Λύγισες αγαπημένη μου χώρα

απο το Kourdistoportocali.com


Από τον Κώστα Παπαθεοδώρου



Υπάρχει ένας όμορφος  δρόμος που οδηγεί από τη Ράχη στην Κορωνησία. Παρεμβάλλεται ο λόφος  της Σαλαώρας  σκεπασμένος με μυρτιές και πουρνάρια, βλάστηση όμορφη και κυματιστή πέρα από  κάθε ομορφιά. Ο δρόμος ως εκεί γύρω στα δέκα χιλιόμετρα και ύστερα όταν δεν υπάρχει καταχνιά- όπως σήμερα,  μπορείς να αντικρίσεις την όμορφη πεδιάδα της Άρτας. Κατά μήκος του δρόμου αγριόχορτα και αρμυρίκια αλλά και οι σπαρακτικές κραυγές των γλάρων. Το χορτάρι αυτή την εποχή είναι πλούσιο, έτσι ώστε δεν μπορείς να δεις το χώμα. Συγκρατεί τη βροχή και την καταχνιά  καθώς αυτές διεισδύουν στο έδαφος και τροφοδοτούν τα ρυάκια.
Για πρώτη φορά σήμερα ένοιωσα αυτόν τον τόπο ιερό και έβγαλα τα παπούτσια μου ώστε να μην αλλάξω τίποτε από αυτά που έφτιαξε ο Δημιουργός. Δίπλα ο γιός μου ο Ορέστης: παιδί μου αυτόν τον τόπο κράτησέ τον, φύλαξέ τον, φρόντισέ τον γιατί κρατάει τους ανθρώπους, τους φυλάει και τους φροντίζει. Κατάστρεψέ τον και ο άνθρωπος θα καταστραφεί…
Με μιας οι γύρω λόφοι θαμπώνουν. Στέκονται απέναντί μου έρημοι, γίνονται κόκκινοι σαν  αίμα και η γη ξεσκίζεται σα σάρκα. Οι αστραπές λάμπουν από πάνω, τα σύννεφα ρίχνουν βροχή και  οι χείμαρροι ζωντανεύουν. Και ζωντανεύουν  από το κόκκινο αίμα της γης.   Στην πεδιάδα οι λιγοστές γυναίκες που έξυναν το έδαφος αφήνουν βιαστικά τις τσάπες τους και φοβισμένες τρέχουν να κρυφτούν. Η πεδιάδα της Άρτας είναι πια τόπος γερόντων και γριών. Οι άντρες με τις γυναίκες τους έχουν φύγει, οι νέοι έχουν φύγει, τα κορίτσια έχουν φύγει. Ο τόπος τους, η πατρίδα τους δε μπορεί να τους συντηρήσει.
Η Ελλάδα γονάτισε. Η καταχνιά που σήμερα, πυκνότερη  από ποτέ, σκέπασε την πεδιάδα  δεν αφήνει να δεις τον ήλιο που  δύει στα βουνά του Ζαλόγγου. Δεν  αφήνει καν να δεις τις ανθισμένες πορτοκαλιές, τις φτέρες, τα αγριολούλουδα του κάμπου.
Πάμε Ορέστη, σήμερα όλα γύρω μας είναι θαμπά  και σε λίγο βραδιάζει… 
ευχαριστώ Μίρκα