ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ

απο το archello
http://www.archello.com/en/project/archiportrait#

ARCHIPORTRAIT is an artistic representation of 33 architects, in which the faces and the expressions are made of their architecture. 

All of us have tried at least once to imagine what it resembles a cloud’s shape. An exercise of imagination that helps uninhibited sense and look behind appearances. Although the geometry of the architecture can reveal unexpected and surprising forms. An eye, the shape of a face or a mouth can be read between the structures of a building. 33 illustrations as 33 short stories trying to relate 33 architects. I studied the faces and architecture of some of the most well-known protagonists of contemporary architecture to be able to do a portrait. Break down and dissect the projects to detect and select the hidden features. 

The intent is to display the likeness, personality, and even the mood of the protagonist through his aesthetic. 

A portrait is like the mirror of soul. The idea is to summarize and photograph in one image the architect and his work. The shapes and geometries that are designed by the architect become features for drawing his face. A metaphor of architecture where every little detail 
is a key component of the whole mosaic. I try to develop an expressive and allusive abstraction in which I combined planar structures with three-dimensional shapes to achieve a kind of metaphysical expression. 

I’m using simple geometric shapes, juxtaposed without the illusions of perspective where diverse elements could be superimposed, made transparent or penetrate one another, while retaining their spatial relationships. 

Each architect is its architecture, and in my images each architect is made of architecture.

TRAVELOGUES ME TO BΛΕΜΜΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΗΓΗΤΩΝ

http://el.travelogues.gr/

OI ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ

Περιηγητικά έργα θεωρούμε τα κείμενα και τις εικόνες, τα οποία μας κληροδότησε κάθε Δυτικοευρωπαίος ταξιδιώτης, ή και μη ταξιδιώτης, ο οποίος κατέθεσε σε έντυπο ή σε χειρόγραφο την εμπειρία ή τη γνώση ή το όραμά του ταξιδεύοντας ή περιγράφοντας τον χώρο της Μεσογείου και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης από τον 15ο έως τον 20ό αιώνα. Περιηγητές θεωρούνται: οι ταξιδιώτες αλλά και οι λόγιοι ταξιδιώτες, όπως γεωγράφοι, χαρτογράφοι, νησολόγοι, ουμανιστές αλλά και διπλωμάτες, προσκυνητές, κατάσκοποι, φυσιοδίφες, στρατιωτικοί, ναυτικοί, ιατροί, ιερείς, θεωρητικοί και εμπειρογνώμονες, ζωγράφοι, τοπιογράφοι, αρχιτέκτονες, μηχανικοί, αρχαιολόγοι, ρομαντικοί συγγραφείς, έμποροι και ιεραπόστολοι, μοναχοί, επιστήμονες, πειρατές, αιχμάλωτοι, λογοτέχνες και τυχοδιώκτες, οι οποίοι μας κληροδότησαν κείμενα αλλά και εικόνες από τα ταξίδια τους. Aνάμεσα στην ευρωπαϊκή Δύση και στους Ελληνορθόδοξους αλλά και τις άλλες εθνοθρησκευτικές ομάδες (Μουσουλμάνους, Αρμένιους, Εβραίους, Καθολικούς) που συνυπήρχαν, και στις κυρίαρχες σε αυτούς δυνάμεις -κατά χρονική και γεωγραφική περίπτωση- (Oθωμανοί, Bενετοί, Γενουάτες, Γάλλοι, Άγγλοι κ.ά.) μεσολαβεί ένα επικοινωνιακό στοιχείο: ο ταξιδιώτης και το προϊόν του ταξιδιού του. H πρόσληψη λοιπόν του χώρου και των ανθρώπων στους τόπους αυτούς ακολούθησε πιστά το παλιρροϊκό κύμα όλων των πνευματικών, πολιτικών και πολιτιστικών ρευμάτων που στη διάρκεια του 15ου έως τον 20ό αιώνα παρέσυραν τους Eυρωπαίους στο μεγάλο παιγνίδι της Iστορίας. Τα περιηγητικά έργα προβάλλουν συνεπώς με τα κείμενα και τις εικόνες τους, το “πώς η Ευρώπη έβλεπε” σε κάθε ιστορική συγκυρία τους τόπους, τους ανθρώπους και τα μνημεία που συναντούσαν κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους οι περιηγητές.

H Σωτηρία της αρχιτεκτονικής στου Γουδή Περπατήσαμε στο αρχιτεκτονικό πάρκο του νοσοκομείου Σωτηρία.

απο τη popaganda της Ελένης Κυριακίδου

Αν υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος που έχει επισκεφθεί κάποιο νοσοκομείο και έχει ασχοληθεί με την αρχιτεκτονική του, τότε πραγματικά θα πρέπει να τον βραβεύσουμε με κάποιο βραβείο. Ειδικά τα ελληνικά νοσοκομεία. Περισσότερο δε όταν δεν βρίσκεις κρεβάτι ή γιατρό, δεν έχει χρόνο να παρατηρήσεις το desing. Λογικό. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι το κτιριακό συγκρότημα του Νοσοκομείου Σωτηρία στου Γουδή. Εκεί παρατηρήσαμε το εξής καταπληκτικό: ένα πρότυπο Νεοελληνικό αρχιτεκτονικό πάρκο. Η αιτία είναι απλή. Διαφορετικές δωρεές σε διαφορετικές χρονικές περιόδου όπου επικρατούσαν διαφορετικές αρχιτεκτονικές αντιλήψεις. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1902 η Σοφία Σλήμαν ιδρύει στις παρυφές του Γουδή το πρώτο ελληνικό σανατόριο, τη Σωτηρία. Έκτοτε το νοσοκομείο έχει συνδεθεί με την αντιμετώπιση της πνευμονικής φυματίωσης στη χώρα μας. Η ανεπαρκής χρηματοδότηση οδηγεί στη δημιουργία μικρών κτιρίων που δεν έχουν καμία σχέση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά και τα οποία χτίζονται σε διαφορετικές χρονικά περιόδους. Στις 6 Ιουνίου του 1905 γίνονται τα εγκαίνια του Ιδρύματος και ταυτόχρονα η εισαγωγή του πρώτου ασθενούς. Η συνεχής αύξηση των κρουσμάτων φυματίωσης στην Ελλάδα οδηγεί στην δημιουργία και άλλων περιπτέρων που χτίζονται κυρίως από εράνους και δωρεές. Το 1919 το κράτος με τη συναίνεση των εκπροσώπων αναλαμβάνει τη διοίκηση του Ιδρύματος στο πλαίσιο μιας πιο ενεργής πολιτικής που ήθελε να ακολουθήσει. Έτσι, ιδρύεται και το Υπουργείο Περίθαλψης και ψηφίζεται ο νόμος 1979 «Περί ιδρύσεων αντιφυματικών ιατρείων, νοσοκομείων αναρρωτηρίων και ορεινών θεραπευτηρίων» που κρατικοποιεί σε απόλυτο βαθμό τον αντιφυματικό αγώνα. Το μεγαλόπνοο σχέδιο όμως δεν εφαρμόστηκε ποτέ καθώς η μικρασιατική καταστροφή οδήγησε σε μεγάλη προσέλευση φυματικών με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί εντελώς το επίπεδο νοσηλείας των ασθενών. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το κράτος αυξάνει τις επιδοτήσεις προς τα σανατόρια και με δικά του έξοδα ανεγείρει ένα ακόμα περίπτερο για να καλύψει τις ανάγκες του «Σωτηρία», ενώ το 1930 ξεκινά και η λειτουργία του Φυματιολογικού Κέντρου που είχε ως αντικείμενο την επιστημονική έρευνα και βοήθησε σημαντικά στην επάνδρωση του ιδρύματος.

 Το 1961 μεταβάλλεται ο χαρακτήρας του νοσοκομείου σε διαγνωστικό και θεραπευτικό κέντρο νοσημάτων του αναπνευστικού συστήματος και μετονομάζεται σε «Νοσοκομείο Νοσημάτων Θώρακος», ενώ από το 1981 έως και σήμερα έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές με αποτέλεσμα να θεωρείται Γενικό Νοσοκομείο. Όσον αφορά στην αρχιτεκτονική, το Σωτηρία, έργο του Ιωάννη Δεσποτόπουλου, αποτελεί την πρώτη εφαρμογή της κοινωνιοκεντρικής ιδεολογίας του Bauhaus και εκφράζει τις αντιλήψεις της ιατρικής και της θεραπείας που επικρατούσαν στον Μεσοπόλεμο. Οι όγκοι χαρακτηρίζονται από μία απόλυτη αρχιτεκτονική καθαρότητα στην οποία δεν υπάρχει τίποτα περιττό. Όλα τα υπόλοιπα κτίρια που λειτουργούσαν ως σανατόρια θυμίζουν παλιά αρχοντικά και δίνουν την ιδέα μιας ατομικής θεραπείας.
 http://popaganda.gr/h-sotiria-tis-architektonikis-sto-goudi/

Η Αμερικανίδα ζωγράφος Betty Ryan που ερωτεύτηκε την Άνδρο

απο τη popaganda της Εύης Μαλλιαρού Είδαμε την έκθεση-ρετροσπεκτίβα που διοργανώθηκε προς τιμήν της, με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη γέννηση της σπουδαίας εικαστικού που έζησε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια της ζωής της στο αρχοντικό νησί του Αιγαίου.

Για πρώτη φορά στο Μουσείο Γουλανδρή, στην Άνδρο, παρουσιάζεται ένα καλλιτεχνικό γεγονός εκτός θερινής περιόδου, μία μεγάλη έκθεση που διοργάνωσαν «Οι φίλοι της Betty Ryan» με αντιπροσωπευτικά έργα της διάσημης Αμερικανίδας ζωγράφου. Ποια ήταν όμως στ’ αλήθεια η Betty Ryan; Γεννιέται τo 1914 στη Νέα Υόρκη από εύπορους γονείς και ζει από πολύ μικρή σε κοσμοπολίτικο περιβάλλον, ταξιδεύοντας στο εξωτερικό. Στα δεκαέξι της παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής στην πρωτοποριακή Σχολή Καλών Τεχνών του Hans Hofmann στη Νέα Υόρκη, ο οποίος εισάγει τον Κυβισμό στις ΗΠΑ.

Στα δεκαοχτώ της, μιλάει τα γαλλικά με ευχέρεια και θέλει να γίνει ζωγράφος. Εγγράφεται στην Ακαδημία Ozenfant στο Παρίσι. Ο Ozenfant, ξάδερφος του Le Corbusier, ήταν διάσημος για το κίνημα του Πουρισμού, που ερχόταν σε αντίθεση με τον Κυβισμό, υποστηρίζοντας τα πρωταρχικά, ευδιάκριτα στοιχεία και την καθαρή φόρμα. Μετά τον πόλεμο και κατά τη δεκαετία του ΄50, ο Ozenfant θα μεταφέρει την Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Νέα Υόρκη, όπου εγκαθίσταται, καθώς και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι διανοούμενοι. Εκεί θα ξανασυναντηθεί με τη Ryan. Επισκέπτεται για πρώτη φορά την Ελλάδα το 1933, σε εκπαιδευτικό ταξίδι στην Πελοπόννησο με τον Ozenfant, όπου μαγεύεται από το ελληνικό φως. Παραμένει έξι μήνες παραπάνω στην Ολυμπία, μόνη, ζωγραφίζοντας και μαθαίνοντας ελληνικά. Το 1934, η ζωγράφος είναι 20 χρονών και μετακομίζει στο Παρίσι όπου συναντά προσωπικότητες όπως οι Henry Miller, Lawrence Durrell, James Joyce, Paul Klee, Hans Reichel, Wassily Kandinsky, Salvador Dalí, Marc Chagall, Jean Lurçat, Chaim Soutine, Michael Fraenkel, Alberto Giacometti και Marcel Duchamp που θα επηρεάσουν τη ζωή της. Στη Villa Seurat, την κατοικία-καλλιτεχνικό χώρο της, η Betty Ryan οργανώνει τα περίφημα γεύματά της με καλεσμένους πολλούς καλλιτέχνες. Γειτονές της, ο Henry Miller και η Anais Nin, που ήταν ζευγάρι. Ο Τροπικός του Καρκίνου του Miller μόλις έχει δημοσιευθεί και τον καθιερώνει ως συγγραφέα. MAKL3177 Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου η καλλιτεχνική συντροφιά στο Παρίσι διαλύεται. Η Betty Ryan αναγκάζεται να επιστρέψει στην Αμερική. Παρακολουθεί ένα εντατικό τμήμα ρωσικών στο Harvard και κατόπιν εργάζεται στο πρόγραμμα κατασκευής των πλοίων Λίμπερτυ στο San Francisco, μεταφράζοντας την αλληλογραφία με τους Σοβιετικούς παραλήπτες των πλοίων. Κάποια στιγμή τη δεκαετία του ’60 αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα και να αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Πρώτα πηγαίνει στην Αθήνα και μετά στα Χανιά. Στην Αθήνα γίνεται φίλη με τη Λιλίκα Νάκου. Στα Χανιά συναντά αρκετούς γνωστούς από τον κύκλο του Παρισιού. Επίσης γνωρίζεται με τη Μαρίνα Καραγάτση και τον Philip Tarlow που της προτείνουν να δοκιμάσει την Άνδρο ως νέο τόπο διαμονής της στην Ελλάδα, γιατί έχει αρχίσει να την κουράζει η παρέα των Χανιών. Στις αρχές τις δεκαετίας του ΄70 η εικαστικός γνωρίζει τον Δημήτρη Πολέμη, ιδρυτή της Καϊρείου Βιβλιοθήκης στη Χώρα της Άνδρου, ο οποίος της παραχωρεί ένα από τα σπίτια του στ΄Απατούρια, κοντά στη Χώρα. Τον ίδιο καιρό θα συναντήσει και το ζεύγος Brown με το οποίο θα παραμείνει φίλη για τα επόμενα 30 χρόνια, μέχρι τον θάνατο της. Mary Gifford Brown (φωτογραφία: Εύη Μαλλιαρού) Mary Gifford Brown (φωτογραφία: Εύη Μαλλιαρού) Είχα την τύχη να συνομιλήσω με την 80χρονη Βρετανίδα συγγραφέα, ηθοποιό και τραγουδίστρια Mary Gifford Brown στο χωριό Άγιος Πέτρος της Άνδρου. Με υποδέχτηκε στο παραδοσιακό σπίτι της με τις καταπληκτικές ταπισερί που έχει υφάνει η ίδια να κρέμονται γύρω-γύρω στους λευκούς τοίχους. Κατά έναν περίεργο τρόπο το σπίτι θύμιζε μεσαιωνικό αρχοντόσπιτο της αγγλικής εξοχής. Μόνον η μαγευτική θέα του ηλιοβασιλέματος στη θάλασσα μπορούσε να με επαναφέρει στις Κυκλάδες, ξεχνώντας για λίγο το book-room, στο οποίο καθόμουν. Στη συνέντευξη μαζί της έμαθα τα σημαντικότερα γεγονότα που έφεραν εκείνην και τον σύζυγό της, Αμερικανό συνθέτη Francis James Brown, κοντά στη Betty Ryan: «Η Betty γνώρισε τον Jim, πολύ πριν την γνωρίσω εγώ, στα Χανιά το 1966. Τα Χανιά είχαν γίνει της μόδας τότε για τους καλλιτέχνες. Εκεί γίνανε φίλοι οι δυο τους. Ο Jim θαύμαζε τη ζωγραφική της και κυρίως το γεγονός ότι εργαζόταν αδιάκοπα, όπως και εκείνος. Άργοτερα, όταν γνωρίστηκα κι εγώ μαζί της, είδα ότι πράγματι αυτό που τους ένωνε κυρίως ήταν η αφοσίωση στη δουλειά τους. Τη δεκαετία του ΄70, ακολούθησα τον πρώην άντρα μου που ήρθε να εγκατασταθεί στην Αθήνα λόγω εργασίας, παίρνοντας μαζί και τα τρία παιδιά μας. Έτσι εγώ χρειάστηκε να παρατήσω την καριέρα μου στην αγγλική τηλεόραση. Τελικά, παρέμεινα στην Αθήνα όταν ο άντρας μου χρειάστηκε να μετακινηθεί ξανά για τη δουλειά του και έτσι χωρίσαμε. Όταν γνώρισα τον Jim λίγο αργότερα, είχα ήδη διαβάσει τον Κολοσσό του Μαρουσιού του Henry Miller και αναρωτιόμουν αν η Betty Ryan, που αναφέρει στο βιβλίο του ότι ήταν η αιτία που επισκέφθηκε την Ελλάδα, ζούσε ακόμα εδώ. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν, παντρεμένη πια με τον Jim, γνώρισα την παλιά του φίλη από τα Χανιά, στην Αθήνα. Αργότερα, όταν αγοράσαμε το σπίτι στην Άνδρο το 1981 η δημιουργική μας συναναστροφή και η βαθιά φιλία με την Betty άνθησαν και διατηρήθηκαν μέχρι τον θάνατό της το 2003. Ο Jim πέθανε πέντε χρόνια αργότερα. Θυμάμαι τη δεκαετία του ΄80 που παίρναμε το Pony και οδηγούσαμε από τον Αγ.Πέτρο στην άλλη άκρη του νησιού που βρίσκονταν τ’Απατούρια, πάνω σ’έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο, για να τη συναντήσουμε. Εκείνη παρέμενε ένας άνθρωπος μοναχικός και διακριτικός, αποτραβηγμένη στο σπίτι της, το οποίο είχε μια υπέροχη θέα και εκεί ζωγράφιζε καθημερινά.» JIM_0013 Η Betty Ryan άφησε κύριο εκτελεστή της διαθήκης της την Mary Brown, η οποία κατόρθωσε να βάλει σε μια σειρά την τεράστια αλληλογραφία της ζωγράφου με γράμματα των Henry Miller, Lawrence Durrell και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων, που βρέθηκε στο σπίτι της στ’Απατούρια. Κατόπιν η Mary τα δώρισε στην Καϊρειο Βιβλιοθήκη γιατί, όπως μου είπε με το γλυκό της χαμόγελο και βλέμμα, ένιωθε ότι «δικαιωματικά ανήκουν εκεί και έτσι έπρεπε να γίνει.» Ένα εντυπωσιακό σεντούκι ζωγραφισμένο από τη Ryan και το πιάνο του αγαπημένου της σύζυγου Jim, δηλώνουν την παρουσία τους στο σαλόνι αλλά και στη μνήμη της οικοδέσποινας, ως αντικείμενα μιας άλλης εποχής. Τα έργα της Betty Ryan που εκτίθενται στο Μουσείο Γουλανδρή περιλαμβάνουν ελαιογραφίες, ακουαρέλες και σχέδια και είναι εμπνευσμένα κυρίως από την Άνδρο. Τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι το χρώμα, οι καθαρές φόρμες, η μουσικότητα, η λυρικότητα, μια ονειρική πραγματικότητα και η σιωπή. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης ακούγονται έργα του Αμερικανού συνθέτη Francis James Brown εμπνευσμένα από τα έργα της Betty Ryan. Επίσης προβάλλεται το ντοκιμαντέρ Ημιτελής συζήτηση με τη Betty Ryan των Arlind Schmidt και Heidrun Brandt. Πολλοί είναι αυτοί που επηρέασαν το έργο της. Πρώτος ο Hans Hofmann, που της έδωσε μια εντελώς καινούρια οπτική της τέχνης. Από τον A. Ozenfant διδάχτηκε την αρμονία της σύνθεσης και την καθαρότητα της φόρμας. Η επιρροή που άσκησε πάνω της ο μέντοράς της, ο ζωγράφος Hans Reichel, είναι καταλυτική, με αποτέλεσμα όλα της τα έργα, τόσο οι παραστατικές ελαιογραφίες όσο και οι αφαιρετικές ακουαρέλες, να είναι διαποτισμένα από λυρικότητα. BETTY RYAN AFISSA Επισκέφθηκα την έκθεση με λαχτάρα να δω τα έργα της Νεοϋρκέζας ζωγράφου που είχε συναναστραφεί τόσους πολλούς μοντερνιστές λογοτέχνες και καλλιτέχνες, ταξιδεύοντας συνέχεια σε Ευρώπη και Αμερική, έως να βρει τελικό προορισμό της το ελληνικό κυκλαδονήσι. Με συγκίνησε η chagalesque απόδοση των ζώων που ζωγράφιζε. Οι ελαιογραφίες είναι εμπνευσμένες από την κοιλάδα στ’ Απατούρια και τα σπίτια στον Άγιο Πέτρο. Απεικονίζουν το πραγματικό τοπίο με μια αίσθηση τάξης και αξιοπρέπειας και τα ζώα, που τόσο αγαπά, σκύλοι, γάτες, γάιδαροι έχουν τη δική τους οντότητα, που συχνά αντικαθιστά την ανάγκη της ανθρώπινης παρουσίας. Το φως της, δεν είναι το εκτυφλωτικό φως που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του, αλλά το φως που «βγαίνει μέσα από τη γη» και χαρίζει ηρεμία με τις γήινες αποχρώσεις του. Αυτό που κάνει το έργο της μοναδικό είναι ότι, παρόλο που οι ελαιογραφίες αποδίδουν ένα πραγματικό τοπίο, ο θεατής έχει την αίσθηση ενός ονειρικού κόσμου που πηγάζει από εσωτερικές αναζητήσεις και πνευματική αρμονία και τον καθηλώνει με την απλότητα και τη σιωπή που αποπνέει. line-630 Η έκθεση θα φιλοξενείται από τις 6 Απριλίου έως 26 Μαΐου 2014 στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή και από τις 4 Ιουλίου έως 13 Αυγούστου 2014 στην Καΐρειο Βιβλιοθήκη στη Χώρα Άνδρου. http://popaganda.gr/amerikanida-zografos-betty-ryan-pou-eroteftike-tin-andro/