Σελίδες

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ BOSCO VERTICALE ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΘΕΤΟ ΔΑΣΟΣ

απο το INHABITAT & tromaktiko


Ονομάζεται «Bosco Verticale» (σ.σ. κάθετο δάσος) και αποτελεί εξελιγμένο μοντέλο κάθετης ανάπτυξης πρασίνου μέσα στην πόλη, ενισχύοντας την περιβαλλοντική επιβίωση των σύγχρονων ευρωπαϊκών πόλεων.
Ειδικότερα πρόκειται για δύο πολυκατοικίες που θα κατασκευαστούν στο κέντρο του Μιλάνου (στην περιοχή Isola), βασικό χαρακτηριστικό των οποίων θα είναι η παρουσία 900 και πλέον δέντρων, πλήθος θάμνων και λουλουδιών σε όλα τα διαμερίσματα.

Πρωταρχικός σκοπός του αρχιτέκτονα Stefano Boeri είναι να αντιμετωπίσει την αυξημένη μόλυνση της πόλης του, αλλά και να προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής στους κατοίκους, βελτιστοποιώντας, ανακτώντας και παράγοντας ενέργεια μέσω των φυτών. Το πρώτο »Bosco Verticale» θα αποτελείται από δύο κάθετους «πράσινους πύργους», 110 και 76 μέτρων αντίστοιχα, ενώ η όλη κατασκευή θα αναπτυχθεί σε έκταση 50.000 τετραγωνικών μέτρων, ενσωματώνοντας 60 εγκαταλελειμμένα αγροκτήματα στα περίχωρα της πόλης.

Για την ανάπτυξη του κάθετου αυτού κήπου θα χρησιμοποιηθεί μια μεγάλη ποικιλία φυτών με στόχο τη δημιουργία ενός μικροκλίματος αλλά και το φιλτράρισμα των σωματιδίων σκόνης που περιέχονται στο αστικό περιβάλλον. Ειδικότερα τα φυτά απορροφούν το CO2 και τα σωματίδια σκόνης, προστατεύουν από την ακτινοβολία και την ακουστική ρύπανση και γενικότερα προσφέρουν μεγάλη βελτίωση στην ποιότητα ζωής και στην εξοικονόμηση ενέργειας.

Η άρδευση των φυτών θα γίνεται κυρίως με την επαναχρησιμοποίηση των ρυπαρών υδάτων του κτιρίου, μετά από ειδική επεξεργασία μέσω συστήματος φιλτραρίσματος, ενώ η χρήση αιολικών και φωτοβολταϊκών συστημάτων ενέργειας θα συμβάλλουν στη μεγαλύτερη ενεργειακή αυτάρκεια των δύο «πύργων».

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

«Η αρχιτεκτονική πρέπει να αλλάζει τον κόσμο μας» ΖΑΧΑ ΧΑΝΤΙΝΤ


απο ΤΑ ΝΕΑ
Μια καλύτερη κοινωνία με κτίρια που αποπνέουν δυναμισμό και μετατρέπονται σε τόπους ανταλλαγής απόψεων οραματίζεται η ιρακινής καταγωγής αρχιτέκτονας κάθε φορά που καλείται να σχεδιάσει - όπως ένα σχολικό συγκρότημα στο Λονδίνο, που βραβεύτηκε 

Εκανε τους μαθητές να τρέχουν για να πάνε στη σχολική αίθουσα. Να ξεχάσουν την κοινωνική διαδικτύωση και να έλθουν κοντά με τη βοήθεια ενός έξυπνου διαδρόμου για αγώνες στίβου που διασχίζει το νέο σχολικό συγκρότημα της Ακαδημίας Eβελιν Γκρέις. Ενα κτίριο-κόσμημα για την υποβαθμισμένη - και λόγω εγκληματικότητας - περιοχή του Μπρίξτον στο Λονδίνο που χάρισε στην πιο καταξιωμένη αρχιτέκτονα Ζάχα Χαντίντ το βρετανικό αρχιτεκτονικό βραβείο Στέρλινγκ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.
Μπορεί τα πρωτοποριακά και φουτουριστικά κτίρια με τις καμπύλες να δίνουν μια νότα πολυτέλειας σε όσους έχουν την τύχη να διαβαίνουν τα κατώφλια τους. Η Ζάχα Χαντίντ ωστόσο βλέπει το αρχιτεκτονικό της έργο ως «προσφορά στην κοινωνία».
«Ποιος μίλησε για πολυτέλεια; Θεωρώ ότι σχεδόν όλα μου τα κτίρια έχουν κοινωνικό χαρακτήρα. Συνεισφέρουν στη βελτίωση της εικόνας της πόλης», σχολιάζει η γεννημένη στη Βαγδάτη αρχιτέκτονας που διατηρεί γραφείο στο Λονδίνο τα τελευταία 30 χρόνια.
«Το ίδιο ισχύει και με το Μουσείο Τεχνών του 21ου αιώνα MAXXI στη Ρώμη. Ο κόσμος το χρησιμοποιεί. Το χαίρεται. Ελπίζω τα έργα μου να προβληματίζουν τον κόσμο και οι επισκέπτες να περνούν ωραίες στιγμές σε αυτά», συμπληρώνει, αναφερόμενη στο μουσείο που της χάρισε πέρσι το - πρώτο - βραβείο Στέρλινγκ.
Με το πρόσφατα βραβευμένο σχολικό συγκρότημα που δημιούργησε σε έναν χώρο μόλις 14 στρεμμάτων, νιώθει ότι συνεισφέρει σε μια «πιο ποιοτική μαθητική ζωή και μια καλύτερη κοινωνία».
«Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα όταν κάτι άσχημο μετατρέπεται σε κάτι για το οποίο είναι περήφανα. Ετσι νιώθουν και με το νέο τους σχολικό συγκρότημα. Είναι μεγάλη ευθύνη. Ενα τέτοιο έργο έχει άμεση επίπτωση στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά», λέει.
Τη μονοτονία των σχολικών αιθουσών σπάνε ένας διάδρομος - που, όπως λέει, «επιτρέπει στα παιδιά, ενώ είναι απομονωμένα μεταξύ τους, να επικοινωνούν οποιαδήποτε στιγμή» -, ένας χλοοτάπητας πολλαπλών χρήσεων και μια γωνιά με κήπο από αγριολούλουδα.
«Ενα σχολείο που σου επιτρέπει να κινείσαι κυκλικά και να βλέπεις τα πράγματα από διαφορετικές γωνίες, προτείνει έναν άλλο τρόπο εκπαίδευσης και μια νέα οπτική», όπως εξηγεί η Ζάχα Χαντίντ στην ισπανική εφημερίδα «El Pais» για το συγκρότημα των τεσσάρων σχολείων με τις καλά φωτισμένες τάξεις και τους ευρύχωρους διαδρόμους.
Πρόσφατα ολοκλήρωσε και τη νέα Roca London Gallery στο Chelsea Harbour, έναν εκθεσιακό χώρο για είδη μπάνιου, εμπνευσμένο από την κίνηση του νερού. Η άκρως φουτουριστική αυτή δουλειά την έκανε - παραλόγως - να γυρίσει πίσω στο παρελθόν. Οταν, μετά τις σπουδές της στα Μαθηματικά στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, μπήκε στη Σχολή της Αρχιτεκτονικής Ενωσης Λονδίνου για να ακολουθήσει το όνειρό της.
«Θυμάμαι ότι το Chelsea Harbour ήταν από τις πρώτες περιοχές που επισκεφτήκαμε με συμφοιτητές για να μελετήσουμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων. Τότε δεν μας άφηναν να πλησιάσουμε. Ωσπου μια μέρα νοικιάσαμε ένα ακριβό αυτοκίνητο και πλησιάσαμε υποδυόμενοι τους ιδιοκτήτες», λέει η Χαντίντ.
Ολα αυτά, από μια αρχιτέκτονα που επιμένει στη... μεγάλη κλίμακα. Παρά το γεγονός ότι κατά το παρελθόν έχει σχεδιάσει έπιπλα όπως ο καναπές Moraine (2000) αλλά και γυναικεία τσάντα για τον οίκο Louis Vuitton. «Καλές οι τσάντες αλλά εμένα μου αρέσει η αρχιτεκτονική. Εχω μάθει να μην ξεχωρίζω το περίβλημα από το εσωτερικό αλλά να δίνω την ίδια προσοχή και στα δύο», λέει.
Αυτή την περίοδο βρίσκεται στα σκαριά ένα έργο που, όπως επισημαίνει, την έχει σημαδέψει: ο σχεδιασμός της Κεντρικής Τράπεζας της Βαγδάτης. Είναι η πρώτη φορά που καλείται να δουλέψει στη γενέθλια πόλη της και μάλιστα σε ένα κτίριο που πέρσι δέχτηκε επίθεση από οπλισμένους άντρες και καμικάζι, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 18 άτομα.
«Πέρασαν 35 χρόνια από την ημέρα που έφυγα από το Ιράκ. Δεν επέστρεψα ποτέ. Παρά μόνο όταν μου πρότειναν να αναλάβω την Κεντρική Τράπεζα. Πιστεύω ότι είναι ένα κτίριο που μπορεί να συνεισφέρει σε ένα καλύτερο μέλλον», λέει.
Ανάμεσα στα κτίριά της που ξεχωρίζουν είναι το Κολυμβητικό Κέντρο του Λονδίνου για τους Ολυμπιακούς του 2012, το Κέντρο Επιστημών στο Βόλφσμπουργκ της Γερμανίας, η Οπερα της Γκουανγκτσού στην Κίνα, ο Πύργος για Σκι του Ινσμπουργκ της Αυστρίας, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σινσινάτι και η Πλατεία Ελευθερίας στη Λευκωσία.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Βιντεοπαρουσίαση του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος από τον αρχιτέκτονα Renzo Piano


απο το Technical News from Greece



Το 2006, το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος»  ανακοίνωσε την πρόθεσή του να χρηματοδοτήσει τη 
δημιουργία του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), έργο που περιλαμβάνει 
την κατασκευή και τον εξοπλισμό των νέων κτιριακών εγκαταστάσεων για την Εθνική 
Βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΕΒΕ) και την Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ), καθώς και τη 
διαμόρφωση του εκπαιδευτικού και πολιτιστικού Πάρκου Σταύρος Νιάρχος, συνολικής έκτασης 
170.000 τ.μ.

Το ΚΠΙΣΝ είναι ένας πολυλειτουργικός χώρος πολιτισμού και παιδείας, ο οποίος αναπτύσσεται 
σε έκταση γης που ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο, 4,5 χμ νότια από το κέντρο της Αθήνας, 
στο Δέλτα Φαλήρου, και εκφράζει τη δέσμευση του Ιδρύματος στην πολιτιστική ανάπτυξη, την
ευημερία και το μέλλον της Ελλάδος. Ο προϋπολογισμός του έργου προσεγγίζει τα 566 εκατομ-
μύρια Ευρώ και όταν το ΚΠΙΣΝ ολοκληρωθεί, η πλήρης διαχείριση και ο πλήρης έλεγχός του 
θα περιέλθουν στο Ελληνικό Δημόσιο, καθιστώντας το μία από τις μεγαλύτερες αποκλειστικές 
δωρεές που έχει ποτέ πραγματοποιήσει κοινωφελής οργανισμός. Επιπλέον, το ΚΠΙΣΝ 
αποτελεί την πρώτη σύμπραξη δημοσίου-ιδιωτικού τομέα αυτού του είδους στην 
Ελλάδα και εκ των σημαντικότερων πολιτιστικών και εκπαιδευτικών έργων που έχουν
 υλοποιηθεί ποτέ στη χώρα. Ως ένα από τα μεγαλύτερα κατασκευαστικά έργα στην 
πρόσφατη ιστορία του τόπου, το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος θα 
ωφελήσει άμεσα την Ελληνική οικονομία, δημιουργώντας θέσεις εργασίας και 
ενισχύοντας την εισροή κεφαλαίων, σε ένα δυσχερές οικονομικό περιβάλλον.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗ ΔΡΕΣΔΗ, αρχιτ. DANIEL LIBESKIND

απο το DEZEEN


δείτε το....
Dresden Museum of Military History by Daniel Libeskind


Ο Νεουορκέζος αρχιτέκτονας Daniel Libeskind σχεδίασε την παρέμβαση-προσθήκη στο Μουσείο Πολεμικής Ιστορίας της Δρέσδης, διαπερνώντας την καρδιά του με μια κατασκευή απο χάλυβα και γυαλί και το Μουσείο θα ανοίξει ξανά στις 14 Οκτωβρίου μετά απο 22 χρόνια.
Οι πέντε ορόφων τριγωνική σφήνα επεκτείνει τις υπάρχουσες αίθουσες του Μουσείου , καθιστώντας το, το μεγαλύτερο μουσείο στη Γερμανία.
Dresden Museum of Military History by Daniel Libeskind



more text & photos
http://daniel-libeskind.com/

Αεροδρόμιο του Kuwait απο τον Foster+Partners

απο viaggi di architettura





Ενας "Κόμβος αέρα» ,το νεο διεθνές αεροδρόμιο του Κουβέιτ , απο τον  Foster + Partners , το οποίο θα εξυπηρετήσει πάνω από 25 εκατομμύρια για τα άτομα, με προοπτική να αυξηθούν στο μέλλον, σε περίπου 50 εκατομμύρια ταξιδιώτες ετησίως.
Οι εγκαταστάσεις έχουν σχεδιαστεί για να προσφέρουν τη μέγιστη άνεση, παρά την τοποθέτηση του στο κέντρο της ερήμου και σε ενα από τα θερμότερα κλίματα της γης . Οι πύλες θα βλέπουν σε ένα κεντρικό αίθριο ύψος των 25 m και κατανέμονται συμμετρικά μεταξύ των άκρων του που φτάνουν σε μήκος 1,2 χιλιομέτρων. Λειτουργικά αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα, για τις αναχωρήσεις αφίξεις και τις αποσκευές.
Η οργανική μορφή της δομής του έχει σχεδιαστεί ως κύτταρο , σαν νέο σύμβολο του σύγχρονου Κουβέιτ , όπου το τελευταίο μέρος των φτερών υποστηρίζεται από κολώνες απο μπετόν , ετσι ώστε για να προκύψει ενας πλατύς, ανετος και σκιασμένος διάδρομος. 
Η στέγη είναι πολύ καλά θερμομονωμένη και καλύπτεται με μεγάλα φωτοβολταικά πανέλλα, είναι δε διάτρητη με γυάλινα παράθυρα που φιλτράρουν το φυσικό φως και είναι εξοπλισμένα με αυτόματο κλείσιμο σε περίπτωση υπερβολικής ηλιακής ακτινοβολίας.
Τέλος, δεν θα μπορούσε να λείπει η οφθαλμαπάτη: μια κομψή είσοδος από μια « όαση δροσιάς », ενα μικρόκοσμο γεμάτο από ενδημικά φυτά πλαισιωμένο με λίμνες και καταρράκτες

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Ειναι επιτρεπτή η χρήση ηλιακών τεχνικών εξοικονόμισης ενέργειας σε διατηρητέα κτήρια ;

απο το treehugger


Με την ευκαιρία της μετατροπής της διατηρητέας σιδηροδρομικής γέφυρας Blackfriars στο κεντρικό Λονδίνο σε ηλιακό σταθμό παραγωγής ενέργειας, συνεχίζεται ο διάλογος για το κατά πόσο "επιτρέπεται" η χρήση νέων τεχνολογιών στο δομημένο περιβάλλον άλλης εποχής.
Είναι ενα εξαιρετικά συμβολικό έργο που αναδεικνύει μια νέα βιομηχανική επανάσταση. Αλλά τι γίνεται με εξίσου ιστορικά σπίτια και κτήρια ; Μπορούν να γίνουν "ηλιακά" χωρίς να καταστραφεί η γοητεία τους και πρέπει να το κάνουν ;
Εχουν παρουσιαστέι άρθρα ενεντίον του ηλιακού σχεδιασμού με φωτογραφίες πέτρινων σπιτιών με ηλιακά πανέλλα ενσωματωμένα στη στέγη τους.
File:Blackfriars Bridge, River Thames, London, with St Pauls Cathedral.jpg


                                                                                                           











Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Αληθινή αρχιτεκτονική από τον Άρη Κωνσταντινίδη

image

απο το athensvoice





































































































































































































Τ


o έργο του αποτελεί αξιοζήλευτο υπόδειγμα ελληνικής αρχιτεκτονικής, που έκανε δική της μια διεθνή γλώσσα. Χάρη σ’ αυτό αναδείχθηκε στη χώρα μας σε «γενάρχη» του μεταπολεμικού μοντερνισμού και έτυχε διεθνούς αναγνώρισης. Ωστόσο «φυλακίστηκε» στην ιδέα της καθολικής αξίας της αρχιτεκτονικής του και βίωσε την πίκρα ενός απομονωμένου Δον Κιχώτη, που βλέπει τις ιπποτικές αξίες του να μη γίνονται αποδεκτές από αυτούς στους οποίους τις απεύθυνε.

Το να γράψει κάποιος σήμερα ένα κείμενο γι’ αυτόν μπορεί να φαντάζει σαν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Κι αυτό γιατί έδωσε, μέσα από το έργο και τα γραπτά του, τις απαντήσεις σε κάθε πιθανή ερώτηση που θα μπορούσε να του θέσει ένας δημοσιογράφος. Έτσι, το υλικό που διατίθεται είναι τόσο άφθονο και εύληπτο, ώστε αρκεί να στρωθεί κανείς και να γράψει ακόμα ένα είμενο –το δικό του– για τον Άρη Κωνσταντινίδη.
Στην πραγματικότητα, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Κάθε φορά που προσεγγίζει κανείς αυτό το υλικό, ανακαλύπτει με έκπληξη ότι ξαφνικά μεταμορφώνεται και γίνεται ένας «μαγικός καθρέφτης» που επιμόνως τού ζητά να πάρει σαφή θέση –ηθικής τάξεως– απέναντι σε βασικά και δύσκολα ερωτήματα, όπως π.χ. τι είναι ανθρώπινο ή τι σημαίνει σύνεση και τι ειλικρίνεια και πώς όλα αυτά θα μπορούσαν να εκφράζονται, με σύγχρονο τρόπο, μέσα από την αρχιτεκτονική.
Με δυο λόγια, ο Άρης Κωνσταντινίδης είναι ένας μύθος που διχάζει όποιον τον προσεγγίζει, αλλά και του φανερώνει, όπως κάθε μύθος, τουλάχιστον μια αλήθεια… Αυτή που ο καθένας επιλέγει να δει.
Αυτόφωτος πλανήτης. «Γεννήθηκα στην Αθήνα, το 1913. Μετά από τις γυμνασιακές σπουδές στο “Βαρβάκειο Πρακτικό Λύκειο” έφυγα για τη Γερμανία, για το Μόναχο, όπου φοίτησα στην Αρχιτεκτονική Σχολή του εκεί Πολυτεχνείου από το 1931 μέχρι και το 1936». Πίστευε όμως στη γνώση που αποκτά κανείς επιλεκτικά και μόνος του –από τα ταξίδια, για παράδειγμα– και φρόντιζε πάντα να επισημαίνει ότι η αρχιτεκτονική του ήταν αυτόφωτη κι ανεπηρέαστη από άλλους αρχιτέκτονες. «Γιατί να μαθητέψω σε άλλους, όταν μπορώ να έχω για δάσκαλό μου αυτά που κλείνω μέσα μου. Και γιατί έχω κρίνει πως είναι γνήσια και αληθινά».