραγματικά αξιόλογες δράσεις το μόνο που προσφέρουν είναι ένα ακόμη μιντιακό πυροτέχνημα. Και έχουμε πολλά από δαύτα!