Ενα αρχαίο χορηγικό μνημείο «υψώνεται» σιγά σιγά στον βράχο της Ακρόπολης πάνω από το διονυσιακό θέατρο. Πρόκειται για το μνημείο του Θρασύλλου που αναστηλώνεται στην είσοδο του σπηλαίου όπου είχε κατασκευαστεί πριν από 2.300 χρόνια. Στις πλαγιές και στις υπώρειες του βράχου και γύρω από αυτόν, δημόσια κτίρια και ιερά αποκαλύπτουν τα μυστικά τους, ενώ κάθε επέμβαση στην Πλάκα φέρνει στο φως μικρές ή μεγαλύτερες ανακαλύψεις.Γιατί Αρχαία Αθήνα δεν ήταν μόνο η Ακρόπολη... Καταιγιστικές ήταν λοιπόν οι πληροφορίες για τα ευρήματα και τις δράσεις της Α΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων που έδωσε χθες το απόγευμα ο προϊστάμενός της κ. Αλέκος Μάντης στην ομιλία του για το έργο των δύο τελευταίων ετών. «Κτίριο συνοδείας» στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης ήταν το μνημείο του Θρασύλλου (320-319 π.Χ. και 271-270 π.Χ.) το οποίο διατηρούνταν σχεδόν ακέραιο ως το 1827, οπότε «υπέκυψε» στον βομβαρδισμό του Κιουταχή κατά την πολιορκία του Ιερού Βράχου. Αρχιτεκτονικά μέλη του μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν αργότερα για την ανέγερση της ρωσικής εκκλησίας. Η σχεδιαστική αποτύπωση του μνημείου όμως από πολλούς περιηγητές έχει αποβεί εξαιρετικά χρήσιμη για τους αναστηλωτές που εργάζονται σήμερα στο έργο.
Ε ίναι γνωστό ότι είχε τη μορφή ενός μαρμάρινου ναΐσκου με δίφυλλη θύρα και κάλυπτε την είσοδο ενός από τα φυσικά σπήλαια του βράχου. Στο επιστήλιό του έφερε την επιγραφή του Θρασύλλου, ενώ στη ζωφόρο υπήρχαν ανάγλυφοι στέφανοι ελιάς και στο κέντρο ένας από κισσό. Λόγω μεγέθους και θέσης εξάλλου ήταν ορατό από πολύ μακριά- γι΄ αυτό ο Θράσυλλος, παρ΄ ότι μέγας χορηγός, είχε θεωρηθεί πολύ ματαιόδοξος. Η παράσταση του φόνου των Νιοβιδών από τον Απόλλωνα και την Αρτεμη όμως, που σύμφωνα με την περιγραφή του Παυσανία υπήρχε στο εσωτερικό του σπηλαίου, δεν σώζεται. Ούτε φυσικά το άγαλμα του Διονύσου για το οποίο μιλούν άλλες πηγές. Στο πλαίσιο του έργου πάντως έχει γίνει η συντήρηση των τοιχογραφιών του ναϊδρίου της Παναγίας της Σπηλιώτισσας, το οποίο δημιουργήθηκε εκεί στους νεότερους χρόνους.
Ενα ακόμη χορηγικό μνημείο, αυτό του Νικία, τα αρχιτεκτονικά μέλη του οποίου βρέθηκαν διάσπαρτα στην Ακρόπολη, πρόκειται να αποκατασταθεί συνοπτικά, ενώ στο Θέατρο του Διονύσου και στο Ασκληπιείο συνεχίζονται οι αναστηλωτικές εργασίες επί μέρους τμημάτων.
O λη η Πλάκα ένας αρχαιολογικός χώρος! Μόνο στον ΝΑ τομέα της χρειάστηκε να γίνει έλεγχος σε περισσότερα από 30 ακίνητα, ενώ από τις ανασκαφές προέκυψε μεγάλος αριθμός κινητών ευρημάτων, 125 από τα οποία είναι μαρμάρινα θραύσματα γλυπτών και αρχιτεκτονικών μελών. Πέρα από αυτά, μνημεία άγνωστα ή ελάχιστα γνωστά έρχονται στο φως. Οπως:
Το Γυμνάσιο του Αδριανού ενδέχεται να είναι ένα μεγάλο κτίριο που έχει εντοπισθεί στην Πλάκα κάτω από κτίρια του ΥΠΠΟ αλλά και ιδιωτικά, εκεί όπου θα εγκατασταθεί το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης. Η συνέχιση των ανασκαφών, καθώς το έργο έχει ενταχθεί στο ΕΣΠΑ, μπορεί να δώσει απαντήσεις. Μία λουτρική εγκατάσταση εξάλλου, που αποκαλύφθηκε στο αρχοντικό των Μπενιτζέλων, θεωρείται ότι μπορεί επίσης να συνδέεται με το Γυμνάσιο.
Μία πύλη της Ιουστινιάνειας Περιόδου και μεγάλο μέρος ενός ορθογώνιου πύργου του τείχους της Αθήνας της Υστερορωμαϊκής Εποχής ήρθαν στο φως σε ακίνητο της οδού Αδριανού. Μαζί και τα κατάλοιπα του ναού της Παναγιάς της Κρυσταλλιώτισσας. Ολα μνημεία που εδώ και περισσότερα από 80 χρόνια είχαν «εξαφανισθεί».
Σε ακίνητο επί των οδών Αιόλου και Δεξίππου, όπου βρισκόταν το πρώτο ξενοδοχείο των Αθηνών (από το 1837) βρέθηκε τμήμα του τείχους της Υστερορωμαϊκής Εποχής αλλά και τμήμα του αμφιθεάτρου της Βιβλιοθήκης του Αδριανού.
Θεσμός της αθηναϊκής πολιτείας οι χορηγίες των δραματικών αγώνων που λάμβαναν χώρα στο Θέατρο του Διονύσου είχαν και τον... δρόμο τους: την οδό των Τριπόδων, ένθεν και ένθεν της οποίας ήταν τοποθετημένοι οι τρίποδες με τα αφιερώματα των χορηγών. Οπως ανακοίνωσε ο κ. Μάντης, η Εφορεία Ακρόπολης θα προχωρήσει τώρα στην αποκατάσταση και ανάδειξη αυτής της οδού στο σημείο της αφετηρίας της, που ήταν το αρχαίο θέατρο. Ηδη απομακρύνθηκαν αρχιτεκτονικά μέλη που βρίσκονταν στο τμήμα αυτό, ενώ θα ακολουθήσει η διάστρωση της οδού ώστε να είναι βατή από τους επισκέπτες και τέλος θα αναδειχθούν τα παρακείμενα χορηγικά μνημεία. Η είσοδος θα είναι δυνατή μέσω μιας νέας θύρας η οποία θα ανοιχτεί στην περίφραξη του χώρου.
Ωστόσο η οδός των Τριπόδων δεν σταματούσε εκεί. Η «παρακολούθησή» της από τους αρχαιολόγους έφερε στην επιφάνεια μέσω των τελευταίων ανασκαφών και νέα τμήματα της οδού. Συγκεκριμένα, στην οδό Βύρωνος 2 της Πλάκας η έρευνα σε ένα οικόπεδο αποκάλυψε την αρχαία οδό σε όλο το πλάτος της, δηλαδή 5,90 μ. με τα αναλήμματα σε κάθε πλευρά. Ανάμεσα στα ευρήματα μάλιστα υπήρξαν και μαρμάρινα αγαλμάτια (Αφροδίτης, ανδρικής μορφής) ή τμήματά τους. Οσον αφορά τη διαδρομή της πάντως είναι γνωστή σε μεγάλο βαθμό: Βγαίνει έξω από τον αρχαιολογικό χώρο με κατεύθυνση την Πλάκα. Ακολουθεί την οδό Βάκχου, στρέφει αριστερά στην οδό Βύρωνα και φθάνει στην πλατεία Λυσικράτους όπου βρίσκεται και το ομώνυμο χορηγικό μνημείο (επισήμανσή της έχει γίνει στον δρόμο με κόκκινο χώμα). Από εκεί συνεχίζει στην οδό Σέλλεϋ, συμπίπτει ακολούθως με τη σημερινή οδό Τριπόδων και φθάνει στο Σχολαρχείο, όπου και χάνονται τα ίχνη της.
Δευτέρα 31 Μαΐου 2010
Η μόδα με τις μεγάλες αναπτύξεις
..δες και την "ανάπτυξη" στην Μεσσηνία...
Φιλικά,
Έγινε πολύ της μόδας τελευταία να παρουσιάζονται συνεχώς σχέδια για μεγάλες αναπτύξεις ιδιαίτερα μέσα στις πόλεις. Αυτό βέβαια γίνεται μετά τις μαρίνες με επαύλεις, τα γκολφ με επαύλεις και τους αυτοκινητόδρομους στα βουνά μας. Αυτού του είδους η ανάπτυξη όμως δεν είναι πρόοδος αφού θα μεγεθύνει άλλα προβλήματα. Γι αυτό και πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί. Το έχουμε δει στην περίπτωση του Mall στη Λευκωσία όπου μάλιστα με ασυνήθιστα μεγάλη σπουδή το Δημόσιο ήταν έτοιμο να κατασκευάσει αερογέφυρα με δημόσια λεφτά για να μειωθεί το κυκλοφοριακό, ένα πρόβλημα που οι διάφορες εγκρίσεις μας δημιούργησαν. Εντός των πόλεων, το κυκλοφοριακό είναι το πρώτο ίσως πρόβλημα που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη για τέτοιες αποφάσεις. Και δεν είναι μόνο το θέμα των χώρων στάθμευσης της ιδίας της ανάπτυξης αλλά τα προβλήματα από ταδιερχόμενα αυτοκίνητα και φυσικά η επίδραση στις γύρω περιοχές. Έχουμε δει πολλές περιπτώσεις όπου συνήθως Δήμοι δίνουν άδειες ανάπτυξης και μετατροπές π.χ. σε κέντρα διασκέδασης που η λειτουργία τους δημιουργεί φοβερά προβλήματα σε περίοικους όπου μετά, κανείς δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά τους. Ακόμη ένα πρόβλημα που πρόσφατα προβάλλεται έντονα, είναι αυτό με το ύψος στα νέα κτήρια και τις πολεοδομικές αλλαγές. Η πολεοδομικές ρυθμίσεις αποτελούν μαζί με το νερό, το ηλεκτρονικό φάσμα, τα ορυκτά, τη θάλασσα όπως και τόσα άλλα εθνικό πλούτο που ανήκει σε όλους και τον οποίο θα πρέπει να διαχειριζόμαστε με ιδιαίτερη προσοχή. Για να μπορεί ο οποιοσδήποτε να εκμεταλλευτεί επομένως τον εθνικό αυτό πλούτο θα πρέπει να έχει απτό κέρδος το δημόσιο. Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε τους επιπλέον ορόφους που αιτούνται οι εταιρείες ανάπτυξης με μέρος της πρόσοψης του τεμαχίου για να διαπλατυνθεί ο δρόμος ή ακόμη και με παραχώρηση χώρου πρασίνου για το κοινό όφελος. Τα ψηλά κτήρια έχουν ορισμένα πλεονεκτήματα γιατί κρατούν μεγάλες μάζες ανθρώπων σε λίγο χώρο και έτσι περιορίζεται η εισβολή στη φύση. Επίσης τα διάφορα δίκτυα όπως υδροδότησης, ηλεκτροδότησης και αποχετευτικά δεν επεκτείνονται σε μεγάλες αποστάσεις και μπορούν να συντηρηθούν εύκολα. Παράλληλα είναι πιο εύκολο να προσφέρουν εξυπηρέτηση οι δημόσιες μεταφορές. Χωρίς αυτές δεν πρέπει με κανένα τρόπο να επιτρέπεται η αύξηση ορόφων έστω και με ανταλλάγματα, μέχρις ότου έχουμε ικανοποιητικές δημόσιες μεταφορές με ευρεία χρήση και μειωμένους αριθμούς αυτοκινήτων στους δρόμους. Τα ψηλά κτήρια παρουσιάζουν όμως και σοβαρά προβλήματα όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσης των ενοίκων και την ποιότητα ζωής τους. Φυσικά τα ψηλά κτήρια κατά μήκος των παράλιων περιοχών θα πρέπει να απαγορεύονται εντελώς όσο εντυπωσιακά και να είναι, γιατί έτσι θα κάνουμε ακόμη χειρότερο το τσιμεντένιο τείχος με το οποίο έχουμε σφραγίσει τα παράλια μας παρέχοντας θέα στη θάλασσα μόνο σε ορισμένους προνομιούχους και στερώντας την από τους υπόλοιπους, ένα εθνικό πλούτο που όλοι δικαιούνται να απολαμβάνουν. Εκτός από τα πιο πάνω έχουμε επιπλέον και τις παρεμβάσεις και σχέδια ανάπτυξης που βάζουν σε κίνδυνο αρχαιότητες,την πολιτιστική μας κληρονομιά και το φυσικό περιβάλλον με υποσχέσεις για εντυπωσιακές ή και κερδοφόρες αναπτύξειςκαι τέτοια παραδείγματα έχουμε δυστυχώς πάρα πολλά. Χρειάζεται επειγόντως να εξεταστεί με μεγάλη προσοχή ο ολικός πολεοδομικός σχεδιασμός μιας πόλης, οι σταθμοί λεωφορείων και οι δημόσιες μεταφορές πρέπει να είναι ήδη ανεπτυγμένες και να έχουν καθοριστεί κανόνες αισθητικής για τις πόλεις μας, προτού δημιουργηθούν τετελεσμένα με ορισμένες προνομιούχες αναπτύξεις και ψηλά κτήρια. Να υπενθυμίσω ότι παλιότερα δίναμε άδειες και χαλαρώσεις "λόγω εθνικού συμφέροντος", έκτοτε εφαρμόζεται η δικαιολογία ότι χωρίς επιπλέον χαλαρώσεις δεν μπορούν να γίνουν "ειδικές αναπτύξεις", τώρα έχουμε και την επιπλέον δικαιολογία των προβλημάτων της οικονομίας. |
Χαράλαμπος Θεοπέμπτου Επίτροπος Περιβάλλοντος |
Μια δυσάρεστη ιστορία με δύο γέροντες πoυ ζούσαν μόνοι
...δυστυχώς το έζησα κι εγώ, πριν απο λίγα (6) χρόνια, στην πολυκατοικία που στεγάζεται το γραφείο μου...Μ.Κ.
απο το troktiko
Δευτέρα, 31 Μαΐου 2010
"Επιστρέφοντας χθες βράδυ σπίτι μου συνάντησα στη είσοδο της πολυκατοικίας δυο όργανα της Ελληνικής Αστυνομίας κι ένα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.
Πλησιάζοντας τους αστυνομικούς, παρατηρώ ότι χτυπάνε με σειρά τα κουδούνια και των 30 διαμερισμάτων. Με ρωτούν αν μένω στην πολυκατοικία κι αν ξέρω
κάποια κυρία - κύριο Κ. Απαντάω καταφατικά. «Χτυπάμε όλα τα κουδούνια εδώ και ένα τέταρτο και κανείς δεν μας ανοίγει.» « Μα βλέπω φώτα αναμμένα σε όλους τους ορόφους» απαντάω.
«Ναι, αλλά δεν μας ανοίγουν».
Ο άνθρωπος αμέσως από το ΕΚΑΒ με ενημερώνει ότι...τηλεφώνησε ο κύριος Κ. στο ΕΚΑΒ γιατί η κυρία Κ. μάλλον έχει υποστεί έμφραγμα. «Χτυπάμε το κουδούνι τους και δεν μας ανοίγουν.»
Ανοίγω αμέσως την πόρτα της πολυκατοικίας και τους κατευθύνω στο διαμέρισμα του κυρίου και της κυρίας Κ. στον 4ο ακριβώς απέναντι από το δικό μου. Η πόρτα τους είναι κλειστή και ο κύριος Κ. δεν ανταποκρίνεται στο χτύπημα του κουδουνιού. Μπαίνω στο διαμερισμά μου και προσπαθώ να μάθω τί γίνεται από το σκοτεινό ματάκι της πόρτας ασφαλείας μου.
Τον κύριο και την κυρία Κ. τους γνωρίζω χρόνια. Δάσκαλοι στο Αρσάκειο και οι δυο. Έχασαν τα δυο τους αγόρια πριν 30 χρόνια σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα στο Σούνιο. Μετά από 2 χρόνια η κυρία Κ. έπαθε στο Αλτσχάιμερ. Συγγενείς άλλους δεν είχαν στην Αθήνα. Ο κύριος Κ. παραιτήθηκε από το Αρσάκειο για να μείνει δίπλα στη γυναίκα των νεκρών αγοριών τους. Ήσυχος
άνθρωπος. Έβγαζε βόλτα την εκπληκτικής ομορφιάς προφανώς στα νιάτα της κυρία Κ. στο τετράγωνο κάθε απόγευμα, την ίδια σχεδόν ώρα που κατέβαζα κι εγώ τον σκύλο μου για την απογευματινή του τουαλέτα. Τον κύριο Κ. τον συναντούσα και κάθε Παρασκευή στην λαϊκή. Μου μιλούσε πάνω από τα πορτοκάλια για τον Πλάτωνα και τον πόλεμο στο Ιράκ. Δεν ξέρω πως ζούσαν. Αν είχαν λεφτά. Σύνταξη. Ο περιπτεράς από απέναντι, μου έλεγε ότι ζούσαν με 300 ευρώ το μήνα αφού ακόμα ξεπλήρωναν μέσω της αναπηρικής σύνταξης της κυρίας Κ. το στεγαστικό δάνειο που είχαν πάρει δυο μήνες πριν σκοτωθούν τα δυο τους αγόρια.
Παρατηρώ, μέσα από το ματάκι της πόρτας ασφαλείας τι γίνεται στο διάδρομο.
Μόλις που βλέπω την πόρτα ανοικτή. Την έσπασε η αστυνομία; Περνάει πολύ ώρα. Έχω σβηστά τα φώτα. «Μα καλά, γιατί δεν άνοιγε κανείς άλλος την πόρτα της πολυκατοικίας; Αφού όλοι έχουν ανοικτά τα φώτα. Ακούω στο διάδρομο
ανοικτή τηλεόραση. Γιατί;». Περνάει αρκετή ώρα στη σιωπή. Βγαίνει ο συνοδός του ΕΚΑΒ. Ανοίγω την πόρτα.
«Όλα καλά; Ένταξει η κυρία Κ;» τον ρωτάω.
«Δυστυχώς» κουνάει το κεφάλι. «Και οι δυο είναι νεκροί. Δεν έχουν παιδιά;».
«Δεν έχουν, είχαν» απαντάω αποσβολωμένος.
«Καληνύχτα» του λέω.
«Καληνύχτα. Πάντως αν μας είχαν ανοίξει ίσως κάποιος από τους δυο να ήταν
τώρα ζωντανός.»
«Τι να σας πω. Καληνύχτα.» Και κλείνω εντελώς χαμένος την πόρτα.
Το πόδι μου πατάει πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Ανάβω το φως.
« Η κ. Κ δεν είναι καλά. Έχω καλέσει το ΕΚΑΒ. Δεν έχω το τηλέφωνό σας. Αν
έχετε την καλοσύνη αφήστε το κάτω από την πόρτα μας μήπως σας χρειαστώ. Αν
δεν επιστρέψουμε από το νοσοκομείο, σας χαιρετώ και σας εύχομαι Υγεια καισας παρακαλώ πολύ να σεβαστείτε ως νεα γενιά την ιστορία αυτών των
μαρμάρων που καμαρώνετε από τη βεράντα σας. Αυτά να μην πουλήσετε αυτή τη
δύσκολη στιγμή για να είστε άξιοι αυτής της ιστορίας που κληρονομήσατε.
Παρά τις οικονομικές δυσκολίες αυτής της χρεωμένης από τους πολιτικούς και
πολίτες χώρας να έχετε θάρρος και ελπίδα. Και πάλι σας χαιρετώ. Κ.»
Έχω παγώσει. Κοιτάζω από τη βεράντα μου κάτω στο δρόμο. Δεμένοι σε δυο
καρέκλες στα φορεία μεταφέρονται μέσα στο ασθενοφόρο ο νεκρός κύριος
και η νεκρή κυρία Κ. Κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου.
Παράξενο πράγμα.
Βλέπω πρώτη φορά νεκρό στη ζωή μου στην Αθήνα.
Ποιός θα τους αποχαιρετήσει;"
ANAΓΝΩΣΤΗΣ
Δευτέρα, 31 Μαΐου 2010
"Επιστρέφοντας χθες βράδυ σπίτι μου συνάντησα στη είσοδο της πολυκατοικίας δυο όργανα της Ελληνικής Αστυνομίας κι ένα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.
Πλησιάζοντας τους αστυνομικούς, παρατηρώ ότι χτυπάνε με σειρά τα κουδούνια και των 30 διαμερισμάτων. Με ρωτούν αν μένω στην πολυκατοικία κι αν ξέρω
κάποια κυρία - κύριο Κ. Απαντάω καταφατικά. «Χτυπάμε όλα τα κουδούνια εδώ και ένα τέταρτο και κανείς δεν μας ανοίγει.» « Μα βλέπω φώτα αναμμένα σε όλους τους ορόφους» απαντάω.
«Ναι, αλλά δεν μας ανοίγουν».
Ο άνθρωπος αμέσως από το ΕΚΑΒ με ενημερώνει ότι...τηλεφώνησε ο κύριος Κ. στο ΕΚΑΒ γιατί η κυρία Κ. μάλλον έχει υποστεί έμφραγμα. «Χτυπάμε το κουδούνι τους και δεν μας ανοίγουν.»
Ανοίγω αμέσως την πόρτα της πολυκατοικίας και τους κατευθύνω στο διαμέρισμα του κυρίου και της κυρίας Κ. στον 4ο ακριβώς απέναντι από το δικό μου. Η πόρτα τους είναι κλειστή και ο κύριος Κ. δεν ανταποκρίνεται στο χτύπημα του κουδουνιού. Μπαίνω στο διαμερισμά μου και προσπαθώ να μάθω τί γίνεται από το σκοτεινό ματάκι της πόρτας ασφαλείας μου.
Τον κύριο και την κυρία Κ. τους γνωρίζω χρόνια. Δάσκαλοι στο Αρσάκειο και οι δυο. Έχασαν τα δυο τους αγόρια πριν 30 χρόνια σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα στο Σούνιο. Μετά από 2 χρόνια η κυρία Κ. έπαθε στο Αλτσχάιμερ. Συγγενείς άλλους δεν είχαν στην Αθήνα. Ο κύριος Κ. παραιτήθηκε από το Αρσάκειο για να μείνει δίπλα στη γυναίκα των νεκρών αγοριών τους. Ήσυχος
άνθρωπος. Έβγαζε βόλτα την εκπληκτικής ομορφιάς προφανώς στα νιάτα της κυρία Κ. στο τετράγωνο κάθε απόγευμα, την ίδια σχεδόν ώρα που κατέβαζα κι εγώ τον σκύλο μου για την απογευματινή του τουαλέτα. Τον κύριο Κ. τον συναντούσα και κάθε Παρασκευή στην λαϊκή. Μου μιλούσε πάνω από τα πορτοκάλια για τον Πλάτωνα και τον πόλεμο στο Ιράκ. Δεν ξέρω πως ζούσαν. Αν είχαν λεφτά. Σύνταξη. Ο περιπτεράς από απέναντι, μου έλεγε ότι ζούσαν με 300 ευρώ το μήνα αφού ακόμα ξεπλήρωναν μέσω της αναπηρικής σύνταξης της κυρίας Κ. το στεγαστικό δάνειο που είχαν πάρει δυο μήνες πριν σκοτωθούν τα δυο τους αγόρια.
Παρατηρώ, μέσα από το ματάκι της πόρτας ασφαλείας τι γίνεται στο διάδρομο.
Μόλις που βλέπω την πόρτα ανοικτή. Την έσπασε η αστυνομία; Περνάει πολύ ώρα. Έχω σβηστά τα φώτα. «Μα καλά, γιατί δεν άνοιγε κανείς άλλος την πόρτα της πολυκατοικίας; Αφού όλοι έχουν ανοικτά τα φώτα. Ακούω στο διάδρομο
ανοικτή τηλεόραση. Γιατί;». Περνάει αρκετή ώρα στη σιωπή. Βγαίνει ο συνοδός του ΕΚΑΒ. Ανοίγω την πόρτα.
«Όλα καλά; Ένταξει η κυρία Κ;» τον ρωτάω.
«Δυστυχώς» κουνάει το κεφάλι. «Και οι δυο είναι νεκροί. Δεν έχουν παιδιά;».
«Δεν έχουν, είχαν» απαντάω αποσβολωμένος.
«Καληνύχτα» του λέω.
«Καληνύχτα. Πάντως αν μας είχαν ανοίξει ίσως κάποιος από τους δυο να ήταν
τώρα ζωντανός.»
«Τι να σας πω. Καληνύχτα.» Και κλείνω εντελώς χαμένος την πόρτα.
Το πόδι μου πατάει πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Ανάβω το φως.
« Η κ. Κ δεν είναι καλά. Έχω καλέσει το ΕΚΑΒ. Δεν έχω το τηλέφωνό σας. Αν
έχετε την καλοσύνη αφήστε το κάτω από την πόρτα μας μήπως σας χρειαστώ. Αν
δεν επιστρέψουμε από το νοσοκομείο, σας χαιρετώ και σας εύχομαι Υγεια καισας παρακαλώ πολύ να σεβαστείτε ως νεα γενιά την ιστορία αυτών των
μαρμάρων που καμαρώνετε από τη βεράντα σας. Αυτά να μην πουλήσετε αυτή τη
δύσκολη στιγμή για να είστε άξιοι αυτής της ιστορίας που κληρονομήσατε.
Παρά τις οικονομικές δυσκολίες αυτής της χρεωμένης από τους πολιτικούς και
πολίτες χώρας να έχετε θάρρος και ελπίδα. Και πάλι σας χαιρετώ. Κ.»
Έχω παγώσει. Κοιτάζω από τη βεράντα μου κάτω στο δρόμο. Δεμένοι σε δυο
καρέκλες στα φορεία μεταφέρονται μέσα στο ασθενοφόρο ο νεκρός κύριος
και η νεκρή κυρία Κ. Κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου.
Παράξενο πράγμα.
Βλέπω πρώτη φορά νεκρό στη ζωή μου στην Αθήνα.
Ποιός θα τους αποχαιρετήσει;"
ANAΓΝΩΣΤΗΣ
Κυριακή 30 Μαΐου 2010
«Χορός» ευρημάτων κάτω από την Ακρόπολη
απο το ΒΗΜΑ
Χορηγικό μνημείο, δημόσια κτίρια και ιερά έχουν φέρει στο φως οι αρχαιολογικές ανασκαφές γύρω από τον Ιερό Βράχο
«Το ίδιο θα έκανα»
απο το ΒΗΜΑ
«Σήμερα είδα μια μεγάλη συγκέντρωση των υπαλλήλων της ΠΥΡΚΑΛ μπροστά από το υπουργείο Αμύνης και σκεφτόμουν ότι οι άνθρωποι έχουν δίκιο που διαμαρτύρονται, γιατί έμειναν στον δρόμο. Πόσω μάλλον που δεν έχουν εξωφρενικές διεκδικήσεις, απλώς τη δουλειά τους θέλουν πίσω. Το ίδιο συμβαίνει και με την Ακρόπολη. Αν ο ένας πυλώνας μας είναι τα εθνικά μας θέματα, ο άλλος είναι ο πολιτισμός, η Ακρόπολη, γιατί αυτή πουλάμε. Το τρίτο θα ήταν να κρεμάσουμε ένα πανό μπροστά από τον ήλιο για να μη φτάνει στις παραλίες... Γιατί το σύστημα το χτυπάς εκεί που πονάει. Θα ήταν τρελοί να μη φωνάζουν και εμείς να έχουμε την απαίτηση, παρ΄ όλο ότι τους έχουμε ξεζουμίσει, τώρα να τους πετάμε, χωρίς να διαμαρτύρονται. Οσο και αν με στενοχωρούν λοιπόν οι διαδηλώσεις, όσο και αν κάνουν τη ζωή μου δύσκολη, λέω πως και εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα».
Ο Δημήτρης Φιλιππίδης είναι καθηγητής της Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ.
Οχι φθηνές απομιμήσεις για μια πόλη με διάρκεια
απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η ιδέα να κτιστούν νέα νεοκλασικά κτίρια στην Αθήνα, και γενικότερα στην Ελλάδα, είναι μια σκέψη σύγχρονη. Με τις τελευταίες ανακαλύψεις στην αρχιτεκτονική και στην πολεοδομία, έχουμε σήμερα μια εντελώς καινούργια σύλληψη για το ιδανικό περιβάλλον που συνεισφέρει στην πνευματική και σωματική υγεία του κατοίκου. Κτίρια μέχρι 4 ορόφους, με πρόσοψη φιλική επειδή διαιρείται σε μαθηματικές υπομονάδες κατέχοντας στοιχεία των fractal (μορφοκλασμάτων) βοηθούν στο να δημιουργηθεί ο δημόσιος χώρος. Δεν φτάνει οποιοσδήποτε ανοιχτός χώρος, όπως διαπιστώνουμε στις άχρηστες, άδειες πλατείες σχεδιασμένες ακολουθώντας τους κανόνες της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Το μυστικό που δυστυχώς αγνοούν ακόμα και οι διασημότεροι επαγγελματίες, κρύβεται στη μαθηματική πληροφορία των προσόψεων των κτιρίων που βρίσκονται ολόγυρα.
Η νεοκλασική γλώσσα μορφής αποδείχθηκε μια από τις πιο αποτελεσματικές αρχιτεκτονικές γλώσσες στην ιστορία. Κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σήμερα για να κτιστούν κτίρια σε ανθρώπινη κλίμακα. Βεβαίως, θα πρέπει να τηρηθούν δύο κανόνες.
1) Η γλώσσα μορφής δεν μεταχειρίζεται για επιφανειακούς σκοπούς μόνον την πρόσοψη (βάσει μιας λανθασμένης άποψης του τι εστί αρχιτεκτονική) αλλά όλον τον όγκο του κτιρίου.
2) Νέα υλικά και νέες μέθοδοι τεχνολογίας θα βοηθήσουν στο έργο. Παρόλα αυτά, η παρουσία σημαντικών ποσοτήτων τοπικών υλικών είναι απαραίτητη για να διατηρήσει το sustainability του κτιρίου. Θα πρέπει να αποφευχθεί η απομίμηση ενός νεοκλασικού «στυλ» με ατσάλι, μπετόν και γυαλί.
Μια νέα Αθήνα με περισσότερα νεοκλασικά κτίρια γίνεται εικόνα που προσελκύει όχι μόνον τουρίστες αλλά και Ελληνες. Τα τσιμεντένια κτίρια τις δεκαετίας του ’60 και τα γυάλινα κτίρια του ’80 δεν έχουν τίποτε να πουν στην αρχιτεκτονική μας κουλτούρα. Βρίσκονται εδώ επειδή ήταν φθηνά να κτιστούν τότε, και επειδή ήταν της μόδας όταν κτίστηκαν. Σήμερα, όμως, μολύνουν την αισθητική της πρωτεύουσας, και μειώνουν την τουριστική της αξία. Ο μορφωμένος ξένος αντέχει όλη αυτή την ασχήμια για να βρει τα λίγα νεοκλασικά που σώζονται, και να εντοπίσει την αρχιτεκτονική ψυχή της Αθήνας. Κάτι που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
* Ο Νίκος Σαλίγγαρος είναι καθηγητής μαθηματικών, πολεοδόμος και θεωρητικός της Αρχιτεκτονικής.
Η δικτατορία του μοντέρνου είναι συντηρητισμός
απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Του Αλεξανδρου Α. Λαβδα*
Στη Δρέσδη, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα μεγάλο πρόγραμμα ανακατασκευής ιστορικών κτιρίων που χάθηκαν. Κάτι που έχει ήδη γίνει προ πολλού σε άλλες πόλεις που επλήγησαν σοβαρά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (π.χ. Βαρσοβία). Στην Ελλάδα, όποιος διανοηθεί να προτείνει την ανακατασκευή χαμένων κτιρίων ή και την οικοδόμηση νέων στο πλαίσιο ενός ιστορισμού, λιθοβολείται πανταχόθεν ως οπισθοδρομικός, κακόγουστος και χίλια δυο άλλα (ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες κτίρια–τούρτες, με διακοσμητικά στοιχεία ατάκτως ερριμμένα, μας κατακλύζουν ανενόχλητα).
Η δικτατορία του μοντέρνου αποτελεί εκδήλωση ενός βαθέος συντηρητισμού: Η παράδοση των αρχιτεκτόνων σήμερα δεν είναι βέβαια ούτε τα νεοκλασικά ούτε τα εκλεκτικιστικά. Είναι η μεταπολεμική εκδοχή του μοντερνισμού. Οσο πιο πολύ ξεφεύγει κάτι από αυτήν την παράδοση, τόσο πιο απαράδεκτο θεωρείται.
Μια από τις γνωστές λεκτικές ακροβασίες των απολογητών της σημερινής κατάστασης είναι η βιολογική αναλογία: «νέα κύτταρα στον ιστό της πόλης», «χωρίς ανανέωση ένας οργανισμός πεθαίνει» και άλλα τέτοια. Μα, ο κάθε ιστός του σώματος ανανεώνεται με κύτταρα ίδια με αυτά που πεθαίνουν. Κύτταρα «νέου» τύπου σε έναν ιστό δεν είναι ανανέωση – είναι νεοπλασία, καρκίνος. Αν ακολουθήσουμε τη βιολογική αναλογία με συνέπεια, η πορεία πολλών ευρωπαϊκών πόλεων μοιάζει υγιής, ενώ της μεταπολεμικής Αθήνας με ασθενή με πολλαπλά καρκινώματα. Πέρα από αυτό: ο νευροβιολογικός μας εξοπλισμός, από τον αμφιβληστροειδή μέχρι τις οπτικές περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, είναι φτιαγμένος για να επεξεργάζεται πρότυπα, να κατανοεί καλύτερα κλίμακες που ορίζονται από ορισμένες σχέσεις. Η δομημένη περιπλοκότητα, σαν κι αυτή που απαντάται στη φύση και στα προ-μοντέρνα κτίρια, αποτελεί το φυσικό περιβάλλον λειτουργίας και ανάπτυξης της οπτικής μας αντίληψης. Αλλά δεν χρειάζεται να ψάξουμε στη λειτουργία του εγκεφάλου για να αντιληφθούμε το στοιχειώδες: ένα ιστορικό οικιστικό σύνολο που χάνει την αισθητική του συνοχή, υποβαθμίζεται.
Και η μοντέρνα αρχιτεκτονική δεν έχει θέση; Ασφαλώς! Στα περίχωρα, όπως σε τόσες άλλες χώρες. Αλλά και αυτή την ευνουχίσαμε. Τίποτε ψηλότερο από 27 μέτρα δεν επιτρέπεται σε όλην την επικράτεια. Παράνοια.
* O Αλέξανδρος Α. Λάβδας είναι διδάκτωρ Νευροβιολογίας University College London και ερευνητής Γ΄ (βαθμ. επίκ. καθηγητή) στο Ελληνικό Ινστιτούτο Pasteur.
ΝΕΟΚΛΑΣΣΙΚΑ...?
απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Είμαστε σε θέση να ξαναχτίσουμε τα γκρεμισμένα νεοκλασικά κτίρια;
Η Αθήνα μπορεί να απαλύνει την ασχήμια της και να ενισχύσει την τουριστική προβολή τηςΟλοένα και πιο συχνά διατυπώνεται το ερώτημα από απλούς πολίτες με αγάπη για την πόλη, για ποιο λόγο δεν μπορούν να ξαναχτιστούν 5-10 μεγάλα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας από αυτά που καταστράφηκαν την περίοδο που ήμασταν άμυαλοι και τα κατεδαφίσαμε... Η απορία αυτή προσκρούει σε μία σειρά από πρακτικές δυσκολίες αλλά κυρίως πάνω σε μία παγιωμένη αντίληψη ότι το μέλλον για την Αθήνα είναι μονόδρομος.
Ο «μονόδρομος» αυτός υποστηρίζεται από ένα πλέγμα παραγόντων. Την εκπαίδευση των αρχιτεκτόνων, την ειδίκευση του τεχνικού προσωπικού, την αγορά των υλικών, αλλά πάνω από όλα, από τη συγκεκριμένη αντίληψη που υποστηρίζει ότι η μεμονωμένη αναβίωση ορισμένων κτιρίων του ιστορισμού, που έδινε χαρακτήρα στην πόλη, είναι οπισθοδρομική, παρωχημένη, λανθασμένη και κίβδηλη. Το περίεργο είναι ότι στην ίδια πόλη (όπως και σε όλα τα αστικά κέντρα της χώρας) αναπαράγεται χωρίς αντιστάσεις η ίδια αποτυχημένη συνταγή ανέγερσης κτιρίων, αυτή που έχει δυστυχώς καταστήσει την Ελλάδα διαβόητη για την αρχιτεκτονική ποιότητα του αστικού περιβάλλοντος.
Οι αρχιτέκτονες του New Urbanism, της σχολής σκέψης που υποστηρίζει οικολογικά υλικά, ήπιες κλίμακες και κλασικές μορφολογίες, έχουν μεγάλη διάδοση στις ΗΠΑ και στη Βρετανία (και αλλού φυσικά). Οπως έχουν και πολλούς εχθρούς, ιδίως εκείνους που ανήκουν στο «κατεστημένο» του μοντερνισμού. Στην Ελλάδα, παραδείγματα ανακατασκευής από άλλες χώρες (Γερμανία, Πολωνία, ΗΠΑ, κ.ά) δεν έχουν μεγάλη προβολή παρότι η αναγέννηση της Βαρσοβίας στις δεκαετίες του '60 και του '70 αιμοδοτεί έως σήμερα τον τουρισμό της πόλης, όπως και η ανακατασκευή της Δρέσδης, μετά το 1990 έβαλε και πάλι την πόλη στον οικονομικό και τουριστικό χάρτη της Ευρώπης.
Η Αθήνα υποφέρει από έλλειψη βούλησης για έναν βαθύ εξωραϊσμό. Η διαδικασία αυτή δεν περνά μόνο από την επαναφορά ορισμένων εμβληματικών κτιρίων του νεοκλασικισμού αλλά και στην πρόκληση καλής, νέας αρχιτεκτονικής στα προάστια (ακόμη και με ουρανοξύστες). Ο καθαρισμός της πόλης από τα κακά κτίρια θα είχε τεράστια ανταποδοτικά οφέλη, θα έφερνε χρήμα και τουρίστες. Σήμερα, η Αθήνα είναι ένα θύμα του εαυτού της και όσων την κρατούν δέσμια σε ένα μονοδιάστατο αισθητικό και λειτουργικό μοντέλο.
Σάββατο 29 Μαΐου 2010
Α. Κωνσταντινίδης: Πολυκατοικία στη Φιλοθέη, 1971-3
Αρης Κωνσταντινίδης (1913-1993)
Ο Κωνσταντινίδης (1913-1993) έδωσε πραγματική μάχη σε όλη τη ζωή του για μιαν αρχιτεκτονική που να φυτρώνει μέσα από τη γή της. Με τα δικά του λόγια: “Η αρχιτεκτονική είναι διεθνής. Είναι διεθνής όσο το κλίμα, οι όροι υγιεινής και της επιστήμης, η γιατρική και τα μέσα ζωής είναι κοινά σ'όλον τον κόσμο. Από κεί και πέρα η αρχιτεκτονική έχει τα δείγματα εκείνα (εσωτερικά και εξωτερικά) που ξεχωρίζουν τη μια χώρα από την άλλη. Κι έτσι, ενώ η αρχιτεκτονική είναι διεθνής, η κάθε χώρα έχει και μερικά δικά της χαρακτηριστικά για να εκφραστεί!”
Η μικρή κατοικία του Σαββατοκύριακου στην παραλία του Σαρωνικού, στα νότια της Αθήνας, ήταν έργο του 1962. Οι τοίχοι της είναι χτισμένοι από πέτρα της περιοχής και σηκώνουν το φορτίο μιας πλάκας από γυμνό οπλισμένο σκυρόδεμα, με φανερά όλα τα σημάδια από τις σανίδες του ξυλότυπου. Το κύριο σώμα της κατοικίας αγκαλιάζεται από μια στοά σχήματος Γ που ανοίγεται στα νοτιοδυτικά, στη μεριά της θάλασσας. Το σύνολο είναι ένα ορθογωνικό πρίσμα — η πεμπτουσία του ορθού λόγου — που ‘χάνεται’ από τα μάτια πάνω στον ίδιο τον τόπο της κατασκευής του. Η καθαρή μορφή και η απλή κατασκευαστική λογική εκφράζουν, στον Κωνσταντινίδη, το αρχέτυπο της πρωτόγονης κατοικίας με τους όρους της σύγχρονης κοινωνίας. Μια σειρά από πέντε κατοικίες στην Αίγινα, που σχεδιάστηκαν στην περίοδο 1974-78 αλλά κατασκευάστηκαν μονάχα οι δύο, συνεχίζουν την ίδια ακριβώς προσέγγιση, με ελάχιστες παραλλαγές, στο πλαίσιο ενός οριστικά λυμένου προβλήματος. Η διαφορετική επανάληψη της ίδιας αρχιτεκτονικής δίνει στις κατοικίες αυτές τον χαρακτήρα του διαχρονικού τύπου, ανεξάρτητα από εφήμερα styles και λαμπερές πρωτοπορίες.
Σε αντίθεση με τις απλές κατοικίες διακοπών, που ήταν χτισμένες σε αγνό, φυσικό τοπίο, η πολυκατοικία στη Φιλοθέη — ένα προνομιούχο προάστιο στα βόρεια της Αθήνας — είναι μια κατασκευή σε αστικό περιβάλλον (1971-73). Ωστόσο, ο αρχιτέκτονας αντιμετωπίζει το αστικό κτίριο με την ίδια ακριβώς μέθοδο: το σύνολο κυριαρχείται από μια κατασκευαστική λογική που υπόκειται στη λογική του τόπου. Ένας σκελετός από γυμνό οπλισμένο σκυρόδεμα προβάλλει τα σημάδια από τις σανίδες του ξυλότυπου και προσφέρει το υπόβαθρο για λευκούς επιχρισμένους τοίχους από τούβλα. Η λειτουργική διάταξη των εσωτερικών χώρων προεκτείνεται σε βεράντες και μεγάλα δώματα, στεγασμένα με καλαμωτές, για να προσκαλούν στον υπαίθριο βίο, που αρμόζει στο ελληνικό κλίμα. Οι καλαμωτές αυτές είναι τοποθετημένες επάνω σε απλά μεταλλικά πλαίσια και εκφράζουν, στον Κωνσταντινίδη, την πρωταρχική ουσία της αρχιτεκτονικής, που είναι η στέγη, ως ομπρέλα πάνω από το κεφάλι μας. Η αναφορά στην καλύβα του Laugier είναι στην περίπτωση αυτή εντελώς δικαιολογημένη.
Όταν η αρχιτεκτονική είναι ‘φυσική’ και ‘αληθινή’, φαίνεται σαν να φυτρώνει από τον τόπο της, είτε από την αγροτική γή, είτε από τη σύγχρονη πόλη. Όταν χρησιμοποιεί μορφές που άλλοτε υπήρξαν φυσικές, σε άλλο τόπο, σε άλλη εποχή, με άλλα υλικά, άλλους τρόπους κατασκευής και διαφορετικές συνθήκες ζωής, μπορεί να εκφράζει ή να σημαίνει τον τόπο της προέλευσης, αλλά αντιτίθεται στη λογική του τόπου, γίνεται ‘πλαστή’ και ‘τοπικιστική’. Αυτό έκανε ο Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968), στα πολύ ποιητικά και σημαντικά έργα των δεκαετιών του '50 και '60, προτείνοντας τη νέα επεξεργασία και τη συνύπαρξη μορφών επιλεγμένων από την ανώνυμη αρχιτεκτονική της Μακεδονίας, από το Βυζάντιο και από την αρχαία Ελλάδα στο εντελώς σύγχρονο κατασκευαστικό περιβάλλον της Αθήνας. Και το είχε διατυπώσει θεωρητικά από το 1950, σε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενό του για “το πρόβλημα της μορφής”, εξηγώντας την τέχνη της παραλλαγής απλών σχημάτων που διατρέχουν όλη την ελληνική παράδοση: “Άπειρες πραγματικά είναι οι παραλλαγές που έτσι μπορείς να δώσεις στο βασικό σχήμα. Και η γραμμή πότε σε πάει μυστικά προς το αρχαίο, πότε προς το μεσαιωνικό, πότε προς το πρωτόγονο, πότε προς το προηγμένο, πότε προς ένα λαϊκό νεοκλασικισμό. Κι εξαρτάται από σένα, αν κατέχεις τη μυστηριακή γλώσσα του σχήματος, να εκφράσεις την ιδιαίτερη εκείνη μορφή που θά ήταν και της βαθύτερης ουσιαστικότητας της παράδοσής σου και του ιστορικού καιρού όπου περνάς το σύμβολο.”
Λεζάντα: Α. Κωνσταντινίδης: Κατοικία και εργαστήριο στην Αίγινα, 1974-78
Η χτισμένη αρχιτεκτονική του είναι μια συμβολική έκφραση του φυσικού και πολιτισμικού τόπου μέσα από τη σοφή επεξεργασία διαφόρων εικόνων που συντίθενται όλες μαζί και προσφέρονται για ανάγνωση από τη συλλογική συνείδηση.Η κατοικία της οικογένειας Ποταμιάνου στη Φιλοθέη — αρκετά κοντά στο προηγούμενο κτίριο του Άρη Κωνσταντινίδη — σχεδιάστηκε το 1953 και αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιμελημένης συναρμογής παραδοσιακών τυπολογιών, υλικών και μορφών σε μια σύγχρονη κατασκευή από οπλισμένο σκυρόδεμα. Οι αναφορές στην ανώνυμη αρχιτεκτονική του ελληνικού βορρά, κυρίως της δυτικής Μακεδονίας και του Πηλίου, είναι σχεδόν αυτονόητες, ακόμα και για το μη έμπειρο μάτι. Η προσεκτική δουλειά του αρχιτέκτονα φτάνει μέχρι τη φύτευση και τη διακόσμηση του κήπου με αρχιτεκτονικά μέλη και αντικείμενα ως τεκμήρια της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας. Οι εντυπωσιακές αναφορές στην παράδοση εμπεριέχουν, όμως, τη μοντέρνα λογική των καθαρών μορφών και της ειλικρίνειας των υλικών, και μια έκδηλα επιτηδευμένη αφέλεια, που φορτίζει τα τεχνήματα με τα σημεία μιας ηθελημένης επιστροφής στις πηγές.
Ο Πικιώνης μας οδήγησε λοιπόν στην άλλη όχθη των πραγμάτων, στην αρχιτεκτονική ως τέχνημα και ως δημιουργία του ανθρώπου. Η προσέγγισή του αναγνωρίζει, στον αρχιτέκτονα, τον απόλυτο κύριο της αρχιτεκτονικής σύνθεσης, που μπορεί να επεμβαίνει στο περιβάλλον του, διασπώντας τις ιστορικές και τις φυσικές του συνέχειες. Παρά τα διάφορα τοπικιστικά επιφαινόμενα της αρχιτεκτονικής του, είναι πιό κοντά στη σκέψη μιας πρωτοπορίας, που έχει κόψει την παράδοση από τη ρίζα.
Επιστρέφοντας στο θέμα του ενδιάμεσου, που μας απασχόλησε από την αρχή, θα αφήσω κατά μέρος αυτές τις δυο μεγάλες, σχεδόν πατρικές μορφές, για να κοιτάξω μιαν αρχιτεκτονική πιο κοντινή στις μέρες μας, που αναζητεί μια λογική του τόπου στο ενιαίο υπόβαθρο ενός μοντέρνου λόγου. Αυτός ο μοντέρνος λόγος δεν έλειπε βεβαίως από τη σκέψη του Άρη Κωνσταντινίδη, που σπούδασε στο Μόναχο στη δεκαετία του 1930, χωρίς ποτέ να λησμονήσει τις ιδέες του Adolf Loos, ούτε από τον Δημήτρη Πικιώνη, που έφτασε ώς τη Beaux-Arts το 1910-12, ομολογώντας τη βαθιά επιρροή του Julien Guadet. Οι γενιές στις οποίες θα αναφερθώ μεγάλωσαν στο περιβάλλον αυτού του προβληματισμού και στον απόηχο του διεθνούς μπρουταλισμού των δεκαετιών του ΄50 και ΄60, κυρίως του Le Corbusier και των Ολλανδών του Team X. Το αμάλγαμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
ΟΙ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ
"Γίναμε ρoυφιάνοι και τρωγόμαστε και μεταξύ μας σαν... Έλληνες"
"Βλέπω αναρτήσεις στο τρωκτικό για καταγγελίες για μικρές επιχειρήσεις, για συνανθρώπους μας, για περιστατικά με κακούς υπαλλήλους, με κακές εξυπηρετήσεις κτλ. Αποδείξεις που δεν κόβονται, άνθρωποι που...
δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τι μ%%&κας είναι αυτός που πάρκαρε στο πεζοδρόμιο, αυτός που έκανε το ένα, αυτός που έκανε το άλλο αυτός μας κλέβει κτλ. Τσακωνόμαστε για το αν θα πρέπει να κλείνουμε λιμάνια, αν θα πρέπει να βγαίνουν σημαίες κόκκινες στις πορείες, βριζόμαστε κτλ. Ναι μερικές αναρτήσεις έχουν βάση και σώζουν πολύ κόσμο αλλά για μερικές κάποιοι γελάνε και το γλεντάνε γιατί αυτό το κλίμα θέλουν να επικρατήσει...
Κάνω μια παρένθεση...
Σήμερα στην κίνηση στον Κηφισσό χάζευα τα αυτοκίνητά γύρω μου. Κανένας μας δεν είχε ένα σαραβαλάκι, ένα φτηνιάρικο ρε αδερφέ με 4 ρόδες να κάνει τη δουλειά του. Ακόμα και τα μικρά ήταν καινούρια, ωραία αυτοκίνητα, του κουτιού, ότι πρέπει για να μας αφαιρέσουν το κόμπλεξ του φτηνιάρη, του "δεν έχω να πληρώσω δάνεια και leasing αλλά θα τα πάρω γιατί δεν πρέπει να το καταλάβει ο γείτονας που παρεπιπτόντως κι αυτό δεν έχει".
Τώρα όμως που το κατάλαβε ο γείτονας... και μεις για τον γείτονα...μπήκαμε σε νέα εποχή κύριοι.
Στην εποχή "γίνε και συ ρουφιάνος", "ο θάνατος σου η ζωή μου".
Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι...
Ρωτάω λοιπόν... μήπως ζηλεύουμε που δεν ήμασταν εμείς στην θέση αυτών που τα φάγανε; Μήπως παρακαλάμε τον Θεο, αντί να μας δώσει μια κατσίκα να ψοφίσει του γείτονα ενώ παλιότερα είχαμε και μεις την ίδια κατσίκα (κατά το γνωστό ανέκδοτο). Μήπως τα τρώγαμε και μεις σε άλλη κλίμακα και με το να κλαιγόμαστε και να ρουφιανεύουμε τον διπλανό μας τώρα βγάζουμε την ενοχή από πάνω μας, ή σταματήσαμε να μπορούμε να τα τρώμε, ή τελειώσαν αυτά που φάγαμε, ή δεν φτάνανε για την νεόπλουτη ζωή μας.... και ρίχνουμε λάσπη στα μάτια των γύρω μας; μήπως όλοι κάναμε την ζωή που κάνουν οι πολιτικοί μας σε μικρότερη κλίμακα; Μήπως εμείς τους ψηφίζαμε κάθε φορά (ως καθρέφτες μας) και αυτούς που κυβερνάνε αλλά και αυτούς που δεν κυβερνάνε αλλά δεν μπορούν να ανατρέψουν τα λαμόγια τόσα χρόνια;
Μήπως γίναμε πολύ δήθεν και τώρα έσπασε η φούσκα;
Μπερδεμένα λόγια γράφω ε; ΚΑΘΟΛΟΥ!
Συνεχίστε να τους κάνετε το χατίρι και να ρουφιανεύετε. Εγώ ευχαριστώ δεν θα πάρω. Θα περιμένω το μοιραίο κι ας έφταιξα λιγότερο, αλλά έφταιξα γιατί όταν έβλεπα το θεριό να γεννιέται απλά κοιτούσα δεν έκανα τίποτα. Αλλά θα είμαι πάντα περήφανος που δεν έγινα ρουφιάνος... που δεν φόρεσα την μαύρη κουκούλα με σηκωμένο το δάχτυλο να δείξω.
Ναι έχω παρκάρει παράνομα σε πεζοδρόμιο, έχω ζητήσει να μην κόψουν απόδειξη, έχω φάει λεφτά από το κράτος ας ήταν και 5 ευρώ. Το έγκλημα είναι το ίδιο η κλίμακα αλλάζει. Ποιος δεν τα έχει κάνει όλα αυτά; Δεν δίνω αλλοθι σε κανέναν από τους μιζαδόρους πολιτικούς, απλά παίρνω το άλλοθι από μας....
Φταίμε όλοι κύριοι και θα το πληρώσουμε όλοι. Τώρα ποιος θα το πληρώσει πιο πολύ και ποιος λιγότερο για μένα δεν έχει σημασία. Κάποιοι θα χάσουν κάποιοι θα κερδίσουν πάλι... εγώ αυτό που ξέρω είναι
Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω....
ΥΓ. Αφήστε το τρωκτικό να κάνει αναρτήσεις... δεν ρουφιανεύει... λέει τα πράγματα έτσι όπως είναι... και σεις οι αναγνώστες συνεχίστε να κάνετε αναρτήσεις... απλά σταματήστε να ΡΟΥΦΙΑΝΕΥΕΤΕ και να τρώγεστε μεταξύ σας ως... ΕΛΛΗΝΕΣ!
ΥΓ2. Απίστευτο ότι η ρουφιανιά στην Ελλάδα έχει βαφτιστεί "καταγγελία".. κύριε Χαρδαβέλα."
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
------------------------------------------------------------------------
"Μήπως σε μαστιγώνουν οι τύψεις για το παρελθόν;
Μήπως δεν φταις λιγότερο;
Μήπως δεν καταλαβαίνεις την αγανάκτηση του κόσμου γιατί, μήπως είσαι από την "άλλη" μεριά;
Μήπως με αυτό που προτείνεις θες να πεις ότι επειδή τρώγαμε κατσικίσιο πρόλογο από τους πολιτικούς γιατί ελπίζαμε σε κάτι καλύτερο τώρα να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να την φάμε;
Η παρακάτω φράση σου τα λέει όλα :"Φταίμε όλοι κύριοι και θα το πληρώσουμε όλοι. Τώρα ποιος θα το πληρώσει πιο πολύ και ποιος λιγότερο για μένα δεν έχει σημασία. Κάποιοι θα χάσουν κάποιοι θα κερδίσουν πάλι..."
Μήπως είσαι από αυτούς που θα κερδίσουν;;;
Ντροπή σου να καπηλεύεσαι φράσεις του Ιησού Χριστού με τέτοιο τρόπο!
Εσύ και οι όμοιοι σου καθήστε στα αυγά σας γιατί θα σας πάρει και θα σας σηκώσει.
Και ένα τελευταίο "μήπως"
Μήπως εσυ και μερικοί ακόμα που postάρετε στο τρωκτικό είστε παπαγαλάκια κάποιων;;;
Μήπως;;;"
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
απο το troktiko
Πέμπτη 27 Μαΐου 2010
ΕΝΕΡΓΕΙΑ-ΑΕΙΦΟΡΙΑ - Πρόσφατες αποφάσεις ευρωβουλής (19/05/2010).
Ενεργειακή απόδοση κτιρίων μετά το 2020:
Μόνο κτίρια χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας
Την Τρίτη οι ευρωβουλευτές ενέκριναν νομοθεσία για την ενεργειακή απόδοση των κτιρίων, με στόχο μικρότερους λογαριασμούς για τους καταναλωτές και περιορισμένη κατανάλωση σε όλη την ΕΕ, επιτρέποντάς της να πετύχει το στόχο της μείωσής κατά 20% το 2020. Οι οικοδομικοί κώδικες των κρατών μελών πρέπει να προσαρμοσθούν ώστε να επιβάλλουν σε όλα τα κτίρια που θα κατασκευάζονται από το τέλος του 2020 σχεδόν μηδενική κατανάλωση. Τα υφιστάμενα κτίρια θα πρέπει να αναβαθμιστούν, όπου είναι δυνατόν.
Ενεργειακή απόδοση:
νέα σήματα για οικιακές συσκευές και άλλα προϊόντα
Τα σήματα σε συσκευές όπως ψυγεία, πλυντήρια και φούρνοι πρέπει να περιέχουν περισσότερες πληροφορίες για την κατανάλωση ενέργειας, αποφάσισαν οι Ευρωβουλευτές την Τετάρτη
Το Κοινοβούλιο ενέκρινε τη νέα μορφή του σήματος κατανάλωσης ενέργειας που εισαγάγει νέες κατηγορίες "Α+++" στο γνωστό σύστημα χρωμάτων. Στο μέλλον κάθε διαφήμιση που εστιάζεται στην τιμή ή την κατανάλωση ενέργειας τέτοιων συσκευών θα πρέπει να αναγράφει και την ενεργειακή κλάση στην οποία εντάσσεται.
more
more
Τετάρτη 26 Μαΐου 2010
H ΑΘΗΝΑ ΣΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
απο το athensville
1944, στρατιώτες συμμ. δυναμεων στο Γκάζι
1944, στρατιώτες συμμ. δυναμεων στο Γκάζι
Μα οι φωτογραφίες λένε περισσότερα, τι κάθομαι και γράφω ιστορίες; Να, υπάρχουν μερακλήδες στο διαδίκτυο που τις συγκέντρωσαν και δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό άλμπουμ: 1801 εικόνες της παλιάς Αθήνας (και Αττικής) μάζεψαν σ' ένα επιτέλους χρήσιμο facebook γκρουπ. Μερικές ώρες, χιλιάδες κλικ και ένα ταξίδι στην ιστορία εδώ.
Επίσης η σπουδαία μπλογκερ και αναγνώστρια bourboulithresμου 'στειλε λινκ για το εντυπωσιακό αρχείο της ΕΡΤ. Πρόκειται για την συλλογή του φωτορεπόρτερ Πέτρου Πουλίδη που κατέγραψε την πρωτεύουσα απ' το 30 και τις δεκαετίες μετά. Χασομερίστε επιμορφωτικά, σας περιμένουν 4063 σπάνιες φωτογραφίες - εισάγετε στην αναζήτηση "Συλλογή Πέτρου Πουλίδη" (σπαστικό υδατογράφημα!)
Επίσης η σπουδαία μπλογκερ και αναγνώστρια bourboulithresμου 'στειλε λινκ για το εντυπωσιακό αρχείο της ΕΡΤ. Πρόκειται για την συλλογή του φωτορεπόρτερ Πέτρου Πουλίδη που κατέγραψε την πρωτεύουσα απ' το 30 και τις δεκαετίες μετά. Χασομερίστε επιμορφωτικά, σας περιμένουν 4063 σπάνιες φωτογραφίες - εισάγετε στην αναζήτηση "Συλλογή Πέτρου Πουλίδη" (σπαστικό υδατογράφημα!)
απο το athensville
O πλάτανος του Μεντρεσέ
Απέναντι απ' τους Αέρηδες, ανάμεσα στα μνημεία τα κλισέ, τα τουριστικά, μοιάζει σαν ένα ακόμα ρημαδιό. Κι όμως Αθηναίοι, πρόκειται για σημαντικό κομμάτι της Οθωμανικής αλλά και της σύγχρονης Ιστορίας της πόλης μας, σημαντικό σύμβολο, άλλοτε πίστης κι άλλοτε φρίκης.
Ψηλά, στη γωνιά που ξεκινά η Αιόλου στέκει ακόμα η πύλη του Μεντρεσέ. Χτίστηκε το 1721 και λειτούργησε σαν ισλαμική θρησκευτική σχολή (ιεροσπουδαστήριο άλλωστε σημαίνει στα Τουρκικά). Γύρω-γύρω τα δωμάτια των οικότροφων φοιτητών και στη μέση η αυλή, που στο κέντρο της φύτεψαν ένα δέντράκι. Όλα κυλούσαν γαλήνια και μουσουλμανικά μέχρι που αρχές του 18ου αιώνα οι Τούρκοι, για ανεξήγητο λόγο, τον μετέτρεψαν σε φυλακή.
Ωιμέ, από τότε ξεκίνησε το κακό το όνομα, συνώνυμο της επί Αττικής κόλασης. Το απελευθερωθέν ελληνικό κράτος συνέχισε να το χρησιμοποίει σαν φυλακή, άσε που στο μεταξύ το μικρό δεντράκι ράτσες, έθνη και λαλιές δεν το απασχολούσαν, θέριεψε κι έγινε τεράστιος πλάτανος.
Τρομερός και φοβερός όμως. Στα κλαδιά του κρεμάστηκε άπειρος κοσμάκης, από ποινικούς μέχρι πολιτικούς κρατούμενους. Και όχι μόνο αυτό, το δεντράκι άφησε πίσω του και την έκφραση "Χαιρέτα μου τον πλάτανο", που χρησιμοποιούσαν οι πρώην εκεί φυλακισμένοι και την απευθύνανε σε όποιον φλέρταρε με παραβατική συμπεριφορά, προβλέποντας ότι θα κατέληγε εκεί.
Βαρύ το κάρμα του πλατάνου και μάλλον υπάρχει και Θεός και Αλλάχ και το 1915 ένας κεραυνός έκαψε το θεριό. Κάπως έτσι, 4 χρόνια αργότερα, ο λαοθρύλητος τόπος βασανιστηρίων του Μεντρεσέ κατεδαφίστηκε και διατηρήθηκε μόνο η είσοδος, έτσι να ΄χουμε να λέμε ότι κάτι κρατήσαμε κάτι απ' τα 400 χρόνια ιστορίας και μουσουλμανικής αρχιτεκτονικής της Αθήνας.
Ψηλά, στη γωνιά που ξεκινά η Αιόλου στέκει ακόμα η πύλη του Μεντρεσέ. Χτίστηκε το 1721 και λειτούργησε σαν ισλαμική θρησκευτική σχολή (ιεροσπουδαστήριο άλλωστε σημαίνει στα Τουρκικά). Γύρω-γύρω τα δωμάτια των οικότροφων φοιτητών και στη μέση η αυλή, που στο κέντρο της φύτεψαν ένα δέντράκι. Όλα κυλούσαν γαλήνια και μουσουλμανικά μέχρι που αρχές του 18ου αιώνα οι Τούρκοι, για ανεξήγητο λόγο, τον μετέτρεψαν σε φυλακή.
Ωιμέ, από τότε ξεκίνησε το κακό το όνομα, συνώνυμο της επί Αττικής κόλασης. Το απελευθερωθέν ελληνικό κράτος συνέχισε να το χρησιμοποίει σαν φυλακή, άσε που στο μεταξύ το μικρό δεντράκι ράτσες, έθνη και λαλιές δεν το απασχολούσαν, θέριεψε κι έγινε τεράστιος πλάτανος.
Τρομερός και φοβερός όμως. Στα κλαδιά του κρεμάστηκε άπειρος κοσμάκης, από ποινικούς μέχρι πολιτικούς κρατούμενους. Και όχι μόνο αυτό, το δεντράκι άφησε πίσω του και την έκφραση "Χαιρέτα μου τον πλάτανο", που χρησιμοποιούσαν οι πρώην εκεί φυλακισμένοι και την απευθύνανε σε όποιον φλέρταρε με παραβατική συμπεριφορά, προβλέποντας ότι θα κατέληγε εκεί.
Βαρύ το κάρμα του πλατάνου και μάλλον υπάρχει και Θεός και Αλλάχ και το 1915 ένας κεραυνός έκαψε το θεριό. Κάπως έτσι, 4 χρόνια αργότερα, ο λαοθρύλητος τόπος βασανιστηρίων του Μεντρεσέ κατεδαφίστηκε και διατηρήθηκε μόνο η είσοδος, έτσι να ΄χουμε να λέμε ότι κάτι κρατήσαμε κάτι απ' τα 400 χρόνια ιστορίας και μουσουλμανικής αρχιτεκτονικής της Αθήνας.
ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ.....ΜΗΠΩΣ ?
αλλάζουν οι πόλεις με την ιδιωτική πρωτοβουλία;
απο το troktiko - Τετάρτη, 26 Μαΐου 2010
Εδώ και λίγες ημέρες, Κάτοικοι, Επαγγελματίες και Φίλοι των Εξαρχείων, μην αντέχοντας άλλο -Την μετατροπή της πλατείας Εξαρχείων σε παναθηναική αγορά ηρωίνης, χαπιών και άλλων ναρκωτικών ουσιών, με την συνενοχή κράτους και Αστυνομίας που ωθούν το εμπόριο στην περιοχή μας....
-Την παρουσία εκατοντάδων εμπόρων και διακινητών ναρκωτικών, στην πλατεία και στους γύρω δρόμους.
-Την εξαθλίωση της καθημερινής ζωής που προέρχεται από την ολοκληρωτική απουσία του Δήμου Αθηναίων στους βασικούς τομείς καθαριότητας, πρασίνου, ηλεκτροφωτισμού, επισκευής πεζοδρομίων, κλπ.
πήραμε μία πρωτοβουλία που άλλαξε το τοπίο στα Εξάρχεια.
Κατεβάσαμε ένα μικρό τραπέζι και μία μικροφωνική εγκατάσταση στην πλατεία Εξαρχείων και ειρηνικά, μόνο με την δύναμη του λόγου μέσα από τα μικρόφωνα, εκδιώξαμε το εμπόριο και την διακίνηση της πρέζας από τα Εξάρχεια.
Αναλάβαμε επίσης, το πλύσιμο της πλατείας, το καθάρισμα του αγάλματος και το πότισμα.
Η προσπάθειά μας, μέσα σε ελάχιστες ημέρες, έχει ανέλπιστη επιτυχία!
Τίποτα δεν θυμίζει την πρόσφατη αθλιότητα της περιοχής.
Είμαστε όλοι αποφασισμένοι να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για μήνες.
Ελπίζουμε το παράδειγμά μας να συνεχίσουν και άλλες γειτονιές της Αθήνας, ώστε σιγά-σιγά η πόλη να αλλάξει πρόσωπο.
Ζητάμε από τον Δήμο Αθηναίων και τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη να αναλάβουν τις ευθύνες τους, διότι είμαστε φορολογούμενοι πολίτες και απαιτούμε από το κράτος να μας παρέχει τις υπηρεσίες που δικαιούμαστε.
Οι ενέργειές μας, δεν στρέφονται σε καμία περίπτωση κατά των χρηστών ναρκωτικών, οι οποίοι είναι άρρωστοι άνθρωποι, αλλά κατά του εμπορίου, της διακίνησης και των εμπόρων του θανάτου.
Απευθυνόμαστε σε όλη την ελληνική κοινωνία, από την πλατεία Εξαρχείων, καταλαβαίνοντας ότι πρέπει να δωθούν συνολικές λύσεις στο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων, διαφορετικά θα γίνεται μετακίνηση του προβλήματος, από γειτονιά σε γειτονιά.
Λύσεις υπάρχουν και είναι η αλλαγή της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά, την λειτουργία του ΟΚΑΝΑ και την διανομή της μεθαδόνης από τα Νοσοκομεία, σύμφωνα με τα Ευρωπαικά πρότυπα.
Όχι στη μαφιοκρατία. Ναι στη ζωή, όχι στον θάνατο!
επιτροπή κατοίκων
Τι γίνεται στην πλατεία Εξαρχείων;
Εδώ και λίγες ημέρες, Κάτοικοι, Επαγγελματίες και Φίλοι των Εξαρχείων, μην αντέχοντας άλλο -Την μετατροπή της πλατείας Εξαρχείων σε παναθηναική αγορά ηρωίνης, χαπιών και άλλων ναρκωτικών ουσιών, με την συνενοχή κράτους και Αστυνομίας που ωθούν το εμπόριο στην περιοχή μας....-Την παρουσία εκατοντάδων εμπόρων και διακινητών ναρκωτικών, στην πλατεία και στους γύρω δρόμους.
-Την εξαθλίωση της καθημερινής ζωής που προέρχεται από την ολοκληρωτική απουσία του Δήμου Αθηναίων στους βασικούς τομείς καθαριότητας, πρασίνου, ηλεκτροφωτισμού, επισκευής πεζοδρομίων, κλπ.
πήραμε μία πρωτοβουλία που άλλαξε το τοπίο στα Εξάρχεια.
Κατεβάσαμε ένα μικρό τραπέζι και μία μικροφωνική εγκατάσταση στην πλατεία Εξαρχείων και ειρηνικά, μόνο με την δύναμη του λόγου μέσα από τα μικρόφωνα, εκδιώξαμε το εμπόριο και την διακίνηση της πρέζας από τα Εξάρχεια.
Αναλάβαμε επίσης, το πλύσιμο της πλατείας, το καθάρισμα του αγάλματος και το πότισμα.
Η προσπάθειά μας, μέσα σε ελάχιστες ημέρες, έχει ανέλπιστη επιτυχία!
Τίποτα δεν θυμίζει την πρόσφατη αθλιότητα της περιοχής.
Είμαστε όλοι αποφασισμένοι να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για μήνες.
Ελπίζουμε το παράδειγμά μας να συνεχίσουν και άλλες γειτονιές της Αθήνας, ώστε σιγά-σιγά η πόλη να αλλάξει πρόσωπο.
Ζητάμε από τον Δήμο Αθηναίων και τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη να αναλάβουν τις ευθύνες τους, διότι είμαστε φορολογούμενοι πολίτες και απαιτούμε από το κράτος να μας παρέχει τις υπηρεσίες που δικαιούμαστε.
Οι ενέργειές μας, δεν στρέφονται σε καμία περίπτωση κατά των χρηστών ναρκωτικών, οι οποίοι είναι άρρωστοι άνθρωποι, αλλά κατά του εμπορίου, της διακίνησης και των εμπόρων του θανάτου.
Απευθυνόμαστε σε όλη την ελληνική κοινωνία, από την πλατεία Εξαρχείων, καταλαβαίνοντας ότι πρέπει να δωθούν συνολικές λύσεις στο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων, διαφορετικά θα γίνεται μετακίνηση του προβλήματος, από γειτονιά σε γειτονιά.
Λύσεις υπάρχουν και είναι η αλλαγή της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά, την λειτουργία του ΟΚΑΝΑ και την διανομή της μεθαδόνης από τα Νοσοκομεία, σύμφωνα με τα Ευρωπαικά πρότυπα.
Όχι στη μαφιοκρατία. Ναι στη ζωή, όχι στον θάνατο!
επιτροπή κατοίκων
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Η προσωπική διαδρομή μιας Ρομά ακτιβίστριας
απο το περιοδικο Konteiner (www.konteiner.gr)
Γεννηθηκα στην Ξάνθη...
_Σαμπιχά Σουλεϊμάν, Δροσερό Ξάνθης, www.drosero.com, sullogoselpida@gmail.com
Γεννήθηκα στην Ξάνθη, οικισμός Δροσερό. Οι γονείς μου εργάτες στα χωράφια, αγράμματοι και μας είχαν μαζί τους ξέροντας ότι κινδυνεύουν τα παιδιά από διάφορα φίδια και άλλα, αλλά έπρεπε να δουλεύουν και οι δυο τους. Εμείς παίζαμε όχι με κούκλες, αλλά με τα χώματα και ένα κομμάτι ψωμί που πολλές φορές μας έβαζαν και ζάχαρη για να μας αρέσει.
Τα άτακτα παιδιά καμιά φορά έριχναν τα νερά από τα παγούρια μας και τότε δεν είχαμε και νερό, δύσκολη ζωή, για τους άλλους πιο εύκολη. Για εμάς υπήρχε και η συνήθεια οι γυναίκες να ακούνε τους άνδρες τους,έτσι έπρεπε, λέγανε. Στα επτά μου και η αδερφή μου στα δέκα της, μας έφερε η μαμά μου στο δημόσιο σχολείο, χαρά μεγάλη. Μας γύρισαν πίσω, δεν μας δέχτηκαν, λόγω κουλτούρας, ότι θα έχουν με τους υπόλοιπους γονείς προβλήματα. Μάταια, εφόσον η μαμά αγράμματη, δεν ήξερε να διεκδικήσει κάτι για εμάς, έφυγε χωρίς δεύτερη σκέψη, πήγε στο πρώτο μειονοτικό σχολείο. Μας δέχτηκαν αλλά πληρώσαμε 24 χιλιάδες δραχμές για το κάθε παιδί το χρόνο, έτσι μας είπαν. Ξεκίνησα λοιπόν, πετάγαμε από χαρά, έλα μου όμως που είχαμε πρόβλημα με τη γλώσσα. Δεν ξέραμε να μιλάμε τουρκικά ούτε ελληνικά, μόνο ρομανέ. Οι συμμαθητές μας δεν μας άφηναν ούτε στο κυλικείο να πάρουμε κουλούρι, μόνο μας έβλεπαν σαν εξωγήινους. Κάθε μέρα τα ίδια και η φτώχεια πολύ μεγάλη. Ο πατέρας μου στα καράβια, η μητέρα μου μπαχτσιβάνισσα* ένα χιλιόμετρο κάθε μέρα με τα πόδια. Στο Κασκανέ μάς σταματάγανε τα παιδιά και μας πέταγαν τις τσάντες σε κάτι αγκάθια 5 μέτρα και μας δέρνανε
λόγω κουλτούρας, έτσι έλεγαν. Σταματήσαμε, λόγω προβλημάτων, φύγαμε στην Αθήνα, πού να ήξερα τι με περιμένει, εφόσον το αποφάσισαν οι γονείς. Ένας χρόνος πέρασε, πήγαινα στην Αθήνα σχολείο στην Ακαδημία Πλάτωνος. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα από τα ξημερώματα και γυρνάγαμε για να πάμε ώρα 8 στο σχολείο. Τα κατάφερνα όμως. Η μόνη τότε που πούλαγα λουλούδια ήμουν εγώ, τα δύο μου αδέρφια ήταν μικρά και η αδερφή μου μεγάλη, δεν την έβγαζαν. Είχα πρόβλημα γιατί δεν μπορούσα να περάσω τους δρόμους, επαρχία και πρωτεύουσα μεγάλη διαφορά. Πολλές φορές θα με πάταγαν τα αυτοκίνητα. Κανείς δεν δούλευε, μόνο εγώ. Αποφάσισε ο πατέρας μου, να πηγαίνω μαζί του ταξίδια, κάπου πιο εύκολα να είναι για μένα. Πέρναγε με καράβι από μία μικρή πόλη που του έμεινε στη μνήμη του, τη Χαλκίδα. Άλλος ένας χρόνος πέρασε ταξιδεύοντας εγώ και ο πατέρας μου στη Χαλκίδα. Με κόψανε από το σχολείο, πλέον για μένα το σχολείο ήταν μόνο ένα όνειρο. Μεροκάματο δεν έβγαινε, γιατί οι περισσότεροι Ρομά ερχόντουσαν Χαλκίδα. Όπου άκουγαν έναν γινόντουσαν 50 οικογένειες. Τότε σκέφτηκε να πάμε εκεί που υπηρέτησε, στην Πάτρα. Μετακομίσαμε όλη η οικογένεια, τουλάχιστον είχα τη μάνα μου και τα αδέρφια μου πιο κοντά. Μετά από δύο χρόνια συνέχεια τους είχα μακριά μου με τα ταξίδια που έφευγα, μεγάλωσαν λίγο τα αδέρφια μου και ξεκίνησαν και αυτά στο μεροκάματο. Η
μεγαλύτερη αδερφή μου έβγαζε τον αδερφό μου και η μαμά μου την πιο μικρή και εγώ με τον πατέρα μου. Κάθε μέρα που πέρναγε, νοσταλγούσα τον οικισμό μου και το σχολείο μου. Έθαβα τις χαρές και τις λύπες μέσα μου, δουλειά, σπίτι, κάθε μέρα το ίδιο. Πέρασαν χρόνια, πάντρεψαν την αδερφή μου και επειδή ήμασταν σαν δίδυμες, χωρίς αυτήν ήμουν πιο μόνη από ποτέ. Φυλακή χωρίς κάγκελα, δεν είχα φίλες ούτε παιχνίδια, μόνο δουλειά, αλλά σαν και εμένα πολλά άλλα παιδιά στην ίδια μοίρα. Πάντα είχα ένα γιατί μέσα μου και ένιωθα ότι κάτι δεν είναι φυσιολογικό. Αφού άλλοι γονείς με τα παιδιά τους βγαίνουν και είναι μαζί τους, τους φροντίζουν. Κορόιδευα τον εαυτό μου καμιά φορά λέγοντας ότι πολλά ζητάω. Στην ουσία τίποτα δεν ζήτησα από κανέναν, μόνο έδινα και αυτό που έπαιρνα ήταν δυστυχία, απειλές, αϋπνία, κούραση, φόβο, κρύο και εκφραζόμουν μόνο από μέσα μου. Έγινα 14 χρονών και με πάντρεψαν χωρίς να με ρωτήσουν. Έτσι πρέπει λένε, τότε στα χωράφια σκληρή δουλειά, σε ένα σπίτι 5 οικογένειες μαζί. Η νύφη πρέπει να δουλεύει και να φροντίζει όλους, να μαγειρεύει, να πλένει, δούλα σωστή. Έτσι πρέπει λένε. Μετά από 7 χρόνια χώρισα. Δεν πρέπει μία όμορφη γυναίκα να μένει ζωντοχήρα, έτσι πρέπει λένε. Δεν έκανα παιδιά και πρέπει να δεχτώ να ζήσω δύο γυναίκες σε ένα σπίτι, λένε.
Όχι, όχι, όχι, λέω τώρα εγώ. Μετά λίγο καιρό από το θάνατο του πατέρα μου, σκέφτηκα να μπουν σε μία τάξη τα μικρά μου αδέρφια και η μάνα μου και μετά θα αποφασίσω εγώ και μόνο εγώ για τον εαυτό μου. Γνώρισα τον δεύτερο άντρα μου, που μου έδωσε το πιο ωραίο δώρο, ένα γιο και τώρα είχα τη δικιά μου οικογένεια. Δούλευα πάλι στα λουλούδια και θυμόμουν την παιδική μου ηλικία. Έγινα 28 χρονών και έβλεπα τα ίδια και τα ίδια. Μία μέρα πήρα την απόφαση να κάνω κάτι για τον οικισμό μου, για τα παιδιά. Το 2003, έκανα τις παρέες μου, συγγενείς, φίλοι, ξεκίνησα να ενώσω τα σκεπτικά τους. Τα κατάφερα κάνοντας ένα καταστατικό που θα είναι Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Για τα παιδιά, μόρφωση, υγεία και πολλά άλλα, κάναμε το πρώτο βήμα, ενωμένες, το δεύτερο. Τι μας λείπει; Να είμαστε δραστήριες, δυνατές, να ζητάμε πράγματα, που οι γονείς μας δεν τα κατάφεραν, εμείς όμως να τα καταφέρουμε. Να είναι καλά όλες οι γυναίκες, που αυτές είναι ηρωίδες, πολεμάνε με τα λίγα που έχουν και σκέφτονται με την οικογένειά τους και ξέχασαν ότι και αυτές έχουν δικαίωμα στη ζωή. Πιστεύουμε ότι μία μέρα θα αλλάξουν τα πράγματα. Στα παιδιά μας θα δώσουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Βάζουμε ένα όχι στην εκμετάλλευση. Εφόσον σε λίγα χρόνια είχαμε αποτελέσματα με το σύλλογο μας, θα έρθουν και καλύτερα. Αυτοί που προσπαθούν να τα διαλύσουν δεν τους συμφέρει γι’ αυτό και αγνοούν το σύλλογό μας. Να ξέρουν όμως ότι εμείς ζούμε εδώ και θα τα αλλάξουμε με λίγους φίλους και συνεργάτες που έχουμε και το πιστεύουμε. Το κάθε παιδί που ήταν στη δική μας μοίρα, τώρα εμείς θα του δώσουμε αυτό που αξίζει ως παιδί, έφηβος, είτε γυναίκα είτε άνδρας.
* εργάτρια στα χωράφια
Ο Πολιτιστικός Μορφωτικός Σύλλογος Ρομά Γυναικών Δροσερού Ξάνθης «Η Ελπίδα»
είναι μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 2006 ύστερα aπο πρωτοβουλία 20 γυναικών από τον οικισμό Δροσερού, μιας κοινότητας Ρομά, που βρίσκεται 1 χιλιόμετρο νοτιοανατολικά
από το κέντρο της πόλης της Ξάνθης. «Η Ελπίδα» επικεντρώνεται στους τομείς όπως, εκπαίδευση παιδιών και ενηλίκων,βελτίωση υποδομών στον οικισμό, δημιουργική απασχόληση παιδιών, συμβουλευτική γονέων, αγωγή υγείας, κ.λπ.
Πάνω από 1500 παιδιά συμμετείχαν στιςδραστηριότητες του συλλόγου, με αποτέλεσμα ο αριθμός των παιδιών που σήμερα φοιτούν στο δημοτικό και στο γυμνάσιολύκειο του Δροσερού να ανέρχεται από
150 που αρχικά φοιτούσαν στο σχολείο, στα 800, ενώ είναι 1.000 εγγεγραμμένα.
Το 2009 οι δραστηριότητες του Συλλόγου, εξαιτίας κυρίως των οικονομικών προβλημάτων,μειώνονται και από τις αρχές του Δεκεμβρίου, σταματούν τα τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας, το νηπιαγωγείο καθώς και το σύνολο των δομών στήριξης παιδιών και ενηλίκων και οι δραστηριότητες ελαχιστοποιούνται.
Αυτή τη στιγμή, η πρόεδρος του συλλόγου,Σαμπιχά Σουλεϊμάν, και τα μέλη αγωνίζονται να ανταποκριθούν στην απαίτηση, η οποία εκφράζεται από το σύνολο των κατοίκων του Δροσερού για τη συνέχιση των δραστηριοτήτων του συλλόγου, εστιάζοντας την προσπάθειά τους στην εξεύρεση των απαραίτητων πόρων.
Γεννηθηκα στην Ξάνθη...
_Σαμπιχά Σουλεϊμάν, Δροσερό Ξάνθης, www.drosero.com, sullogoselpida@gmail.com
Γεννήθηκα στην Ξάνθη, οικισμός Δροσερό. Οι γονείς μου εργάτες στα χωράφια, αγράμματοι και μας είχαν μαζί τους ξέροντας ότι κινδυνεύουν τα παιδιά από διάφορα φίδια και άλλα, αλλά έπρεπε να δουλεύουν και οι δυο τους. Εμείς παίζαμε όχι με κούκλες, αλλά με τα χώματα και ένα κομμάτι ψωμί που πολλές φορές μας έβαζαν και ζάχαρη για να μας αρέσει.
Τα άτακτα παιδιά καμιά φορά έριχναν τα νερά από τα παγούρια μας και τότε δεν είχαμε και νερό, δύσκολη ζωή, για τους άλλους πιο εύκολη. Για εμάς υπήρχε και η συνήθεια οι γυναίκες να ακούνε τους άνδρες τους,έτσι έπρεπε, λέγανε. Στα επτά μου και η αδερφή μου στα δέκα της, μας έφερε η μαμά μου στο δημόσιο σχολείο, χαρά μεγάλη. Μας γύρισαν πίσω, δεν μας δέχτηκαν, λόγω κουλτούρας, ότι θα έχουν με τους υπόλοιπους γονείς προβλήματα. Μάταια, εφόσον η μαμά αγράμματη, δεν ήξερε να διεκδικήσει κάτι για εμάς, έφυγε χωρίς δεύτερη σκέψη, πήγε στο πρώτο μειονοτικό σχολείο. Μας δέχτηκαν αλλά πληρώσαμε 24 χιλιάδες δραχμές για το κάθε παιδί το χρόνο, έτσι μας είπαν. Ξεκίνησα λοιπόν, πετάγαμε από χαρά, έλα μου όμως που είχαμε πρόβλημα με τη γλώσσα. Δεν ξέραμε να μιλάμε τουρκικά ούτε ελληνικά, μόνο ρομανέ. Οι συμμαθητές μας δεν μας άφηναν ούτε στο κυλικείο να πάρουμε κουλούρι, μόνο μας έβλεπαν σαν εξωγήινους. Κάθε μέρα τα ίδια και η φτώχεια πολύ μεγάλη. Ο πατέρας μου στα καράβια, η μητέρα μου μπαχτσιβάνισσα* ένα χιλιόμετρο κάθε μέρα με τα πόδια. Στο Κασκανέ μάς σταματάγανε τα παιδιά και μας πέταγαν τις τσάντες σε κάτι αγκάθια 5 μέτρα και μας δέρνανε
λόγω κουλτούρας, έτσι έλεγαν. Σταματήσαμε, λόγω προβλημάτων, φύγαμε στην Αθήνα, πού να ήξερα τι με περιμένει, εφόσον το αποφάσισαν οι γονείς. Ένας χρόνος πέρασε, πήγαινα στην Αθήνα σχολείο στην Ακαδημία Πλάτωνος. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα από τα ξημερώματα και γυρνάγαμε για να πάμε ώρα 8 στο σχολείο. Τα κατάφερνα όμως. Η μόνη τότε που πούλαγα λουλούδια ήμουν εγώ, τα δύο μου αδέρφια ήταν μικρά και η αδερφή μου μεγάλη, δεν την έβγαζαν. Είχα πρόβλημα γιατί δεν μπορούσα να περάσω τους δρόμους, επαρχία και πρωτεύουσα μεγάλη διαφορά. Πολλές φορές θα με πάταγαν τα αυτοκίνητα. Κανείς δεν δούλευε, μόνο εγώ. Αποφάσισε ο πατέρας μου, να πηγαίνω μαζί του ταξίδια, κάπου πιο εύκολα να είναι για μένα. Πέρναγε με καράβι από μία μικρή πόλη που του έμεινε στη μνήμη του, τη Χαλκίδα. Άλλος ένας χρόνος πέρασε ταξιδεύοντας εγώ και ο πατέρας μου στη Χαλκίδα. Με κόψανε από το σχολείο, πλέον για μένα το σχολείο ήταν μόνο ένα όνειρο. Μεροκάματο δεν έβγαινε, γιατί οι περισσότεροι Ρομά ερχόντουσαν Χαλκίδα. Όπου άκουγαν έναν γινόντουσαν 50 οικογένειες. Τότε σκέφτηκε να πάμε εκεί που υπηρέτησε, στην Πάτρα. Μετακομίσαμε όλη η οικογένεια, τουλάχιστον είχα τη μάνα μου και τα αδέρφια μου πιο κοντά. Μετά από δύο χρόνια συνέχεια τους είχα μακριά μου με τα ταξίδια που έφευγα, μεγάλωσαν λίγο τα αδέρφια μου και ξεκίνησαν και αυτά στο μεροκάματο. Η
μεγαλύτερη αδερφή μου έβγαζε τον αδερφό μου και η μαμά μου την πιο μικρή και εγώ με τον πατέρα μου. Κάθε μέρα που πέρναγε, νοσταλγούσα τον οικισμό μου και το σχολείο μου. Έθαβα τις χαρές και τις λύπες μέσα μου, δουλειά, σπίτι, κάθε μέρα το ίδιο. Πέρασαν χρόνια, πάντρεψαν την αδερφή μου και επειδή ήμασταν σαν δίδυμες, χωρίς αυτήν ήμουν πιο μόνη από ποτέ. Φυλακή χωρίς κάγκελα, δεν είχα φίλες ούτε παιχνίδια, μόνο δουλειά, αλλά σαν και εμένα πολλά άλλα παιδιά στην ίδια μοίρα. Πάντα είχα ένα γιατί μέσα μου και ένιωθα ότι κάτι δεν είναι φυσιολογικό. Αφού άλλοι γονείς με τα παιδιά τους βγαίνουν και είναι μαζί τους, τους φροντίζουν. Κορόιδευα τον εαυτό μου καμιά φορά λέγοντας ότι πολλά ζητάω. Στην ουσία τίποτα δεν ζήτησα από κανέναν, μόνο έδινα και αυτό που έπαιρνα ήταν δυστυχία, απειλές, αϋπνία, κούραση, φόβο, κρύο και εκφραζόμουν μόνο από μέσα μου. Έγινα 14 χρονών και με πάντρεψαν χωρίς να με ρωτήσουν. Έτσι πρέπει λένε, τότε στα χωράφια σκληρή δουλειά, σε ένα σπίτι 5 οικογένειες μαζί. Η νύφη πρέπει να δουλεύει και να φροντίζει όλους, να μαγειρεύει, να πλένει, δούλα σωστή. Έτσι πρέπει λένε. Μετά από 7 χρόνια χώρισα. Δεν πρέπει μία όμορφη γυναίκα να μένει ζωντοχήρα, έτσι πρέπει λένε. Δεν έκανα παιδιά και πρέπει να δεχτώ να ζήσω δύο γυναίκες σε ένα σπίτι, λένε.
Όχι, όχι, όχι, λέω τώρα εγώ. Μετά λίγο καιρό από το θάνατο του πατέρα μου, σκέφτηκα να μπουν σε μία τάξη τα μικρά μου αδέρφια και η μάνα μου και μετά θα αποφασίσω εγώ και μόνο εγώ για τον εαυτό μου. Γνώρισα τον δεύτερο άντρα μου, που μου έδωσε το πιο ωραίο δώρο, ένα γιο και τώρα είχα τη δικιά μου οικογένεια. Δούλευα πάλι στα λουλούδια και θυμόμουν την παιδική μου ηλικία. Έγινα 28 χρονών και έβλεπα τα ίδια και τα ίδια. Μία μέρα πήρα την απόφαση να κάνω κάτι για τον οικισμό μου, για τα παιδιά. Το 2003, έκανα τις παρέες μου, συγγενείς, φίλοι, ξεκίνησα να ενώσω τα σκεπτικά τους. Τα κατάφερα κάνοντας ένα καταστατικό που θα είναι Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Για τα παιδιά, μόρφωση, υγεία και πολλά άλλα, κάναμε το πρώτο βήμα, ενωμένες, το δεύτερο. Τι μας λείπει; Να είμαστε δραστήριες, δυνατές, να ζητάμε πράγματα, που οι γονείς μας δεν τα κατάφεραν, εμείς όμως να τα καταφέρουμε. Να είναι καλά όλες οι γυναίκες, που αυτές είναι ηρωίδες, πολεμάνε με τα λίγα που έχουν και σκέφτονται με την οικογένειά τους και ξέχασαν ότι και αυτές έχουν δικαίωμα στη ζωή. Πιστεύουμε ότι μία μέρα θα αλλάξουν τα πράγματα. Στα παιδιά μας θα δώσουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Βάζουμε ένα όχι στην εκμετάλλευση. Εφόσον σε λίγα χρόνια είχαμε αποτελέσματα με το σύλλογο μας, θα έρθουν και καλύτερα. Αυτοί που προσπαθούν να τα διαλύσουν δεν τους συμφέρει γι’ αυτό και αγνοούν το σύλλογό μας. Να ξέρουν όμως ότι εμείς ζούμε εδώ και θα τα αλλάξουμε με λίγους φίλους και συνεργάτες που έχουμε και το πιστεύουμε. Το κάθε παιδί που ήταν στη δική μας μοίρα, τώρα εμείς θα του δώσουμε αυτό που αξίζει ως παιδί, έφηβος, είτε γυναίκα είτε άνδρας.
* εργάτρια στα χωράφια
Ο Πολιτιστικός Μορφωτικός Σύλλογος Ρομά Γυναικών Δροσερού Ξάνθης «Η Ελπίδα»
είναι μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 2006 ύστερα aπο πρωτοβουλία 20 γυναικών από τον οικισμό Δροσερού, μιας κοινότητας Ρομά, που βρίσκεται 1 χιλιόμετρο νοτιοανατολικά
από το κέντρο της πόλης της Ξάνθης. «Η Ελπίδα» επικεντρώνεται στους τομείς όπως, εκπαίδευση παιδιών και ενηλίκων,βελτίωση υποδομών στον οικισμό, δημιουργική απασχόληση παιδιών, συμβουλευτική γονέων, αγωγή υγείας, κ.λπ.
Πάνω από 1500 παιδιά συμμετείχαν στιςδραστηριότητες του συλλόγου, με αποτέλεσμα ο αριθμός των παιδιών που σήμερα φοιτούν στο δημοτικό και στο γυμνάσιολύκειο του Δροσερού να ανέρχεται από
150 που αρχικά φοιτούσαν στο σχολείο, στα 800, ενώ είναι 1.000 εγγεγραμμένα.
Το 2009 οι δραστηριότητες του Συλλόγου, εξαιτίας κυρίως των οικονομικών προβλημάτων,μειώνονται και από τις αρχές του Δεκεμβρίου, σταματούν τα τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας, το νηπιαγωγείο καθώς και το σύνολο των δομών στήριξης παιδιών και ενηλίκων και οι δραστηριότητες ελαχιστοποιούνται.
Αυτή τη στιγμή, η πρόεδρος του συλλόγου,Σαμπιχά Σουλεϊμάν, και τα μέλη αγωνίζονται να ανταποκριθούν στην απαίτηση, η οποία εκφράζεται από το σύνολο των κατοίκων του Δροσερού για τη συνέχιση των δραστηριοτήτων του συλλόγου, εστιάζοντας την προσπάθειά τους στην εξεύρεση των απαραίτητων πόρων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)