μπορώ να μη γραψω κατι για τη Zaha Hadid ? δύσκολο....η παρουσία της είναι συνέχεια στο προσκήνιο, επιβεβαιώνοντας τη νέα τάση της κυριαρχίας των....archistars. Ευτυχώς που εχει να πει και κάτι ουσιαστικό, πέρα απο το να τραβά τα φώτα πάνω της.
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009
lateBLOOMERS video
μπορώ να μη γραψω κατι για τη Zaha Hadid ? δύσκολο....η παρουσία της είναι συνέχεια στο προσκήνιο, επιβεβαιώνοντας τη νέα τάση της κυριαρχίας των....archistars. Ευτυχώς που εχει να πει και κάτι ουσιαστικό, πέρα απο το να τραβά τα φώτα πάνω της.
...πείραμα πριν απο 25 χρόνια...
...για να σκεφτούμε λίγο...
παρά τα 25 χρόνια του, το πείραμα του Hundertwasserhaus τραβάει το ενδιαφέρον των επισκεπτών και αποτελεί ενα σημείο με μεγάλη επισκεψιμότητα στην πόλη της Βιέννης. Είναι επίσης ενα landmark με μεγάλη δημοσιότητα σε οδηγούς, παρουσιάσεις, προβολή του Αυστριακού Τουριστικού Οργανισμού.
Διατηρεί ακόμα τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του και σαν αρχιτέκτονας χάρηκα που ενα αρχιτεκτονικό πείραμα απέκτησε τόση μεγάλη "δύναμη" και την διατηρεί ακόμα.
Και εμείς μπορούμε κ.κ. Δήμαρχοι...........!!!!!
http://el.wikipedia.org/wiki/Hundertwasserhaus
Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009
Αποτελέσματα Αρχιτεκτονικών Διαγωνισμών
Το Βραβείο για το WEST CORK ARTS CENTRE δόθηκε στο Αρχιτεκτονικό Γραφείο απο την Ιρανδία Donaghy+Dimond Architects
Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009
Συνέντευξη: Θόδωρος Αγγελόπουλος
Τα λόγια είναι περιττά για έναν άνθρωπο σαν τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Ή μήπως είναι απολύτως απαραίτητα; Ακόμη και όσοι δεν έχουν δει ποτέ ούτε ένα πλάνο από τις ταινίες του όχι απλά γνωρίζουν το όνομά του αλλά μοιάζουν να έχουν σαφή άποψη για τον ίδιο και τις ταινίες του. Με τη «Σκόνη του χρόνου», το δεύτερο μέρος της νέας του τριλογίας που βγαίνει αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες έχοντας μόλις προβληθεί εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ο Αγγελόπουλος επιχειρεί να αλλάξει παραμένοντας ίδιος, σαν να αναζητά μια καινούργια ελευθερία. Την…
…ελευθερία του να κάνει ταινίες πέρα από τις προσδοκίες οποιουδήποτε, ακόμη και του ίδιου του εαυτού
http://www.topontiki.gr/Pontiki/index.php?option=com_content&task=view&id=3770&Itemid=48
…ελευθερία του να κάνει ταινίες πέρα από τις προσδοκίες οποιουδήποτε, ακόμη και του ίδιου του εαυτού
http://www.topontiki.gr/Pontiki/index.php?option=com_content&task=view&id=3770&Itemid=48
Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009
ΕΙΠΑΝ
......architecture is the thoughtful making of space.......... LUIS KAHN
MATTHEW FREDERICK, 101 Things I learned in Architecture School, MIT PRESS 2007
MATTHEW FREDERICK, 101 Things I learned in Architecture School, MIT PRESS 2007
"ΠΡΑΣΙΝΑ ΣΠΙΤΙΑ"
Έρχεται πριμ για πράσινα σπίτια (για όλο το άρθρο)
Κίνητρα σε νοικοκυριά υπό μορφήν επιδοτήσεων, ύψους κατά μέσον όρο 15.000 ευρώ ανά σπίτι, για παρεμβάσεις εξοικονόμησης ενέργειας στις κατοικίες τους, σε συνδυασμό πιθανόν με φοροαπαλλαγές, ετοιμάζει to υπουργείο Ανάπτυξης με στόχο τη μείωση της ενεργειακής σπατάλης του κτιριακού τομέα.
Κίνητρα σε νοικοκυριά υπό μορφήν επιδοτήσεων, ύψους κατά μέσον όρο 15.000 ευρώ ανά σπίτι, για παρεμβάσεις εξοικονόμησης ενέργειας στις κατοικίες τους, σε συνδυασμό πιθανόν με φοροαπαλλαγές, ετοιμάζει to υπουργείο Ανάπτυξης με στόχο τη μείωση της ενεργειακής σπατάλης του κτιριακού τομέα.
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ.....ΠΟΥ ΠΑΜΕ ?
Το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009, περί την ώρα 16.00, ενας καταναλωτής ζήτησε από το εκδοτήριο εισιτηρίων στο σταθμό ΜΕΤΡΟ-ΗΣΑΠ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ πέντε (5) εισιτήρια δίνοντας στην ταμία ένα χαρτονόμισμα των είκοσι Ευρώ (20 €). Η ταμίας το βάζει αμέσως στο συρτάρι της, ο καταναλωτής πήρε τα πέντε εισιτήρια και περίμενε τα ρέστα των δεκαπέντε Ευρώ (15 €).
Η ταμίας ατάραχη, δεν επέστρεψε ρέστα, απαντώντας στις διαμαρτυρίες του καταναλωτή ότι ΤΗΣ ΕΔΩΣΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΥΡΩ (5 €). Ο καταναλωτής διαμαρτυρήθηκε έντονα, αλλά δεν είχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο πλέον, γιατί «εμπιστεύθηκε» τον «επαγγελματισμό» της μεσήλικος (προσοχή στην ηλικία) υπαλλήλου. Όταν δε της είπε ότι είναι υποχρεωμένη να αφήνει τα χρήματα στο γκισέ εως ότου ολοκληρωθεί η συναλλαγή, του απάντησε με θράσος, «ουυυυ τότε η σειρά θα φθάσει μέχρι την έξοδο». Βέβαια είναι προτιμώτερο να εξαφανίζουμε βιαστικά τα τεκμήρια του εγκλήματος.
Χρειάζεται να σας θυμίσω ότι
1. η σκηνή αυτή επαναλαμβάνεται καθημερινά ;
2. ότι δεν ξέρουμε πλέον τι να πρωτοπροσέξουμε;
ΑΣ ΤΟ ΨΑΞΕΙ Η « ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ»…
(το όνομα δεν εμφανίζεται, ειναι όμως καταχωρημένο)
14 Φεβρουαρίου 2009, 16.58 h
Η ταμίας ατάραχη, δεν επέστρεψε ρέστα, απαντώντας στις διαμαρτυρίες του καταναλωτή ότι ΤΗΣ ΕΔΩΣΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΥΡΩ (5 €). Ο καταναλωτής διαμαρτυρήθηκε έντονα, αλλά δεν είχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο πλέον, γιατί «εμπιστεύθηκε» τον «επαγγελματισμό» της μεσήλικος (προσοχή στην ηλικία) υπαλλήλου. Όταν δε της είπε ότι είναι υποχρεωμένη να αφήνει τα χρήματα στο γκισέ εως ότου ολοκληρωθεί η συναλλαγή, του απάντησε με θράσος, «ουυυυ τότε η σειρά θα φθάσει μέχρι την έξοδο». Βέβαια είναι προτιμώτερο να εξαφανίζουμε βιαστικά τα τεκμήρια του εγκλήματος.
Χρειάζεται να σας θυμίσω ότι
1. η σκηνή αυτή επαναλαμβάνεται καθημερινά ;
2. ότι δεν ξέρουμε πλέον τι να πρωτοπροσέξουμε;
ΑΣ ΤΟ ΨΑΞΕΙ Η « ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ»…
(το όνομα δεν εμφανίζεται, ειναι όμως καταχωρημένο)
14 Φεβρουαρίου 2009, 16.58 h
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009
επάγγελμα
...κατ'αρχην θυμήσου αυτό που έχει πει ο Κομφούκιος: "Διάλεξε μια απασχόληση (πρόσεξε οτι δεν αναφέρει τη λέξη επάγγελμα παρά τη λέξη απασχόληση) που να σ'αρέσει, και δεν θα έχεις να δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή σου"
To start with, remember what Confucius so meaningfully said: "Look for an occupation that you like, and you will not need to labor for a single day in your life" (Note he says occupation, not profession)
Αλέξανδρος Τομπάζης, ΓΡΑΜΜΑ Σ'ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ, LIBRO 2007
To start with, remember what Confucius so meaningfully said: "Look for an occupation that you like, and you will not need to labor for a single day in your life" (Note he says occupation, not profession)
Αλέξανδρος Τομπάζης, ΓΡΑΜΜΑ Σ'ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ, LIBRO 2007
αρνητικό-θετικό
...κινούμαστε μέσα στους αρνητικούς χώρους και ζούμε μέσα στους θετικούς...
...we move through negative spaces and dwell in positive spaces....
Matthew Frederick, 101 Things I learned in Architecture School,The MIT Press, 2007
...we move through negative spaces and dwell in positive spaces....
Matthew Frederick, 101 Things I learned in Architecture School,The MIT Press, 2007
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009
αρης κωνσταντινίδης
Προσωπα
Tης Pιτσας Mασουρα
Το καλοκαίρι του 1983, φαντάζομαι στο σπίτι του στις Σπέτσες, ο αρχιτέκτονας Αρης Κωνσταντινίδης είχε σημειώσει στα χαρτιά του το εξής: «Αληθινό είναι και ό,τι έχει προϋπάρξει. Δηλαδή ό,τι έχει προκύψει σε περασμένα χρόνια και το ξαναβρίσκει μια σύγχρονη εποχή, μέσα από τους δικούς της πια τρόπους, κι αφού το ίδιο το είχε βρει η παλιά εποχή με τους δικούς της κι αυτή τρόπους. Μ' άλλα λόγια ό,τι ξαναζωνταντεύει, επειδή το κρίνουμε αναγκαίο, ωφέλιμο και παραγωγικό...». (Αρης Κωνσταντινίδης «Η αρχιτεκτονική της αρχιτεκτονικής, ημερολογιακά σημειώματα», εκδόσεις Αγρα).
Οταν το Σάββατο του Λαζάρου μπήκα φουριόζα στον καφενέ του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς -είχα ραντεβού μαζί της- είδα τη γλύπτρια Ναταλία Μελά περιτριγυρισμένη από το... κοινό της να τιτιβίζει σαν μαθητούδι των πρώτων τάξεων του γυμνασίου. Την πλησίασα και σκύβοντας να τη φιλήσω πρόσεξα ότι στο δεξί της χέρι φορούσε δύο βέρες: κάτι σαν διά βίου δέσμευση - υπόσχεση ζωής, ένας συνδετικός κρίκος με τον άνδρα της, τον αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη που έφυγε στα 80 του το 1993, όταν έκρινε (κακώς, ελέχθη εκ των υστέρων) ότι δεν είχε πια τίποτ' άλλο να δώσει στην ελληνική κοινωνία και την αρχιτεκτονική.
Η Ναταλία Μελά με κοίταξε με αετίσιο βλέμμα -το να 'σαι εγγονή του Παύλου Μελά δεν είναι αστεία υπόθεση- με περιεργάστηκε αστραπιαία και μου 'κανε ένα κομπλιμάν από τα πιο ωραία που έχω ακούσει στη ζωή μου. Η ωριμότητα των κειμένων μου δεν ταιριάζει με τη νεανική μου παρουσία ή κάτι παρεμφερές, τέλος πάντων που μ' έκανε να κοκκινίσω, αλλά και να απογειωθώ ταυτόχρονα. Προηγουμένως είχα περιπλανηθεί με μια αγαπημένη μου φίλη στις αίθουσες όπου το Μουσείο Μπενάκη παρουσίαζε την αναδρομική έκθεση της Ναταλίας Μελά με την αναπαράσταση και μερική μεταφορά του εργαστηρίου της από τον... στάβλο της Ρηγίλλης, όπως αποκαλούσε παλιότερα τον χώρο δημιουργίας της στην Αθήνα. Δεν είμαι μυημένη στη γλυπτική. Ανήκω στην κατηγορία του μέσου ανθρώπου που κρίνει με γνώμονα την υποκειμενική του αντίληψη. Ομως κάθε φορά που μπαίναμε σε μια καινούργια αίθουσα -η μια διαδέχονταν την άλλη, σαν να κινείτο πάνω σε ράγες η ίδια η ζωή της Ναταλίας- δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε επιφωνήματα ενθουσιασμού. Είχαμε γίνει θορυβοποιοί. Κάθε χώρος κι ένα είδος τέχνης, ένας συμβολισμός, ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, η ίδια η ιστορία παρούσα.
Η Νάτα -το χαϊδευτικό της Ναταλίας- έχει δίπλωμα οξυγονοκολλητού. Ακου να δεις. Οχι τυχαία όμως. Μόνον έτσι κατάφερε να χρησιμοποιήσει έτοιμα υλικά, υλικά δουλεμένα στο χέρι από σιδεράδες της οδού Αθηνάς ή φερμένα από κάποιο ταξίδι της στη Μικρά Ασία για τις εξαιρετικά πρωτότυπες συνθέσεις της, όπως ο «Πολεμιστής», «οι Φρουροί», «ο Οίστρος», «ο αίγαγρος»... Ο Αρης Κωνσταντινίδης μοιράστηκε την αγάπη της Νάτας για τα εργαλεία. Εκείνη κοιτούσε πέρα από τα σχήματα, έφτιαχνε ιστορίες... Κάποτε ζήτησε τη γνώμη του Αρη για τον «Πολεμιστή» της. Εκείνος τον έπιασε ανάποδα και τον κοιτούσε ανάποδα. «Ωραίος είναι», της είπε. «Μα δεν τον κοιτάς σωστά», αντέτεινε εκείνη. «Δεν έχει σημασία», απάντησε ο Αρης, «έχει όμως ωραίο σχήμα». Για τη Ναταλία ωστόσο έχει σημασία να την ενδιαφέρει το θέμα. Ο ζωγράφος Αλέκος Λεβίδης που έχει γράψει ένα από τα πολλά κείμενα στην ανέκδοτη έκδοση του Μουσείου Μπενάκη την είχε ρωτήσει κάποια στιγμή: «Νάτα, με ποιο κριτήριο διαλέγεις τα εργαλεία σου;». Η ερώτηση την ξάφνιασε και παρόλα αυτά είπε: «ε, όταν μοιάζουν με κάτι....». Τι παραπλανητική απάντηση! Πόσο δηλαδή μοιάζει μια σέλα ποδηλάτου και το τιμόνι του με το κεφάλι ενός ταύρου ή ένας μπαλτάς κι ένα κομπάσο μ' έναν αίγαγρο;
Εξαρτήματα από σαμάρι, ένα τρίποδο για το τζάκι, μεντεσέδες πόρτας, ένα καντάρι, μια σπάτουλα, στηρίγματα για υδρορροή είναι μερικά από τα δεκάδες εξαρτήματα που απαρτίζουν μια από τις πρώτες ομάδες των γλυπτών (με έτοιμα υλικά) της Νάτας, τα οποία τοποθετούνται γύρω στο 1957-58. Κι είναι εκεί, διεκδικητές του εκθεσιακού χώρου ο «Σάτυρος», ο «Μινώταυρος», η «Κοπέλα», ο «Πολεμιστής», αυτός ο άμαυρος, ο άκαμπτος, ο α-πρόσωπος, ο ντυμένος τη νύχτα, ο Χάρος που πάντα η Νάτα ήθελε να φτιάξει. Ομηρικό φως και σκότος και έρεβος. Η ζωή και το αντίθετό της. Η νύχτα είναι κελαινή, μέλαινα, ερεβεννή, μέλαινα και η γη, μέλας ο θάνατος και ο Αδης, μέλαν και κελαινόν το αίμα.
Δίπλα στους Μακεδονομάχους και τον Παύλο Μελά, δίπλα σε ζώα που συνουσιάζονται, δίπλα σε απεικονίσεις των Σπετσών, του λιμανιού, λίγο πιο πέρα από τα σκαριά των καϊκιών, βρίσκονται ο Ερμής, και η Αρτεμις... δέος μπροστά στο μεγαλείο της δημιουργού. Μορφές ιδανικές, και δωρικές ταυτόχρονα, ήρωες με πάθος διάπυρο (όπως είπε σε ομιλία του ο Δ. Πικιώνης) και θεοί, Απόλλωνες, ο Αη Γιώργης... Σιωπή στον χώρο, παιδιά μικρά που ανοίγουν τα μάτια τους διάπλατα για να αποτυπώσουν ό,τι μπορούν, μητέρες που σκύβουν και τους ψιθυρίζουν ποιος ξέρει τι. Για δες, είπα μέσα μου. Δεν είναι σχολικές τάξεις που υποχρεωτικά ήρθαν στην έκθεση. Είναι γονείς με τα παιδιά τους που θέλουν να διατηρήσουν ζωντανούς τους συνδετικούς κρίκους με το παρελθόν που όμως γίνεται ταυτόχρονα παρόν και μέλλον.
Αίσθηση απώλειας δυνάμεων ή μήπως ανείπωτος ενθουσιασμός η επιστροφή μου στο τραπεζάκι της Νάτας στο κυλικείο; Τι να της πω; Της μιλώ λίγο για τα βιβλία του Αρη, για την επιμονή μου να μεταφέρω παλιότερα αποσπάσματα της δικής του σκέψης στα κείμενά μου. Με κοιτάζει μ' εκείνο το πανέξυπνο διερευνητικό της βλέμμα. Αρχίζει αυτή η περίεργη οικειότητα. «Μπα, δεν ήξερε ο Αρης να γράφει και του το 'λεγα, του το 'λεγα». «Μα», βιάζομαι να απαντήσω, «έχει σημασία ότι έλεγε αλήθειες, έστω τις δικές του αλήθειες που τις διατύπωνε στο χαρτί με ξεχωριστό τύπο. Εντάξει, ήταν ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας... αλλά» και σταμάτησα εκεί, θέλοντας να πω ότι ο καθένας μπορεί να διατυπώσει τις σκέψεις του στο χαρτί, δεν χρειάζεται να είναι συγγραφέας. Ξανακοίταξα τις δύο σφιχταγκαλιασμένες βέρες. Κι ύστερα πέρασε η κουβέντα στα γήινα, στις αναμνήσεις, στις Σπέτσες, στα παιδιά και τα εγγόνια της... άφησε ελεύθερο το καυστικό της χιούμορ, άναψε ένα... αποκρουστικό πουράκι... Κι όμως, είναι πάνω από 80, μπορεί και 85, δεν ξέρω (η φίλη της η Νέλλη Ανδρικοπούλου το λέει) και παρόλα αυτά νιώθει κοριτσόπουλο -«γιατί να υπάρχει ο θάνατος, με ρωτάει»- έτοιμη να ξαναστήσει τον κόσμο, τον ελληνικό κόσμο όπως τον έχει πλάσει στο μυαλό της.
«Αληθινό είναι ό,τι χθεσινό το παίρνει το σήμερα για να το δώσει στο αύριο. Που όταν το δεχτεί θα έχουμε την πλήρη απόδειξη για την... αληθινή αλήθεια», έγραφε ο Αρης Κωνσταντινίδης εκείνο το ζεστό καλοκαίρι στις Σπέτσες. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να χαιρετήσω τη Νάτα, τη σπουδαία γλύπτρια Ναταλία Μελά;
Hμερομηνία : 18-05-2008
Copyright: http://www.kathimerini.gr
Tης Pιτσας Mασουρα
Το καλοκαίρι του 1983, φαντάζομαι στο σπίτι του στις Σπέτσες, ο αρχιτέκτονας Αρης Κωνσταντινίδης είχε σημειώσει στα χαρτιά του το εξής: «Αληθινό είναι και ό,τι έχει προϋπάρξει. Δηλαδή ό,τι έχει προκύψει σε περασμένα χρόνια και το ξαναβρίσκει μια σύγχρονη εποχή, μέσα από τους δικούς της πια τρόπους, κι αφού το ίδιο το είχε βρει η παλιά εποχή με τους δικούς της κι αυτή τρόπους. Μ' άλλα λόγια ό,τι ξαναζωνταντεύει, επειδή το κρίνουμε αναγκαίο, ωφέλιμο και παραγωγικό...». (Αρης Κωνσταντινίδης «Η αρχιτεκτονική της αρχιτεκτονικής, ημερολογιακά σημειώματα», εκδόσεις Αγρα).
Οταν το Σάββατο του Λαζάρου μπήκα φουριόζα στον καφενέ του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς -είχα ραντεβού μαζί της- είδα τη γλύπτρια Ναταλία Μελά περιτριγυρισμένη από το... κοινό της να τιτιβίζει σαν μαθητούδι των πρώτων τάξεων του γυμνασίου. Την πλησίασα και σκύβοντας να τη φιλήσω πρόσεξα ότι στο δεξί της χέρι φορούσε δύο βέρες: κάτι σαν διά βίου δέσμευση - υπόσχεση ζωής, ένας συνδετικός κρίκος με τον άνδρα της, τον αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη που έφυγε στα 80 του το 1993, όταν έκρινε (κακώς, ελέχθη εκ των υστέρων) ότι δεν είχε πια τίποτ' άλλο να δώσει στην ελληνική κοινωνία και την αρχιτεκτονική.
Η Ναταλία Μελά με κοίταξε με αετίσιο βλέμμα -το να 'σαι εγγονή του Παύλου Μελά δεν είναι αστεία υπόθεση- με περιεργάστηκε αστραπιαία και μου 'κανε ένα κομπλιμάν από τα πιο ωραία που έχω ακούσει στη ζωή μου. Η ωριμότητα των κειμένων μου δεν ταιριάζει με τη νεανική μου παρουσία ή κάτι παρεμφερές, τέλος πάντων που μ' έκανε να κοκκινίσω, αλλά και να απογειωθώ ταυτόχρονα. Προηγουμένως είχα περιπλανηθεί με μια αγαπημένη μου φίλη στις αίθουσες όπου το Μουσείο Μπενάκη παρουσίαζε την αναδρομική έκθεση της Ναταλίας Μελά με την αναπαράσταση και μερική μεταφορά του εργαστηρίου της από τον... στάβλο της Ρηγίλλης, όπως αποκαλούσε παλιότερα τον χώρο δημιουργίας της στην Αθήνα. Δεν είμαι μυημένη στη γλυπτική. Ανήκω στην κατηγορία του μέσου ανθρώπου που κρίνει με γνώμονα την υποκειμενική του αντίληψη. Ομως κάθε φορά που μπαίναμε σε μια καινούργια αίθουσα -η μια διαδέχονταν την άλλη, σαν να κινείτο πάνω σε ράγες η ίδια η ζωή της Ναταλίας- δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε επιφωνήματα ενθουσιασμού. Είχαμε γίνει θορυβοποιοί. Κάθε χώρος κι ένα είδος τέχνης, ένας συμβολισμός, ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, η ίδια η ιστορία παρούσα.
Η Νάτα -το χαϊδευτικό της Ναταλίας- έχει δίπλωμα οξυγονοκολλητού. Ακου να δεις. Οχι τυχαία όμως. Μόνον έτσι κατάφερε να χρησιμοποιήσει έτοιμα υλικά, υλικά δουλεμένα στο χέρι από σιδεράδες της οδού Αθηνάς ή φερμένα από κάποιο ταξίδι της στη Μικρά Ασία για τις εξαιρετικά πρωτότυπες συνθέσεις της, όπως ο «Πολεμιστής», «οι Φρουροί», «ο Οίστρος», «ο αίγαγρος»... Ο Αρης Κωνσταντινίδης μοιράστηκε την αγάπη της Νάτας για τα εργαλεία. Εκείνη κοιτούσε πέρα από τα σχήματα, έφτιαχνε ιστορίες... Κάποτε ζήτησε τη γνώμη του Αρη για τον «Πολεμιστή» της. Εκείνος τον έπιασε ανάποδα και τον κοιτούσε ανάποδα. «Ωραίος είναι», της είπε. «Μα δεν τον κοιτάς σωστά», αντέτεινε εκείνη. «Δεν έχει σημασία», απάντησε ο Αρης, «έχει όμως ωραίο σχήμα». Για τη Ναταλία ωστόσο έχει σημασία να την ενδιαφέρει το θέμα. Ο ζωγράφος Αλέκος Λεβίδης που έχει γράψει ένα από τα πολλά κείμενα στην ανέκδοτη έκδοση του Μουσείου Μπενάκη την είχε ρωτήσει κάποια στιγμή: «Νάτα, με ποιο κριτήριο διαλέγεις τα εργαλεία σου;». Η ερώτηση την ξάφνιασε και παρόλα αυτά είπε: «ε, όταν μοιάζουν με κάτι....». Τι παραπλανητική απάντηση! Πόσο δηλαδή μοιάζει μια σέλα ποδηλάτου και το τιμόνι του με το κεφάλι ενός ταύρου ή ένας μπαλτάς κι ένα κομπάσο μ' έναν αίγαγρο;
Εξαρτήματα από σαμάρι, ένα τρίποδο για το τζάκι, μεντεσέδες πόρτας, ένα καντάρι, μια σπάτουλα, στηρίγματα για υδρορροή είναι μερικά από τα δεκάδες εξαρτήματα που απαρτίζουν μια από τις πρώτες ομάδες των γλυπτών (με έτοιμα υλικά) της Νάτας, τα οποία τοποθετούνται γύρω στο 1957-58. Κι είναι εκεί, διεκδικητές του εκθεσιακού χώρου ο «Σάτυρος», ο «Μινώταυρος», η «Κοπέλα», ο «Πολεμιστής», αυτός ο άμαυρος, ο άκαμπτος, ο α-πρόσωπος, ο ντυμένος τη νύχτα, ο Χάρος που πάντα η Νάτα ήθελε να φτιάξει. Ομηρικό φως και σκότος και έρεβος. Η ζωή και το αντίθετό της. Η νύχτα είναι κελαινή, μέλαινα, ερεβεννή, μέλαινα και η γη, μέλας ο θάνατος και ο Αδης, μέλαν και κελαινόν το αίμα.
Δίπλα στους Μακεδονομάχους και τον Παύλο Μελά, δίπλα σε ζώα που συνουσιάζονται, δίπλα σε απεικονίσεις των Σπετσών, του λιμανιού, λίγο πιο πέρα από τα σκαριά των καϊκιών, βρίσκονται ο Ερμής, και η Αρτεμις... δέος μπροστά στο μεγαλείο της δημιουργού. Μορφές ιδανικές, και δωρικές ταυτόχρονα, ήρωες με πάθος διάπυρο (όπως είπε σε ομιλία του ο Δ. Πικιώνης) και θεοί, Απόλλωνες, ο Αη Γιώργης... Σιωπή στον χώρο, παιδιά μικρά που ανοίγουν τα μάτια τους διάπλατα για να αποτυπώσουν ό,τι μπορούν, μητέρες που σκύβουν και τους ψιθυρίζουν ποιος ξέρει τι. Για δες, είπα μέσα μου. Δεν είναι σχολικές τάξεις που υποχρεωτικά ήρθαν στην έκθεση. Είναι γονείς με τα παιδιά τους που θέλουν να διατηρήσουν ζωντανούς τους συνδετικούς κρίκους με το παρελθόν που όμως γίνεται ταυτόχρονα παρόν και μέλλον.
Αίσθηση απώλειας δυνάμεων ή μήπως ανείπωτος ενθουσιασμός η επιστροφή μου στο τραπεζάκι της Νάτας στο κυλικείο; Τι να της πω; Της μιλώ λίγο για τα βιβλία του Αρη, για την επιμονή μου να μεταφέρω παλιότερα αποσπάσματα της δικής του σκέψης στα κείμενά μου. Με κοιτάζει μ' εκείνο το πανέξυπνο διερευνητικό της βλέμμα. Αρχίζει αυτή η περίεργη οικειότητα. «Μπα, δεν ήξερε ο Αρης να γράφει και του το 'λεγα, του το 'λεγα». «Μα», βιάζομαι να απαντήσω, «έχει σημασία ότι έλεγε αλήθειες, έστω τις δικές του αλήθειες που τις διατύπωνε στο χαρτί με ξεχωριστό τύπο. Εντάξει, ήταν ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας... αλλά» και σταμάτησα εκεί, θέλοντας να πω ότι ο καθένας μπορεί να διατυπώσει τις σκέψεις του στο χαρτί, δεν χρειάζεται να είναι συγγραφέας. Ξανακοίταξα τις δύο σφιχταγκαλιασμένες βέρες. Κι ύστερα πέρασε η κουβέντα στα γήινα, στις αναμνήσεις, στις Σπέτσες, στα παιδιά και τα εγγόνια της... άφησε ελεύθερο το καυστικό της χιούμορ, άναψε ένα... αποκρουστικό πουράκι... Κι όμως, είναι πάνω από 80, μπορεί και 85, δεν ξέρω (η φίλη της η Νέλλη Ανδρικοπούλου το λέει) και παρόλα αυτά νιώθει κοριτσόπουλο -«γιατί να υπάρχει ο θάνατος, με ρωτάει»- έτοιμη να ξαναστήσει τον κόσμο, τον ελληνικό κόσμο όπως τον έχει πλάσει στο μυαλό της.
«Αληθινό είναι ό,τι χθεσινό το παίρνει το σήμερα για να το δώσει στο αύριο. Που όταν το δεχτεί θα έχουμε την πλήρη απόδειξη για την... αληθινή αλήθεια», έγραφε ο Αρης Κωνσταντινίδης εκείνο το ζεστό καλοκαίρι στις Σπέτσες. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να χαιρετήσω τη Νάτα, τη σπουδαία γλύπτρια Ναταλία Μελά;
Hμερομηνία : 18-05-2008
Copyright: http://www.kathimerini.gr
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009
la pupee
...σκέψεις για το θεατρικό μονόλογο la pupee...
η ηρωίδα ράβει φουστανάκια για κούκλες και κοριτσάκια,εχει μείνει κι αυτή στην εμφάνιση μιας κούκλας, δεν βγαίνει έξω, δεν εχει φίλους, δεν εχει επαφή με ανθρώπους, εκτός απο τους πελάτες της και μια υπερήλικη φίλη της. Με τους γονείς της δεν έχει σχέση, επειδή όπως λέει, εκείνοι την μισούν. Μέσα σε ενα σκηνικό από κουτιά συσκευασίας, τα οποία συνεχώς μετακινεί, ξεδιπλώνει την ιστορία της ζωής της, με πολύ πόνο και πίκρα εξηγεί πώς μεγάλωσε μέσα στο μίσος των γονιών της προς αυτήν, λέγοντας οτι δεν την ενοχλεί πλέον, αλλά πληγώθηκε πολύ σαν παιδί. Σιγά-σιγά, φθάνει στην ολοκλήρωση του μύθου, βρίσκει την δύναμη να σπάσει τα δεσμά που την φυλάκιζαν τόσα χρόνια, πετάει τα εμπόδια, σκίζει τα σύμβολα και ξεσπάει σε ενα χείμαρο απο το βάθος της ψυχής της...
Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009
...οι αρχιτέκτονες "ανθίζουν" αργά...
Οι περισσότεροι αρχιτέκτονες δεν φθάνουν στην ανώτατη επαγγελματική τους πρόοδο ολοκλήρωση προτού φθάσουν στην ηλικία των 50 ετών !!! δεν υπάρχει ίσως άλλο επάγγελμα που χρειάζεται κάποιος να έχει τόσο πλατιά γνώση σε κάτι τόσο ειδικό και συγκεκριμένο. Ένας αρχιτέκτονας πρέπει να έχει γνώσεις ιστορίας, τέχνης, κοινωνιολογίας, φυσικής, ψυχολογίας, υλικών, συμβολογίας, πολιτικών εξελίξεων και αμέτρητων άλλων πεδίων και πρέπει να δημιουργεί ένα κτήριο το οποίο να ακολουθεί συγκεκριμένες προδιαγραφές, να προσαρμόζεται στις κλιματικές αλλαγές, να αντέχει στους σεισμούς, να έχει λειτουργικούς ανελκυστήρες και μηχανολογικό εξοπλισμό, και να ανταποκρίνεται στο σύνολο των λειτουργικών και συναισθηματικών απαιτήσεων των χρηστών του. Μαθαίνοντας κανείς να εξασφαλίζει τόσο πολλούς παράγοντες σε ένα τόσο συνεκτικό προϊόν, απαιτείται πολύς χρόνος, με πολλές δοκιμές και λάθη στο πέρασμα του χρόνου. Αν θα μπεις στον χώρο της Αρχιτεκτονικής μείνε εκεί για πολύ. Το αξίζει ….
ελεύθερη μετάφραση απο MK απο το βιβλίο:
Matthew Frederick-101 things I learned in Architecture School, MIT PRESS,2007
http://farewellbirdie.blogspot.gr/2013/06/i-am-so-ridiculously-grateful-for.html
http://farewellbirdie.blogspot.gr/2013/06/i-am-so-ridiculously-grateful-for.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)