Το πανόραμα της πρόσφατης ελληνικής αρχιτεκτονικής παρουσιάζεται μέσα από 75 επιλεγμένα έργα στην έκθεση «Η κατοικία στην Ελλάδα από τον 20ό στον 21ο αιώνα», που εγκαινιάζεται απόψε (8 μ.μ.) στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου).
Λιτές γραμμές, δημιουργική χρήση των χρωμάτων και των υλικών, πινελιές πέτρας, μετάλλου και ξύλου, αλλά, κυρίως, σεβασμός στον περιβάλλοντα χώρο είναι ο κοινός παρονομαστής της πλουραλιστικής, κατά τα άλλα, δημιουργίας των τελευταίων χρόνων. Δείχνει να έχει αποχαιρετήσει οριστικά την εποχή της αντιπαροχής.Δέκα χρόνια μετά το προηγούμενο εγχείρημα, το Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής εστίασε το ενδιαφέρον του στην κατοικία, αφού σε σχέση με τους υπόλοιπους κτιριακούς τομείς (βιομηχανίες, μουσεία, δημόσια κτίρια κ.λπ.), κρίθηκε ότι έχει να παρουσιάσει σημαντικά δείγματα γραφής. Το «παρών» στην έκθεση δίνουν όλες οι «φουρνιές» των αρχιτεκτόνων. Από τον πολυβραβευμένο Νίκο Βαλσαμάκη, που συνεχίζει να υπηρετεί με νεανικό σφρίγος τις αρχές του μοντερνισμού, ώς τις ενδιάμεσες γενιές, με προεξάρχοντες το ζεύγος Αντωνακάκη, τον Ι. Βικέλα και τον διεθνή Αλέξανδρο Τομπάζη, αλλά και τους δημιουργικούς «πενηντάρηδες» (Τ. Παπαϊωάννου, Δ. Ησαΐας, Ν. Κτενάς, Β. Μπασκόζος, Π. Νικολακόπουλος, Ν. Καλογήρου, Χ. Μπουγαδέλης, Π. Δραγώνας, Α. Κωτσιόπουλος, Δ. Στυλιανίδης κ.ά.). Ξεχωρίζει η φρεσκάδα των «τριαντάρηδων», που είχαν πάρει μέρος και στην πρόσφατη Μπιενάλε Νέων Αρχιτεκτόνων.
«Η επιλογή έγινε ανάμεσα σε 200 προτάσεις, με βασικό κριτήριο την καλή αρχιτεκτονική σε επίπεδο σύνθεσης αλλά και υλοποίησης», μας είπε ο λέκτορας της Αρχιτεκτονικής Σχολή του Πολυτεχνείου, Σταύρος Γυφτόπουλος, επιμελητής της έκθεσης μαζί με τη Μαριάννα Μηλιώνη. Το ενδιαφέρον εστιάστηκε στην κατοικία, γιατί, όπως τόνισε, «στόχος μας δεν είναι οι ειδικοί αλλά το ευρύτερο κοινό».
«Δώσαμε έμφαση στις πολυκατοικίες, γιατί τα τελευταία χρόνια παρατηρείται συνεχής αναβάθμιση που δείχνει ότι ξεφεύγουμε από τα καλούπια του μεταμοντέρνου. Εχουμε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη στο "λεξιλόγιο" των πολυώροφων κατασκευών, στην πρωτεύουσα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις», υπογραμμίζει ο κ. Γυφτόπουλος. Βεβαίως το «βαρύ πυροβολικό» της έκθεσης είναι οι μονοκατοικίες, στα προάστια αλλά και σε παραθεριστικές περιοχές, που εκ των πραγμάτων παρέχουν μεγαλύτερες δυνατότητες δημιουργίας.
«Εχουμε κάνει άλματα, χάρη στην καλύτερη ενημέρωση σε διεθνή ρεύματα», παρατηρεί ο συνομιλητής μας, συμπληρώνοντας πως τα βασικά στοιχεία που βάρυναν στην επιλογή των έργων είναι ο τόπος, το ύφος και η χρήση των δομικών υλικών. «Διαπιστώνουμε την όλο και αυξανόμενη κριτική ματιά προς το περιβάλλον, φυσικό αλλά και παραδοσιακό. Εχουμε έργα με άποψη, που τολμάνε». Διαπιστώνει, όμως, πως ακόμη είναι περιορισμένα τα δείγματα οικολογικής αρχιτεκτονικής.
«Υπάρχουν δυσκολίες για την καλή αρχιτεκτονική», «Ως πανεπιστημιακός τονίζω πάντα στους νέους αρχιτέκτονες ότι πρέπει να επιμένουν. Να μην παραδίδουν εύκολα τα όπλα στις πιέσεις για πι0 "εμπορική" αντιμετώπιση της οικοδομής. Να πειραματίζονται και να τολμούν».
Παραδέχεται, πάντως, ότι τα όρια της ελληνικής αρχιτεκτονικής είναι περιχαρακωμένα, παρά το γεγονός ότι η χώρα μας έδωσε αρχιτέκτονες διεθνούς εμβέλειας, όπως οι Κανδύλης, Προβελέγγιος, Ζέγγελης και κυρίως ο Δοξιάδης. «Είναι μικρή η συμμετοχή μας στο εξωτερικό», λέει και εξηγεί πως ο μόνος Ελληνας αρχιτέκτονας που δουλεύει σε άλλες χώρες είναι ο Αλέξανδρος Τομπάζης. Προβλήματα εντοπίζει και στη συμμετοχή σε διεθνείς διοργανώσεις, γεγονός που αποδίδει στην έλλειψη επαφών και κυρίως στις αντικειμενικές δυσκολίες που υπάρχουν για δημιουργούς που προέρχονται από μικρές χώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
άφησε το σχόλιο σου