απο το athensville
Περνώντας απ' την Ομόνοια με παραξένεψε που δεν έβλεπα κεφάλι πίσω απ' τις βιτρίνες του Νέον, θα κλεισε για Πάσχα υπέθεσα στα γρήγορα. Ένα δεύτερο μετά, παρατήρησα ότι λείπαν οι καρέκλες. Κοίταξα παγωμένος μέσα. Δεν υπήρχε τίποτα, τα μάρμαρα αντανακλούσαν την ερημιά. "Έκλεισε το Νέον" ρώτησα την περιπτερού; "Και πολύ κράτησε, πφφφ πως ν' άντεχε". Γύρω το γνωστό οικοσύστημα της Ομόνοιας είχε ήδη οικειοποιηθεί το χώρο μπροστά: "Μαύρο, ύπνος, μπούμπλε".
Πριν ένα χρόνο, η επανέναρξη μετά από τόσα χρόνια σιωπής του ιστορικού καταστήματος, υπήρξε η ελπίδα για το νέο στην περιοχή. Τόσα λεφτά ρίχτηκαν, το μαγαζί-γωνία, λουκούμι με τόση κοσμοπλημμύρα ολόγυρα. Κι όμως, είναι τόσο βαθειά η σήψη, η φτώχεια, η εξαθλίωση στην περιοχή που ακόμα και οι πιο γεροί επιχειρηματίες ηττώνται κατά κράτος.
Θλίψη βαθειά. Ξέρω, δύσκολο για τους περισσότερους να τη συμμεριστούν, κανείς μας δεν μένει εκεί. Μα η Ομόνοια δεν είναι οι βόλτες μας, τα φροντιστήριά μας, οι πανηγυρισμοί μας, τα ψώνια μας, οι δουλειές μας; Είναι η καρδιά της πόλης της ζωής μας, αυτή πρέπει πρώτα να σωθεί. Νούμερο 1: Ομόνοια!
more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
άφησε το σχόλιο σου