Πιάσε με αν μπορείς!

Δημοσιεύτηκε στο Πράσινο Ποντίκι

Της Βάλιας Μπαζού

Η κρυφή γοητεία της παρανομίας, άντε…της ήπιας παρανομίας, είναι τόσο ισχυρή, που κανένα φλερτ νομιμοποίησης – όσο δελεαστικό κι αν φαντάζει – δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει.

Τον παράγοντα αυτό δεν είχε υπολογίσει η Τίνα Μπιρμπίλη και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, όταν μετά από κοπιώδεις προσπάθειες παρουσίασαν μια ρύθμιση για την «τακτοποίηση» των… ατάκτως ερριμμένων !

Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους… Από τους περίπου 1,5 εκατομμύριο κλειστούς ημιυπαίθριους χώρους σε όλη την Ελλάδα – ο αριθμός μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού δεν υπάρχει καμιά καταγραφή – μόλις 45.000 ιδιοκτήτες αποφάσισαν να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις και να γίνουν καλά και τακτοποιημένα παιδιά. Οι υπόλοιποι 1.445.000, σφυρίζουν αδιάφορα και απλώς απαντούν στις προσκλήσεις ψιθυρίζοντας … «πιάσε με αν μπορείς!».

Ασκήσεις επί χάρτου

Το σχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος ήταν καλά δομημένο. Η Τίνα Μπιρμπίλη πήρε τη γνώμη των ειδικών, του Τεχνικού Επιμελητηρίου, έκανε συναντήσεις με το Συμβούλιο της Επικρατείας και κατέληξε σε μια ρύθμιση που όλοι τη δέχθηκαν θετικά, πράγμα που σημαίνει – και η ζωή το αποδεικνύει μέχρι σήμερα – ότι δεν θα υπήρχαν εκπλήξεις με προσφυγές στο Σ.τ.Ε και αποφάσεις που θα πέταγαν τη ρύθμιση στα αζήτητα ως αντισυνταγματική.

Το «κλειδί» για να περάσει η ρύθμιση ήταν η πρόβλεψη ότι τα χρήματα που θα πλήρωναν οι πολίτες θα πήγαιναν σε ένα Πράσινο Ταμείο, προκειμένου να γίνονται παρεμβάσεις στις πόλεις. Όσα, δηλαδή, τετραγωνικά μέτρα παρανόμως κλειστών ημιυπαίθριων, υπογείων κλπ, «τακτοποιούνταν», αντίστοιχα τόσα τετραγωνικά θα αποδίδονταν στους δήμους ως χώροι πρασίνου μέσα από απαλλοτριώσεις και παρεμβάσεις. Όμως, ενώ όλα αυτά ήταν ωραία στα χαρτιά, δεν απαντούσαν στο απλό ερώτημα… Γιατί ένας πολίτης, και μάλιστα στη δύσκολη οικονομική περίοδο που διανύουμε, να πάει μόνος του στην πολεοδομία και να δηλώσει «παρών» ως παράνομος, όταν κανείς και ποτέ δεν πρόκειται να τον πιάσει… Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, από τις 45.000 εντολές πληρωμής μηχανικών που έχουν εκδοθεί για την τακτοποίηση ημιυπαίθριων, οι περισσότερες είναι από κατασκευαστές που θέλουν τα «τακτοποιήσουν» τα ακίνητα πριν πουληθούν. Όσοι ιδιώτες έχουν πάει μέχρι σήμερα στις πολεοδομίες ανήκουν στην κατηγορία εκείνη των άτυχων που ήδη είχαν εντοπιστεί και ήδη πλήρωναν υψηλότατα πρόστιμα ανέγερσης και διατήρησης, χωρίς βέβαια ο ημιυπαίθριός τους να είναι τακτοποιημένος. Και αυτή η κατηγορία ιδιοκτητών κατάλαβε ότι τη συμφέρει η ένταξή της στη ρύθμιση, αφού θα πληρώσουν μια και έξω ένα πολύ χαμηλότερο ποσό. Αυτός όμως ο μικρός αριθμός ιδιοκτητών αποδεικνύει, με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένας σοβαρός μηχανισμός ελέγχου από τις Πολεοδομίες και κυρίως αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως «κουλτούρα» ελέγχου, αφού όλοι ανεξαιρέτως, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, έκλειναν ή έχτιζαν παρανόμως ότι ήθελαν με τη σιωπηλή επί της ουσίας ανοχή των αρμοδίων υπηρεσιών και γνώριζαν ότι άλλα σχέδια είχαν στα συρτάρια τους και άλλα κτίσματα ανεγείρονταν…

Όσοι γνωρίζουν καλά τα της αγοράς ακινήτων, επισημαίνουν ακόμα ότι η ρύθμιση έχει προκαλέσει και νέα έκρηξη πολεοδομικών παρανομιών, στη λογική πολλών κατασκευαστών ό,τι…προλάβουμε μέχρι τον Δεκέμβριο. Όπως μας έλεγε χαρακτηριστικά στέλεχος της αγοράς, οι οικοδομές «στενάζουν» από κλειστούς ημιυπαίθριους…

Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω

Το «αντικλείδι» στις ρυθμίσεις Μπιρμπίλη είναι η πεποίθηση των πολιτών ότι κανείς δεν πρόκειται να τους χτυπήσει την πόρτα για να τους ελέγξει, αλλά και η πεποίθηση των περισσοτέρων υπαλλήλων της πολεοδομίας ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να ταλαιπωρούνται αδίκως γυρνώντας σε πολυκατοικίες και οικοδομές.

Η αλήθεια είναι ότι το μοναδικό πράγμα που πρέπει να προσέχει ένας ιδιοκτήτης ακινήτου με κλειστό ημιυπαίθριο είναι οι σχέσεις καλής γειτονίας ή οι «καθαρές» δουλειές με τους κατασκευαστές, αφού οι περισσότερες περιπτώσεις που έπεσαν στα δίχτυα της Πολεοδομίας είναι από καρφώματα γειτόνων ή δυσαρεστημένους αγοραστές…

Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας που αποτρέπει τους ιδιοκτήτες να χτυπήσουν την πόρτα της Πολεοδομίας και να πουν «είμαι παράνομος…τακτοποιήστε με», είναι η δυσπιστία απέναντι στη συνέχεια του κράτους και στις αποφάσεις της διοίκησης. Γιατί, κακά τα ψέματα, τα  1.445.000 εκατομμύρια των ιδιοκτητών σκέφτονται ότι η παραδοχή της παρανομίας θα τους ακολουθεί για πάντα και ότι στήνεται ένα ιδιότυπο «πολεοδομικό μητρώο», το οποίο θα αλλάζει τις ρυθμίσεις τακτοποίησης ανάλογα με τις «δανειακές ανάγκες», με αποτέλεσμα αντί να «τακτοποιηθεί» να μπλέξει εσαεί…

Στο υπουργείο Περιβάλλοντος φέρονται ιδιαίτερα προβληματισμένοι, αφού έτσι που πάει η δουλειά δεν πρόκειται να κάνουν σεφτέ! Σκέφτονται, μάλιστα, να ξεκινήσουν δειγματοληπτικούς ελέγχους, μπας και τσακώσουν κανέναν κλειστό ημιυπαίθριο και αρχίσει να λειτουργεί το σύστημα, γιατί η ρύθμιση έχει ισχύ μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, το βάρος των ελέγχων θα αναλάβει το Σώμα Επιθεωρητών και οι Πολεοδομίες…  Και καλά, οι υπάλληλοι του υπουργείου – που είναι μετρημένοι στα δάχτυλα – θα βγουν στον δρόμο, υπάρχει όμως κανείς που πιστεύει ότι, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, θα βρεθεί έστω και ένας δήμαρχος που θα δώσει εντολή για ελέγχους και πρόστιμa

Τι να την κάνεις τη ζωή χωρίς ζώα, ψάρια, πουλιά και... πεταλούδες!

απο ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Από τον Ευρωπόντικα

Ενας στους τρείς ευρωπαίους δεν ξέρει τι θα πεί “Βιοποικιλότητα”, ένας στους τέσσερις έχει ακούσει τη...λέξη αλλά αγνοεί το νόημα της κι' ένας στους πέντε, νομίζει ότι το θέμα δεν τον αφορά.

Γι' αυτό ίσως, όπως καταγγέλθηκε αυτή την βδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο, οι εθνικές κυβερνήσεις της ΕΕ αλλά και η ίδια η Κομισιόν, που σκίζεται να βάλει τα μεταλλαγμένα στο τραπέζι μας, αδιαφορεί για το τι θα γίνει με τα υπόλοιπα, πλην των ανθρώπων, όντα του Πλανήτη, βρίσκονται υπό εξαφάνιση.

Ενας στους τρείς ευρωπαίους δεν ξέρει τι θα πεί “Βιοποικιλότητα”, ένας στους τέσσερις έχει ακούσει τη...λέξη αλλά αγνοεί το νόημα της κι' ένας στους πέντε, νομίζει ότι το θέμα δεν τον αφορά.

Γι' αυτό ίσως, όπως καταγγέλθηκε αυτή την βδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο, οι εθνικές κυβερνήσεις της ΕΕ αλλά και η ίδια η Κομισιόν, που σκίζεται να βάλει τα μεταλλαγμένα στο τραπέζι μας, αδιαφορεί για το τι θα γίνει με τα υπόλοιπα, πλην των ανθρώπων, όντα του Πλανήτη, βρίσκονται υπό εξαφάνιση.

Εφιαλτική η πραγματικότης κι' ακόμη πιο εφιαλτικό το μέλλον της ανθρωπότητας, χωρίς άλλα όντα στη Γη.

Σχεδόν το ένα στα δύο είδη θηλαστικών στην Ευρώπη κινδυνεύει με εξαφάνιση και η απειλή είναι ακόμα μεγαλύτερη για τα πουλιά και ορισμένα ψάρια.

Στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση σήμερα, το 42% των θηλαστικών, το 43% των πουλιών, το 52% των ψαριών στις λίμνες και τα ποτάμια, το ένα στα τρία αμφίβια αλλά ακόμα και σχεδόν τα μισά είδη ερπετών και πεταλούδας απειλούνται.

Παγκοσμίως δε, η εξαφάνιση των ειδών έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, προχωρώντας με ρυθμό μέχρι και 1.000 φορές πάνω του φυσιολογικού ενώ εκφράζονται φόβοι ότι αν δεν αλλάξει κάτι θα έχει δεκαπλασιασθεί και πάλι μέχρι το 2050.

Απευχόμενη μια τέτοια προοπτική, η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, υιοθέτησε ένα Ψήφισμα, για την ενίσχυση της βιοποικιλότητας, επιχειρώντας να βγάλει τους ευρωπαίους από την νιρβάνα και την άγνοια και να τους σπρώξει, σ' έναν νυν υπέρ πάντων αγώνα, για την προστασία των ζώων, των πτηνών και των ψαριών που είναι υπό εξαφάνιση.

Με την φύση φτωχότερη, θα γίνει ακόμη πιο φτωχή η ανθρωπότητα, συμπέραναν οι ευρωβουλευτές, αποδίδοντας την απώλεια της βιοποικιλότητας, στην έλλειψη πολιτικής βούλησης, για την αλλαγή εδραιωμένων αναπτυξιακών, παραγωγικών και καταναλωτικών επιλογών.

Κανόνες υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται, είπαν χαρακτηριστικά.

Η Ολλανδέζα ευρωβουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, Εσθερ ντε Λάγκε, εισηγήτρια της σχετικής έκθεσης, υπενθύμισε ότι, δυστυχώς, στη εποχή μας, το πολύτιμο είναι ανυπεράσπιστο ενώ, ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κρίτων Αρσένης, που είχε καθοριστική συμβολή στη διαμόρφωση του τελικού ψηφίσματος, κατηγόρησε, το Συμβούλιο της ΕΕ και την Κομισιόν ότι δεν ενδιαφέρονται για την βιοποικιλότητα.

Αντί να επιταχύνουν τις προσπάθειες για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, σκέπτονται με στενά οικονομικά κριτήρια, είπε ο Ελληνας ευρωβουλευτής, σημειώνοντας ότι:

Τραγικό παράδειγμα αυτής της λογικής η Γαλλία, που αποφάσισε, πρόσφατα, να μην προστατέψει τις τελευταίες 20 αρκούδες των Πυρηναίων, γιατί το βρίσκει “αντιοικονομικό”.

THE LONDON BRIDGE QUARTER

Αγνοείστε με λίγο

Σεπτεμβρίου 29, 2010 από gaitanaki

όσο θα μιλώ για Αρχιτεκτονική! Είναι λίγο σαν τη μουσική, μπορείς να μιλάς ώρες για το κομμάτι που σε έχει πορώσει αλλά μονάχα σε εκείνους που έχουν πορωθεί με το ίδιο ακριβώς κομμάτι.

“Never talk about music, religion and politics. They can get you in trouble.” Ένα ρητό που προσπαθώ να ακολουθώ πιστά αλλά αντίθετα πάντα βέβαια σε συνδιασμό με το “everybody is entitled to their own opinion”.

THE LONDON BRIDGE QUARTER

Από το τρένο το είδα. Είναι στα σκαριά. Κακάσχημο αυτή τη στιγμή. Στήνεται η βασική δομή. Πολλά βαρύγδουπα ονόματα, ένα ηχηρό: Renzo Piano. Αναρωτιέμαι αν ο F. δουλεύει ακόμα εκεί. Το άσημο ονοματάκι του να τραβάει κουπί για τον καινούριο πύργο. Και θαυμάζω την υπομονή της ομάδας που έκανε τα σχέδια και τις συζητήσεις με το Planning Department του δήμου. Χρόνια πρέπει να πήρε. Και μετά σκέφτομαι την ομάδα που έκανε τα σχέδια για το Building Control. Βάλε άπειρο κόσμο που θα πρέπει να ασχολήθηκε αποκλειστικά με τα παρεμφερεί τμήματα (Fire Department, English Heristage) επί πόσα χρόνια;

Εδώ θα είμαστε να τον δούμε τελειωμένο. Τον μεγαλύτερο πύργο του ΛονδίνουLondon Bridge Quarter. Και ακούγεται περιέργο αυτό σε όσους γνωρίζουν το Λονδίνο γιατί εδώ δεν είναι Νέα Υόρκη. Το Λονδίνο δεν είναι γεμάτο ουρανοξύστες, σαν το νησί του Μανχαταν. Το Λονδίνο απλώθηκε οριζόντια και ουσιαστικά είναι μια ατελείωτη αλυσίδα από χωριουδάκια πολύ καλά συνδεδεμένα με τον London Underground (tube). Έχω αγωνία να δώ την ανθρώπινη κλιμακα γύρω από αυτό το πύργο. Γιατί γνωρίζω καλά πόση έμφαση δίνει το Planning Deprtment σε αυτό. Μας έχουν υποσχεθεί και public gallery στους τελευταίους ορόφους. Μόνο για σένα Έλληνα, που ψάχνεις να βρείς τα roof garden του Λονδίνου να πιείς καφέ, κάθε φορά που έρχεσαι!

Kαι για τα κουτσομπολιά του Αρχιτέκτονα: ακόμα και ο Richard Rodgers του έδωσε συγχαρητήρια για το design! Εδώ η καλή κουτσομπόλα να ενημερώσει πως οι κακές οι γλώσσες τους θέλουν στα μαχαίρια εδώ και χρόνια, από τοPompidou ίσως (το οποίο όποτε πηγαίνουμε Παρίσι είμαι πολύ hangover για να τρέξω να δώ! κατηγορώ τον άντρα μου γι’αυτό!). Εκτός αν άλλαξε ΚΑΙ αυτό 2 χρόνια που έλειπα στην Ελλάδα!

Ανοίξτε το pdf. Σας προκαλώ.

Σημαντική ανακάλυψη σε ανασκαφή στο Ρέθυμνο

  απο το skai
Μικρά φύλλα χρυσού σε διάφορα σχήματα (τετράγωνα, ρόμβοι, τριγωνικά) πάχους από 1 έως και 3 εκατοστά, πλαισίωναν νεκρή γυναίκα που ανακάλυψε η ομάδα του καθηγητή Νικόλαου Σταμπολίδη στον μοναδικό και μυστηριώδη διπλό τάφος ηλικίας 2.700 ετών στην αρχαία Ελεύθερνα, στις αρχές του φθινοπώρου.

Όλα ξεκίνησαν τον Ιούλιο, όταν κατά τη διάρκεια των ανασκαφών στο τομέα ΙΙΙ της αρχαίας πόλης, στο νεκροταφείο δηλαδή της Ελεύθερνας, οι ανασκαφές οδηγούσαν σε ένα διάδρομο με άνοιγμα, το οποίο όμως δεν έφτανε σε τάφο. Σε μία εξιστόρηση του καθηγητή Σταμπολίδη στο ΑΠΕ - ΜΠΕ για την πορεία της συγκεκριμένης ανασκαφής, μαθαίνουμε ότι ο διάδρομος αυτός, το άνοιγμα, δημιουργήθηκε μάλλον για να ξεγελάσουν τους τυμβωρύχους, ώστε αυτοί να μην οδηγηθούν στον διπλό τάφο, όπου μέσα του αναπαύονταν η γυναίκα και ένας άνδρας. Η γυναίκα θα πρέπει, σύμφωνα με τον καθηγητή-αρχαιολόγο να ανήκε στην υψηλή κοινωνική τάξη.

«Είναι η εποχή στο πρώτο μισό του 7ου αιώνα, στην πρωτοαρχαϊκή εποχή, στο μεταίχμιο ανάμεσα στα αρχαϊκά και γεωμετρικά χρόνια, τότε δηλαδή που αρχίζει το εγώ αντί του εμείς, τότε που ανθίζει μεταξύ άλλων η αρχιτεκτονική, τότε που η ακμή σε κοινωνίες και πολιτισμό αγγίζει περισσότερο την Κρήτη», αναφέρει ο καθηγητής.

Η νέα ανακάλυψη έγινε πολύ κοντά στο νεκροταφείο των πολεμιστών στην Αρχαία Ελεύθερνα και επειδή οι πολεμιστές που έχουν βρεθεί κατά τη διάρκεια των ανασκαφών είναι όλοι καμένοι, μάλλον το δεύτερο πρόσωπο δίπλα στη νεαρή γυναίκα θα πρέπει να είναι ή κάποιος ηλικιωμένος ή κάποιος δούλος, άτομα που στην ταφή δεν καίγονταν. 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ !

απο το modern architecture & design news











Η κατοικία Pollack , Dover Heigts, Sydney, σχεδιάστηκε απο τον αρχιτέκτονα Henry Pollack το 1960. Το σπίτι ανακαινίστηκε, αποκαταστάθηκε απο το αρχιτεκτονικό γραφείο  Tobias Partners το 2008. Οι ιδιοκτήτες ειχαν  έντονο συναισθηματικό δέσιμο με το σπίτι τους ,ετσι ήταν σημαντικό, οι αρχιτέκτονες να διατηρήσουν την ακεραιότητα και την αυθεντικότητα του σχεδιασμού του  Pollack, αλλά ταυτόχρονα να δώσουν και το στίγμα του 21ου αιώνα. Τα κύρια υλικά είναι  τούβλα, μεταλλικος σκελετός, επιχρισμένοι τοίχοι και εσωτερικός κήπος. Η αρχιτεκτονική πρόταση αποκατάστασης, συνδύασε με επιτυχία τον αρχικό σχεδιασμό με μια σύγχρονη ματιά.
http://www.tobiaspartners.com/

ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ TIANJIN - ΚΙΝΑ

απο το archdaily

 











Ενα υπέροχο , καλοσχεδιασμένο κτήριο, απο τους νεαρούς αρχιτέκτονες vector architects, με καλές αναλογίες, ενδιαφέρουσα οργάνωση όγκων, αλληλοεμπλοκή του "μέσα" με το "εξω" ΚΑΙ κυρίως ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΑΠΟΔΟΤΙΚΟ
"πρασινες τεχνολογίες" : γεωθερμικό σύστημα, πράσινη στέγη, παθητικός εξαερισμός, ρύθμιση φυσικού φωτισμού, υλικά ανακύκλωσης, έλεγχος κύκλου νερού, κ.α.
"βασικός μας στόχος είναι να καθιερωθεί ενας ενιαίος χώρος που να ενθαρρύνει την αλληλεπίδραση μεταξύ των μαθητών και των εκπαιδευτικών, μέσα απο την καθημερινή τους διαδικασία μάθησης και τη διδασκαλία ζωής| είπαν οι αρχιτέκτονες


more
vector architects
photos

ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ

απο το american-architects.com

Το 1ο βραβείο στον διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για τον σχεδιασμό ενος ενεργειακά 

αυτόνομου σπιτιού αποκλειστικά απο τον ήλιο, με μηδενικές εκπομπές, οργανώθηκε απο την 

2010 Solar Decathlon Europe organization , απευθυνόταν σε προπτυχιακούς και 

μεταπτυχιακούς φοιτητές και δόθηκε στην πρόταση  Virginia Tech LumenHAUS

more

ΦΑΡΜΑ ΖΩΩΝ - ΟΛΛΑΝΔΙΑ - αρχ 70F

απο το Modern Architecture & Design news

                                                                      

Τα περισσότερα τμήματα της πόλης του Almere , μια πόλη με περίπου 190.000 κατοίκους, έχουν ένα αγρόκτημα . Στην περιοχή « den Uyl » υπήρχε μια φάρμα  που κάηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80, και σώθηκαν μόνο τα θεμέλια  απο οπλισμένο σκυρόδεμα. Στις αρχές του 2005 ανατέθηκε από τον Δήμο Almere στο αρχιτεκτονικό γραφείο 70F, να σχεδιάσει μια νέα φάρμα . Το κτίριο χτίστηκε τελικά χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά τα χρήματα της χορηγίας , και ολοκληρώθηκε το τέλος του 2008 . Πρόκειται για ένα ξύλινο κουτί με ένα ανοικτό σύστημα στην πρόσοψη για το πάνω μισό του κτιρίου , επιτρέποντας στον αέρα για να διαπερνά το κτήριο σε συνεχή βάση.

more

arch 70F 

Θοδ. Αγγελόπουλος: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο διεθνές από αυτό, που είναι εθνικό»

απο το valaoritoy.blogspot

Ήρθε στο Μόντρεαλ πολλές φορές. Μόνο, που αυτή την τελευταία, ήρθε για να εγκαινιάσει το κινηματογραφικό αφιέρωμα, το οποίο οργάνωσε προς τιμήν του το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ, με τη χορηγία ιδιοκτήτη αλυσίδας εστιατορίων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

 
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μιλάει αποκλειστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για όλα. Για την κρίση, τους νέους, το Χόλιγουντ, την Ελλάδα, τις αλησμόνητες πατρίδες, αλλά και για την ταινία, που ετοιμάζει αυτή την εποχή.


Ο καταξιωμένος Έλληνας σκηνοθέτης καλεί τη νέα γενιά των Ελλήνων σκηνοθετών να μην καμφθεί από την κρίση και υπογραμμίζει πως επιμένει να κινηματογραφεί στην Ελλάδα και την ελληνική γλώσσα, διότι «δεν υπάρχει τίποτε πιο διεθνές από αυτό, που είναι εθνικό».

 -


- Πώς αποτιμάτε αυτή την εμπειρία του αφιερώματος στο Μόντρεαλ;


- Στο Μόντρεαλ έρχομαι με συμμετοχές στο Διεθνές Φεστιβάλ, επί χρόνια. Το διαφορετικό της εμπειρίας είναι πως τώρα δεν πρόκειται για μια καινούρια ταινία μου, αλλά για μια ρετροσπεκτίβα, ένα είδος αφιερώματος. Από την άλλη πλευρά, αυτή η ιστορία είναι περισσότερο κοντά στην ελληνική παροικία, μιας και είναι οργανωμένη από Έλληνες, σε συνεργασία με τον Σερζ Λοζίκ, πρόεδρο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ.


- Η ρετροσπεκτίβα έγινε με πρωτοβουλία ενός ιδιώτη, του Κώστα Σπηλιάδη, προκειμένου να γιορτάσει με τους Έλληνες και τους ντόπιους τα 30 χρόνια της επιχείρησής του. Πιστεύετε πως είναι μια επένδυση πολιτισμού για την ελληνική παροικία, αλλά και για την πόλη;


- Όλη αυτή η εκδήλωση είναι όντως μια πολιτιστική προσφορά, γιατί έχει κι άλλες πλευρές εκτός από την προβολή των ταινιών. Δίνεται έμφαση στην ελληνική παροικία, στο σύνολό της, καθώς με πρωτοβουλία των Ελλήνων γίνεται ένα αφιέρωμα, όπου καλούνται και οι μη Έλληνες της πόλης να γνωρίσουν την ελληνική κινηματογραφία, έστω και στο όνομα ενός σκηνοθέτη, εμού δηλαδή. Η όλη υπόθεση είναι ότι αντί να γυρίζει μια ταινία μου στον κόσμο, πραγματοποιούνται πλέον αφιερώματα (σε Άδανα, Σμύρνη, Ινδία, Χονγκ Κονγκ και αλλού) με μια ομάδα ταινιών μου κι αυτό έχει σχέση με την ιστορία ενός έργου χρόνων, όπως συμβαίνει και με άλλους σκηνοθέτες στον κόσμο.


- Προβάλλονται όλες οι ταινίες σας σ’ αυτό το φεστιβάλ-αφιέρωμα;


-Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου έστειλε ταινίες μου, που είναι υποτιτλισμένες στα γαλλικά, ένεκα της γαλλοφωνίας στο Μόντρεαλ. Επειδή η ζήτηση για ρετροσπεκτίβες είναι πολύ μεγάλη, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου κάνει επιλογή ταινιών και στέλνει αναλόγως στα διάφορα αφιερώματα. Μάλλον δεν έχει τη δυνατότητα να τις στείλει όλες.


- Μιας και ο δρόμος σύντομα θα σας φέρει πάλι στα Άδανα, στις αλησμόνητες πατρίδες, πόσο σας έχει επηρεάσει αυτός ο ξεριζωμός των Ελλήνων από τη Μικρασία; Έχει καταγραφεί στην κινηματογραφία σας;


- Νομίζω πως είμαι ο πρώτος που σε ταινία μεγάλου μήκους έβαλα μαρτυρίες Ελλήνων για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Υπάρχει ένας μονόλογος ενός ηθοποιού στον «Θίασο», που παίζει τον Αγαμέμνονα και μιλάει για την εθνική καταστροφή. Κάποια στιγμή θα πρέπει νομίζω η τουρκική πλευρά να σκεφτεί να αποδεχθεί ότι όντως ήταν Καταστροφή.


- Σ’ αυτό το ταξίδι μιλήσατε με τους μαθητές των τρίγλωσσων ημερήσιων σχολείων «Σωκράτης». Τι αποκομίσατε από αυτή τη συνάντηση;


- Καταρχάς, εντυπωσιάσθηκα από το σχολείο. Πολύ ωραίο σχολείο. Με εντυπωσίασαν τα παιδιά, που σηκώνονταν, έρχονταν μπροστά στο μικρόφωνο κι έκαναν ερωτήσεις. Και μάλιστα ερωτήσεις, που τις είχαν σκεφθεί σοβαρά. Ένας νεαρός ίσαμε δέκα χρονών μού ομολόγησε ότι θέλει να γίνει σκηνοθέτης. Όλο αυτό ήταν μοναδική εμπειρία, χάρηκα πολύ που υπάρχει αυτό το φυτώριο της ελληνικής γλώσσας εδώ στο Μόντρεαλ.


- Το Μόντρεαλ άνοιξε πρώτο το φεστιβάλ κινηματογράφου στον Καναδά. Ωστόσο, το Τορόντο πήρε τα ηνία. Πιστεύετε πως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Μόντρεαλ κράτησε το ευρωπαϊκό προφίλ του, ενώ το Τορόντο …αυτομόλησε στο Χόλιγουντ;


- Πιστεύω πως μεγαλύτερο ρόλο έχει παίξει η αγγλική γλώσσα, που σήμερα είναι ένα είδος εσπεράντο. Όλοι μιλάνε αγγλικά, η δική μου γενιά μάθαινε γαλλικά κι ονειρευόταν το ταξίδι στη Γαλλία. Τώρα όλος ο κόσμος μιλάει αγγλικά και ονειρεύεται να πάει στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη. Αυτή η αγγλική γλώσσα είναι ισοπεδωτική, είναι διεισδυτική, τα σαρώνει όλα. Αυτή έχει αναδείξει και το φεστιβάλ του Τορόντο σε πιο εμπορικό, καθώς συμμετέχουν όλες οι ταινίες του Χόλιγουντ.


- Τι σημαίνει Ελλάδα για σας;


- Είχα πολλές ευκαιρίες να φύγω. Όταν άρχισα να έχω επιτυχία, μου έγιναν πολλές προτάσεις και από την Αμερική και από τη Γαλλία και από αλλού. Δεν έφυγα, όμως, ποτέ. Θα σας πω γιατί. Σπούδαζα στο Παρίσι και είχα αποφασίσει να μείνω εκεί. Δέχθηκα πρόταση να δουλέψω ως βοηθός και μετά θα ακολουθούσα την πορεία μου. Επέστρεψα στην Ελλάδα, ήταν το 1964, να δω τους δικούς μου και να ξαναφύγω. Καλοκαίρι, Ιουλιανά, συγκρούσεις με την Αστυνομία. Πέφτω πάνω στην Αστυνομία, περνώντας ένας αστυνομικός με χτυπάει χωρίς λόγο. Με πετάει κάτω, μου σπάει τα γυαλιά, έσκυψα να τα μαζέψω. Εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι μέσα μου. 

 Όταν γύρισα στο σπίτι με κάλεσε μία δημοσιογράφος να μου προτείνει να κάνω κριτική κινηματογράφου σε μια δημοκρατική εφημερίδα. Της είπα ότι σκόπευα να ξαναφύγω, να γυρίσω στο Παρίσι. Τη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Το πρωί της τηλεφώνησα πως θα δεχόμουν τη δουλειά. Έτσι έμεινα στην Ελλάδα.


- Το Χόλιγουντ δεν έχει κατορθώσει να αγκαλιάσει τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Οφείλεται αποκλειστικά στη γλώσσα, ή υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες;


- Η γλώσσα είναι ο μεγάλος παράγοντας, αλλά είναι και αυτή η… ιμπεριαλιστική νοοτροπία του Χόλιγουντ. Η εξάπλωση μιας αυτοκρατορίας πατάει στη γλώσσα, αλλά και στην τέχνη. Η όλη ιστορία δεν είναι αθώα. Ο αμερικανικός κινηματογράφος έχει πλευρές. Ξεκίνησε αθώα, πρωτοποριακά, ξεκίνησε με διάφορους ανθρώπους, που έκαναν σημαντικό κινηματογράφο. Αλλά μετά, άρχισε να ξερνάει όσους είχαν λόγο παραπάνω από το σύνηθες, δηλαδή τον Όρσον Ουέλς, τον Τσάπλιν, τον έναν, τον άλλον. 

 Το Χόλιγουντ δεν δέχεται την αυτονομία, την άποψη, τη διαφορετικότητα. Κάποτε κάποτε ξεφεύγουν κάποιοι, αλλά πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο. Ο Κόπολα προσπάθησε να ξεφύγει, αλλά το πλήρωσε. Αυτό είναι, μια βιομηχανία.


- Πόσο έχει επηρεάσει τον ελληνικό κινηματογράφο η οικονομική κρίση και τον διεθνή κινηματογράφο η παγκόσμια;

 Ακόμη δεν έχουν φανεί τα σημάδια της οικονομικής κρίσης έντονα. Αύριο, μεθαύριο, θα είναι εμφανέστερα, δηλαδή είναι πιθανόν η επόμενη χρονιά να είναι μια χρονιά με απουσία ταινιών. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου έχει νεκρωθεί, το υπουργείο Πολιτισμού δεν απαντάει, σαν να μην υπάρχει και συναλλάσσεται με τυχάρπαστους παραγωγούς, επειδή έτσι το θέλει κάποιος συμβουλάτορας. 

 Αυτό που έχει σημασία είναι πως όλη αυτή την ιστορία την πληρώνει περισσότερο ο πολιτισμός. Και όμως, η κυβέρνηση θα πρέπει να καταλάβει πως ο μοναδικός χώρος που δεν πρέπει να θιγεί από αυτή την κρίση είναι ο πολιτισμός. Γιατί ο κινηματογράφος, το θέατρο, οι τέχνες δεν είναι μια ιστορία κέρδους, αλλά πνεύματος και ηθικού αναστήματος ενός λαού.


- Ανάλογη είναι και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην Ευρώπη;


- Ναι, αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη έχουν χαμηλώσει τραγικά οι προϋπολογισμοί για τον πολιτισμό, έχουν μικρύνει σημαντικά οι παραγωγες ταινιών, στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανια, την Πορτογαλία κ.α.


- Ποια θέματα σας συγκινούν σήμερα για να φτιάξετε μια ταινία; Περάσατε έντονα στη φιλμογραφία σας το μετεμφυλιακό σύνδρομο στην Ελλάδα. Σήμερα πού βρίσκεστε;

 Η επόμενη ταινία μου είναι πάνω στη σημερινή κρίση. Είναι τελείως σύγχρονη και δεν έχει σχέση με παρελθόν. Έχει, μάλλον, σχέση με το μέλλον. Είναι μια ταινία, που ενώ σημαδεύει το παρόν, στοχεύει το μέλλον, σαν προφητεία μιας δύσκολης περιόδου, που θα γίνει δυσκολότερη αύριο.


- Ένα μικρό απολογισμό του έργου σας;


- Όλες μου οι ταινίες έγιναν με το ίδιο πάθος, με τον ίδιο νεανικό ενθουσιασμό. Οι ταινίες μου μιλούν για το χθές, το σήμερα, το αύριο, για ό,τι ενδιαφέρει τον άνθρωπο και ό,τι σαν συνείδηση μπορούσα να εισπράττω από τα ερωτήματα, που μπαίνουν στον κόσμο. Βέβαια, με την ιδιαιτερότητα ενός Έλληνα, γιατί είμαι Έλληνας.


- Θωρείτε ότι προσφέρει γνησιότητα η εθνικότητα;


- Δεν υπάρχει τίποτε πιο διεθνές από αυτό, που είναι εθνικό.


- Πώς βλέπετε τον ελληνικό κινηματογράφο σήμερα;


- Υπάρχει μια καινούρια γενιά, ελπιδοφόρα, έχει ταλέντο, έχει ενδιαφέρον. Μακάρι να επιβιώσει μέσα στην κρίση. Νομίζω πως κάτι θα βγει απ’ αυτή τη νέα ομάδα, που θα αφήσει ίχνη. Θα προκύψει κάτι σημαντικό.


- Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία, αυτή που σας έκανε να γίνετε σκηνοθέτης;


- Ήταν μία ταινία του αμερικανικού σινεμά. Μία ταινια που δεν θα την έλεγα αγαπημένη μου, αλλά ήταν αυτή που με οδήγησε. Χώθηκα στον κινηματογράφο κρυφά σαν τα παιδιά της εποχής. Τίτλος της ταινίας, «Άγγελοι με λασπωμένα πρόσωπα», του Μάικλ Ότις. 

 Είναι μια ιστορία δύο φίλων μεγαλωμένων σε μια γειτονιά της Νέας Υόρκης. Ο ένας γίνεται παπάς και ο άλλος γκάγκστερ. Τελειώνει με τον γκάγκστερ να οδηγείται στην ηλεκτρική καρέκλα και τον παπά φίλο του να τον εξομολογεί. Βλέπουμε τη σκιά του μελλοθάνατου να μεγαλώνει στον τοίχο, εκείνον να παίζει τον σκληρό. Κατόπιν, σπάει: «Δεν θέλω να πεθάνω», λέει και ουρλιάζει να μην τον πάρουνε στην ηλεκτρική καρέκλα. Αυτή η κραυγή -ήμουν εννιά χρονών- αυτή η κραυγή «Δεν θέλω να πεθάνω», με άφησε ξάγρυπνο τις νύχτες και με οδήγησε στον κινηματογράφο οριστικά και αμετάκλητα.

Το µεγαλύτερο θαλάσσιο αιολικό πάρκο στον κόσµο

απο ΤΑ ΝΕΑ

Επένδυση 1 δισ. ευρώ στη θάλασσα

Το µεγαλύτερο θαλάσσιο αιολικό πάρκο τον κόσµο εγκαινιάστηκε χθες 12 χιλιόµετρα από τις ακτές του Κεντ, στη Νοτιοδυτική Αγγλία. Αρχισαν να δουλεύουν οι 100 από τις ανεµογεννήτριες, οι οποίες σταδιακά θα αυξηθούν και υπολογίζεται ότι θα φθάσουν τις 340. Το αιολικό πάρκο Θάνετ που απλώνεται σε έκταση 35 τετρ. χλµ. θα παράγει ηλεκτρισµό αρκετό για να καλύψει τις ανάγκες 240.000 σπιτιών. Οι τουρµπίνες λειτουργούν µε ανέµους ταχύτητας µεταξύ 12 χλµ. και 88 χλµ. την ώρα. Το θαλάσσιο αιολικό πάρκο χρειάστηκε δύο χρόνια για να κατασκευαστεί από την κρατική σουηδική εταιρεία Vattenfall και κόστισε 1 δισεκατοµµύριο ευρώ. Η συνολική παραγωγή αιολικής ενέργειας στη Βρετανία φτάνει τα πέντε γιγαβάτ ? όση δηλαδή είναι η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας στη Σκωτία. Σήµερα στη χώρα υπάρχουν ήδη 250 αιολικά πάρκα, 12 από τα οποία είναι θαλάσσια. more

Eσύ γλυκιά μoυ αυθαιρεσία

...χρειάζονται λόγια ;....
τα πεζοδρόμια, η φρεσκοδιαμορφωμένη Πλατεία Μοναστηρακίου, το μικρό εκκλησάκι Αγ.Ελισσαίου στην οδό Πανός στο Μοναστηράκι,το δημόσιο παγκάκι η παρτέρι (?) στην οδό Ζήνωνος

απο το athensville

                                                            



more

ΕΝΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ

απο το archdaily 


Mimesis Museum


Alvaro Siza+Castanheira and Bastai arquitectos associados+Jun Sung Kim



  
more

1o Βραβείο Αειφορίας για Αστικά σπίτια στη Στοκχόλμη στους αρχ. C.F.Moller

απο +MOOD










18 Σπίτια Βιώσιμης Ανάπτυξης στην περιοχή Norra Djurgaardsstaden της Στοκχόλμης




      
more
http://www.cfmoller.com

ΠΟΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΧΩΡΟ-Sir NORMAN FOSTER

απο Architect's Newspaper

ΕΚΘΕΣΙΑΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
(στον ιδιο δρόμο και σε κοντινή απόσταση απο το Μουσείο των Sanaa)

more