«Μόνο ο ναός και ο τάφος έχουνε το δικαίωμα να είναι μνημεία»

απο την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«...Μόνο ο ναός (οίκος Θεού) και ο τάφος έχουνε το δικαίωμα να είναι μνημεία. Και δεν είναι αληθινή αρχιτεκτονική κατασκευή το οποιοδήποτε «οικοδόμημα» είτε αυτό ιστορεί παλιές μορφές, είτε μονάχα τις πλαστικές (γλυπτικές και ζωγραφικές) ανησυχίες του καιρού του».

Οδός Τριπόδων 32Στη φλύαρη εποχή μας, απόψεις που προϋποθέτουν «όραση πνεύματος και καρδιάς» αναδύονται σαν πολύτιμα μέταλλα. Ετσι αισθάνεται κανείς ξαναδιαβάζοντας σήμερα τις σκέψεις του Αρη Κωνσταντινίδη για την ελληνική αρχιτεκτονική, όπως έχουν διατυπωθεί πριν από μισόν αιώνα στην εμβληματική τριάδα των έργων του: «Δυό "χωριά" απ' τη Μύκονο» (1947), «Τα παλιά αθηναϊκά σπίτια» (1950), «Ξωκλήσια της Μυκόνου» (1953) που επανεκδόθηκαν από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης και παρουσιάζονται σήμερα (7,30 μ.μ.) στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138).

«Το αληθινό αρχιτεκτονικό έργο, είναι μια ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ, σαν ένας ανθρώπινος οργανισμός, που ανθεί σε ένα συγκεκριμένο έδαφος (τοπίο) σύμφωνα με του ίδιους νόμους που πλάθουν ένα φυτό, έναν άνθρωπο ή ένα ζώο», σύμφωνα με τον Ελληνα αρχιτέκτονα. Με αυτή την έννοια, ο νεοκλασικισμός αποτέλεσε παράταιρη παρέμβαση στη φτωχή Ελλάδα τα πρώτα χρόνια μετά την απελεύθερωσή της, υποστηρίζει.

«Η επίσημη αρχιτεκτονική εκείνης της παλιάς αθηναϊκής εποχής, μέσα από διάθεση καθαρά ρομαντική έστησε και στον τόπο μας τα επιτήδεια σκηνοθετήματα της "Ευρώπης". Γιατί, πραγματικά, από πούθε ήρθανε όλα αυτά τα αρχαία αετώματα και οι κλασικοί κίονες στη νέα Ελλάδα; Και πώς δικαιώνουνε τη μορφή τους αυτά, τα "κλασικιστικά" όπως τα λένε, οικοδομήματα, όπου στην όψη τους ιστορείται νοσταλγικά και το πιο μικρό "κλασικό" μορφολογικό στοιχείο;».

Την εποχή εκείνη «οι πιο πολλοί αρχιτέκτονες και όσοι δεν ήτανε ξένοι, εμφανίστηκαν "γερμανομαθημένοι". Είχε χαθεί το δημιουργικό πνεύμα και κυριαρχούσε στα έργα τους "η μιμητική φαντασία". Και σαν να επλησίαζε το τέλος του κόσμου και το τέλος της αρχιτεκτονικής, έχτιζαν στην Αθήνα, όπως στο Βερολίνο και στο Μόναχο και στη Βιέννη. Μόνο και μόνο "για να είναι... διεθνείς"».

Ο Κωνσταντινίδης, ως δημιουργός ο ίδιος λιτών λιθόκτιστων κατασκευών που δεν αναμετρήθηκαν με το περιβάλλον αλλά έγιναν μέρος του (βλ. τα παλιά ξεθωριασμένα «Ξενία»), πίστευε ότι στη «ρομαντική ελληνολατρία των ξένων χρωστά πάρα πολλά ο τόπος μας», αλλά και γι' αυτήν την ελληνολατρία «πληρώνουμε και σήμερα ακόμη όλοι».

Οι δημιουργοί εκείνης της εποχής «δεν άκουγαν τη φωνή ενός νεοελληνικού λόγου και μιας νεοελληνικής πνοής, αλλά κουφοί και τυφλοί, μέσα σε ένα νεοελληνικό έδαφος, έψαχναν με τα γερασμένα τους δάκτυλα επάνω στο ανάγλυφο αλφάβητο των νεκρών μορφολογικών στοιχείων του οποιουδήποτε παρελθόντος». Ετσι, «ο αληθινός νεοελληνικός αρχιτεκτονικός λόγος πλάθονταν κάπου αλλού, στο μικρό και σεμνό και λιτό και ανθρώπινο "λαϊκό" αρχιτεκτονικό έργο».

Γι' αυτό και ο ίδιος δίνει όλη την προσοχή του στη «λαϊκή» αρχιτεκτονική των αθηναϊκών σπιτιών. Στα μικρά «δοχεία» ζωής που συνδύαζαν το στιβαρό με το αραχνοΰφαντο, έτσι καθώς ήταν καμωμένα από έναν πέτρινο τοίχο και ένα ξύλινο χαγιάτι.

Οι λαϊκοί τεχνίτες έπαιζαν ασυνείδητα με το κλειστό των εσωτερικών δωματίων και το ανοικτό της σάλας που έβλεπε σε μια εσωτερική αυλή. Αυτή τη μορφή είχαν τα σπίτια στο κέντρο της Αθήνας ώς το 1950, στις οδούς Σόλωνος, Ακομινάτου, Χαριλάου Τρικούπη, Μενάνδρου, στην Τριπόδων και στη Μιχαήλ Βόδα, όπως βλέπουμε στις σχεδιαστικές και φωτογραφικές αποτυπώσεις του Κωνσταντινίδη στο βιβλίο του «Τα παλιά αθηναϊκά σπίτια».

Από νωρίς είχε παρατηρήσει πως «κάτι χτισίματα φτωχικά, κάτι παράνομα χτισίματα» μέσα στις πόλεις ή στις παρυφές τους, εντάσσονται αρμονικά στο τοπίο που «τα αγκαλιάζει, τα δέχεται και τους κρατά συντροφιά». Πράγμα που δεν συμβαίνει με τα αρχιτεκτονήματα πολλών σπουδασμένων. «Σπουδάζουμε χρόνια και χρόνια, σε ειδικές σχολές και μάλιστα κάτω από την καθοδήγηση σοφών ανθρώπων. Ομως χάνουμε φαίνεται το αίσθημα, το πνεύμα και τον πιο εσώτερο παλμό της ψυχής, χάνουμε την επαφή με τη φύση».

Το συμπέρασμα είναι δυσάρεστο: «Δεν έχουμε αρχιτεκτονική -κι ας μη θυμώνει κανένας! Δεν έχουμε αρχιτεκτονικές μορφές που να στέκουν μέσα στο φως και στη μορφή του τοπίου μας, δεν έχουμε ούτε θα αποκτήσουμε ποτές, όσο ο εαυτός μας τρέχει και ακκίζεται και τσακίζεται για πράξεις που δεν έχουν παρά μονάχα μιαν πρόσκαιρη σημασία». *

«∆εν έχουµε αρχιτεκτονική!»

απο ΤΑ ΝΕΑ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΕ∆ΙΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙ∆Η ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΤΟΜΟΥΣ

«∆εν έχουµε σήµερα ελληνική αρχιτεκτονική – κι ας µη θυµώσει κανένας! ∆εν έχουµε αρχιτεκτονικές µορφές που να στέκουν µέσα στο φως και στη µορφή τουτοπείου (sic) µας, δενέχουµε και ούτε θα αποκτήσουµε ποτές, όσο ο εαυτός µας τρέχει κι ακκίζεταικαι τσακίζεται γιαπράξεις που δεν έχουν παρά µονάχα µίαν πρόσκαιρη σηµασία. Αφίνοντας (sic) τα πάντα σε ένα εφήµερο πέρασµα, µέσα στη δίνη του συρµού, χωρίς πίστη και πόνο και δέος», έγραφε ο αρχιτέκτονας Αρης Κωνσταντινίδης το 1947, αποτιµώντας τα αρχιτεκτονικά, κοινωνικά και πολιτικά δεδοµένα της εποχής του.

Οι εκτιµήσεις του, «σκέψεις γενικές», όπως τις παρουσιάζει ο ίδιος στο βιβλίο του «∆ύο “χωριά” από τη Μύκονο»,συνοδεύουν τα σχέδιά του από τα παραδοσιακά σπίτια του νησιού, τα οποία µελέτησε σε εκείνο το ταξίδι του. Η επικαιρότητά τους είναι µια απόδειξη του ενδιαφέροντος που έχει προξενήσει το έργο του, τόσο στη διεθνή όσο και την εδώ αρχιτεκτονική κοινότητα. Οι σκέψεις του Κωνσταντινίδη κυκλοφορούν ξανά. Τα γραπτά του επανεκδίδουν οι Πανεπιστηµιακές Εκδόσεις Κρήτης, µε την άδεια των παιδιών και κληρονόµων του αρχιτέκτονα, ∆ηµήτρη Κωνσταντινίδη και Αλεξάνδρας Τσουκαλά. Η αρχή γίνεται µε µία τριάδα που θα κυκλοφορήσει σε κασετίνα. Πρόκειται για τα «∆ύο “χωριά” από τη Μύκονο», τα «Παλιά αθηναϊκάσπίτια» και τα «Ξωκκλήσια της Μυκόνου». Θα ακολουθήσουν τα βιβλία του «Η αρχιτεκτονική της αρχιτεκτονικής - Ηµερολογιακάσηµειώµατα» και «Για την αρχιτεκτονική».

Ο Αρης Κωνσταντινίδης υπήρξε ο αρχιτέκτονας που επένδυσε στο ελληνικό τοπίο. Οι γραπτές σκέψεις του, τα χτισµένα έργα του, τα σχέδιά του είναι η σύνθεση αυτής της επιλογής: ελληνική αρχιτεκτονική απέναντι στην ξενόφερτη µίµηση. Ο Κωνσταντινίδης επέµενε στην ανάδειξη της συνέχειας µέσα από τηναποδοχή της ελληνικής µας ταυτότητας.Και στη λειτουργία της αρχιτεκτονικήςγια να εξυπηρετεί ανάγκες και να δίνει λύσεις και όχι να γίνεται µέσο προσωπικής προβολής και ικανοποίησης του εγώ του κατασκευαστή. Πέρα απότην άσκησηδηµόσιας αρχιτεκτονικής, καθώς ανήκε στη γενιά των αρχιτεκτόνων του µοντέρνου κινήµατος που συµµετείχαν στα µεταπολεµικά έργα ανασυγκρότησης του υπουργείου ∆ηµοσίων Εργων, αναλαµβάνοντας τονσχεδιασµό των ξενοδοχείων «Ξενία» και την κατασκευή σειράς εργατικών κατοικιών, ο Αρης Κωνσταντινίδης άφησε το στίγµα του και µε ιδιωτικά έργα. 


Εχτιζε «δοχεία ζωής»

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1913, σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Μονάχου και ήρθε σε επαφή µε τις απόψεις του µοντέρνου κινήµατος. Η θέση του Αρη Κωνσταντινίδη στον δηµόσιο τοµέα, αρχικά στην Πολεοδοµική Υπηρεσία της Αθήνας και µετά τον πόλεµο στον Οργανισµό Εργατικής Κατοικίας, µε το του προϊσταµένου της Τεχνικής Υπηρεσίας στον ΕΟΤ, του έδωσε την ευκαιρία να εφαρµόσει την πεποίθησή του ότι η αρχιτεκτονική είναι ένα κοινωνικό λειτούργηµα. «Καταφέρνει όχι µόνο να χτίζει “δοχεία ζωής” (ο όρος είναι του ίδιου), αλλά και να διαµορφώνει µία σαφή αρχιτεκτονική γλώσσα µε την οποία παίρνει θέση πάνω στα µεγάλα προβλήµατα της εποχής του», αναφέρει ο γιος του ∆ηµήτρης Κωνσταντινίδης. «Το ενδιαφέρον του για τη δηµιουργία µιας σύγχρονης αρχιτεκτονικής που να βγαίνει από τις ανάγκες του τόπου του τον οδηγεί στο να µελετήσει εκτεταµένα την ανώνυµη αρχιτεκτονική στην Ελλάδα και να δηµοσιεύσει τρία βιβλία από το 1947 έως το 1953, όπου καταπιάνεται µε συγκεκριµένα παραδείγµατα ανώνυµης αρχιτεκτονικής». 

Ακύρωσε την οικοδοµική άδεια του εστιατορίου «Μποσκέτο» το ΣΤΕ

...αν δεν εφαρμοσθούν οι ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ κατεδάφισης των αυθαιρέτων, οι αποκαθηλώσεις των κακών Υπαλλήλων των Πολεοδομικών Γραφείων (πιστέψτε με υπάρχουν πολλοί), αν δεν ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ το καθεστώς των ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΩΝ , τόσο στον τομέα της οικοδομής αλλά κυρίως στον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ τομέα, να μη περιμένουμε τίποτα ούτε απο Κυβερνήσεις προσωπικοτήτων, εκλογές κ.α. μέτρα...ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙ ΟΛΑ !!!


απο το TVXS



Το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε την προστασία στα κοινόχρηστα άλση και ακύρωσε την οικοδομική άδεια ανακατασκευής του εστιατορίου «Μποσκέτο», στο δασάκι του νοσοκομείου «Ευαγγελισμού».

Το Ε’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, ακύρωσε ως παράνομη την υπ’ αριθμ. 108/2010 οικοδομική άδεια του δήμου Αθηναίων, με την οποία επιτράπηκε, για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων, η επέκταση και η ανακατασκευή του εστιατορίου «Μποσκέτο», που βρίσκεται μέσα στο δασάκι του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Το εστιατόριο αυτό βρίσκεται στο άλσος που περικλείεται μεταξύ της Βασιλίσσης Σοφίας, Υψηλάντου, Μαρασλή και Γενναδίου στο κέντρο της Αθήνας.

Στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο είχαν προσφύγει 31 κάτοικοι πέριξ του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» και ζητούν όχι μόνο την μη επέκταση, αλλά και την κατεδάφιση του εστιατορίου, καθώς το θεωρούν αυθαίρετο, υπογραμμίζοντας ότι παράνομα έχει νομιμοποιηθεί το εστιατόριο.

Τη δεκαετία του ’50 λειτουργούσε στο χώρο αυτό δημόσιο ουρητήριο και εν συνεχεία μετατράπηκε σε εντευκτήριο. Κρίθηκε αυθαίρετο, αλλά μετέπειτα νομιμοποιήθηκε. Από το 1989 λειτουργούσε ως εστιατόριο, ενώ προηγουμένως ήταν αναψυκτήριο. Το 2007 εκδόθηκε άδεια ανέγερσης καταστήματος και τον Ιανουάριο του 2010 δόθηκε άδεια επέκτασης και ανακατασκευής του εστιατορίου, επιφάνειας 340 τ.μ.

Οι σύμβουλοι Επικρατείας ακύρωσαν την οικοδομική άδεια, κρίνοντας ότι η κατασκευή εστιατορίου «εντός του κοινόχρηστου χώρου του ‘Άλσους Ευαγγελισμού’, η οποία συνιστά μετατροπή του άλσους σε οικοδομήσιμο χώρο και μάλιστα για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων και τη νομιμοποίηση αυθαιρέτως ανεγερθέντων κτισμάτων, που ως εκ των διαστάσεων και της λειτουργίας τους οδηγούν σε αναίρεση προορισμού του άλσους και σε αποκλεισμό της χρήσεώς του από το ευρύ κοινό, δεν είναι νόμιμη».

Οι δικαστές υπογραμμίζουν ότι σύμφωνα με τις επιταγές του άρθρου 24 του Συντάγματος, «τα άλση και πάρκα που βρίσκονται σε κοινόχρηστο χώρο εντός εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου, υπάγονται στην ιδιαίτερη προστασία που θεσπίζεται για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις με το άρθρο 24 του Συντάγματοςκαι τις εναρμονιζόμενες προς αυτό διατάξεις του Ν. 998/1979, δεν επιτρέπεται δε η μεταβολή της χρήσεως ή του προορισμού τους, ειμή μόνον κατ’ εξαίρεση για την ικανοποίηση σκοπού επιβαλλομένου από το δημόσιο συμφέρον, στις περιπτώσεις που προβλέπονται ειδικώς από διάταξη νόμου».

«Δεν συνιστά δε λόγο δημοσίου συμφέροντος» -συνεχίζουν οι σύμβουλοι Επικρατείας- «που δικαιολογεί τη μετατροπή τμήματος άλσους σε οικοδομήσιμο χώρο η ανάγκη ανεγέρσεως αναψυκτηρίου για την εξυπηρέτηση του κοινού». Σύμφωνα με το Ν. 1577/1985, αναφέρεται στην υπ’ αριθμ. 1562/2011 απόφαση του Ε' Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας (πρόεδρος ο αντιπρόεδρος, Κων. Μενουδάκος και εισηγήτρια η πάρεδρος Όλγα Παπαδοπούλου) επιτρέπεται εντός κοινόχρηστων χώρων των αλσών μόνο η κατασκευή μικρών περιπτέρων, τα οποία δεν αναιρούν τον προορισμό του δάσους.

Στη δικαστική απόφαση επισημαίνεται χαρακτηριστικά, ότι ως περίπτερα «νοούνται μόνον μικρές κατασκευές, οι οποίες δεν οδηγούν σε καταστροφή της δασικής βλαστήσεως και σε σφράγιση του εδάφους, δεν αναιρούν δηλαδή τον προορισμό του άλσους ως υποκατάστατου του φυσικού περιβάλλοντος εντός της πόλεως».Και δεν είναι νοητή η κατασκευή εντός κοινόχρηστων χώρων εστιατορίων, κέντρων διασκεδάσεως ή άλλων συναφών καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, όπως είναι σουβλατζίδικα, καφετέριες, μπαρ κ.λπ., καθώς «εκ των διαστάσεων και της λειτουργίας τους οδηγούν σε ουσιώδη βλάβη του δασικού οικοσυστήματος και σε αποκλεισμό της χρήσεώς του από το ευρύ κοινό».

Η αρχιτεκτονική αναζητεί την ηθική της - Ενα διεθνές κίνημα αρχιτεκτόνων στο Μουσείο Μπενάκη

απο ΤΟ ΒΗΜΑ


Μπορεί η Αρχιτεκτονική να προκαλέσει αποτελεσματικά, ακόμη και να αλλάξει την κοινωνική οργάνωση; Ενα διεθνές κίνημα αρχιτεκτόνων που συζητούν γύρω από την ηθική και την αισθητική της Αρχιτεκτονικής και την υιοθέτηση νέων προτάσεων, που μπορεί να δώσουν το ένζυμα για την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων με νέα προσέγγιση, το Against All Odds Project (ΑΑΟ) παρουσιάζει τη δράση του στο Μουσείο Μπενάκη (Νέο Κτίριο) με εκθέσεις και ένα συνέδριο. 

Η κεντρική έκθεση του προγράμματος εγκαινιάζεται στις 6 Ιουνίου και περιλαμβάνει τα έργα ομάδων, που άλλοτε χρησιμοποιούν μία γλώσσα επικοινωνίας που παραπέμπει στον λόγο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, άλλοτε επιλέγουν να κινηθούν μέσα στο σύστημα που επικρατεί στην αγορά της τέχνης, (συμπεριλαμβανομένων των γκαλερί) ή προωθούν τον εαυτό τους μέσω της αγοράς μεν αλλά παράλληλα και με ι κοινωνική και περιβαλλοντική ευαισθησία. Μερικά έργα εξάλλου παραμένουν στο περιθώριο της αγοράς της τέχνης παραμένοντας μικρές αναθέσεις. 

Το έργο των ομάδων παρουσιάζονται σε θεματικές ενότητες: «Ακτιβισμός» είναι η πρώτη με έργα που η καινοτομία τους δεν περιορίζεται μόνο στο στοιχείο της φόρμας, των υλικών ή τεχνολογικών μέσων ούτε στο αποτέλεσμα του σχεδιασμού αλλά περιλαμβάνει μια σειρά σύνθετων και εκλεπτυσμένων μεθόδων που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες κοινωνικές, πολιτικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις. Στην ενότητα «Κοινωνία και Αισθητική» τα έργα ενσωματώνουν νέες στρατηγικές για να πραγματευτούν αστικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά θέματα ενώ συγχρόνως δίνουν σημασία και στο τελικό αισθητικό αποτέλεσμα. Στην «Ταυτότητα. Ηθική του επαγγέλματος» η αισθητική συμβολίζει την ηθική πλευρά. Ενώ τα έργα της ενότητας «Δράση – Αντίδραση» αποφεύγοντας την πολιτική ορθότητα στέκονται απέναντι στην καταναλωτική κοινωνία και εμπεριέχουν την άρνηση του αναμενόμενου. 

Οι παράλληλες εκθέσεις είναι οι: «Slow Down Rooms» (Αίθουσες Επιβράδυνσης) στην οποία μετέχουν έλληνες καλλιτέχνες που εστιάζουν στην ιδέα της ανακύκλωσης, υιοθετούν χειρωνακτικές μεθόδους και πειραματίζονται με διάφορα υλικά για να δημιουργήσουν τις εγκαταστάσεις τους. «Athens Here and Now» (Αθήνα Εδώ και Τώρα) έξι εγκαταστάσεις ισάριθμων ακαδημαϊκών εργαστηρίων των δράσεων ΑΑΟ, που καταπιάστηκαν με σύγχρονα έντονα αστικά και κοινωνικά ζητήματα της Αθήνας. 

Στο πρόγραμμα συμμετέχουν αρχιτέκτονες από τις ΗΠΑ, την Ισπανία, Ολλανδία, Βρετανία, Βέλγιο, Κορέα και την Ελλάδα ενώ στο συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί στις 6 Ιουνίου και 7 Ιουνίου θα παρουσιαστούν τα έργα των συμμετεχόντων της κεντρικής έκθεσης, οι στρατηγικές που υιοθέτησαν, καθώς και τα μέσα και οι στόχοι των έργων τους.

Πού και Πότε

Μουσείο Μπενάκη - Κτήριο οδού Πειραιώς (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, τηλ. 210 3453111) «ΑΑΟ project». Διάρκεια:6 Ιουνίου – 31 Ιουλίου. Συνέδριο: 6 και 7 Ιουνίου. 

more

Έκθεση για το Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα στην Άνδρο

απο το TVXS

Στον διαπρεπή λόγιο Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς του '30 αφιερώνεται η φετινή έκθεση του ιδρύματος Βασίλης και Ελίζας Γουλανδρή, στο νησί της 'Ανδρου, από τις 3 Ιουλίου μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου

Το αφιέρωμα -φόρος τιμής και μνήμης στον μεγάλο Έλληνα καλλιτέχνη, ο οποίος όχι μόνο με το χρωστήρα αλλά και την οξυδερκή γραφίδα του συνέβαλε στη διάπλαση της σύγχρονης πολιτιστικής παράδοσης, θα αποτελείται από 100 περίπου εκθέματα, 71 ζωγραφικά, 21 σχέδια και 12 γλυπτά, προερχόμενα από μουσεία, ιδρύματα αλλά και ιδιωτικές συλλογές.

«Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, τόσο με την βεβαιότητα της αλήθειας του γεωμετρισμού της φύσης, όσο και την ελεγειακή χρωματική γοητεία της αιγαιοπελαγίτικης τοπιογραφίας, οδήγησε τη ζωγραφική του εκεί όπου το ωραίο συγχωνεύεται με το πνευματικό. Με ερείσματα που εδραιώνονται στο «αιώνιο» της καταγωγής και της δικής του μακρινής παράδοσης, συγχρονίστηκε με την εποχή του κάνοντας επίκαιρο το παλιό», αναφέρει χαρακτηριστικά ο διευθυντής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Κυριάκος Κουτσομάλλης, σε κείμενο έκδοσης που συνοδεύει την έκθεση.

Η έκδοση αυτή θα πλαισιώνει την έκθεση και θα κυκλοφορήσει σε ελληνικά και αγγλικά και θα περιλαμβάνει εισαγωγικό κείμενο του Κυριάκου Κουτσομάλλη, το μνημειώδες μακροσκελές κείμενο που ο Ελύτης αφιέρωσε στον ζωγράφο καθώς και αποσπάσματα από κείμενα του ίδιου του Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα.

Την έκθεση θα συνοδεύσουν συμπληρωματικές εκδηλώσεις όπως η στρογγυλή τράπεζα με αντικείμενο συζήτησης την γενιά του '30, με συντονίστρια την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ και την συμμετοχή διακεκριμένων προσωπικοτήτων από τον χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών.

Γιατί ο ΓΑΠ δεν πάει να κάνει ποδήλατο στην Ομόνοια; ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

λίγο θάρρος χρειάζεται, κατ'αρχάς......
απο το antinews

Μάντεις δεν είμαστε, αλλά οι ανακοινώσεις που θα κάνει σήμερα η κυβέρνηση μετά το υπουργικό συμβούλιο για το κέντρο της Αθήνας, θα είναι μία από τα ίδια. Τόσο η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όσο και οι προηγούμενες έχουν κάνει κατά καιρούς εξαγγελίες που έχουν μείνει στα χαρτιά ή που πρόκειται για μέτρα τα οποία δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Απλά το κουκουλώνουν.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει δεκάδες φορές ανακοινώσεις για αναπλάσεις περιοχών κάτω από την Ομόνοια για κίνητρα επιστροφής στο κέντρο, για επενδύσεις που θα αλλάξουν την εικόνα της πρωτεύουσας. Λόγια, λόγια, λόγια από πολιτικούς οι οποίοι ζήτημα είναι να έχουν επισκεφτεί το κέντρο τα τελευταία 40 χρόνια. Ίσως να ήταν φοιτητές στο ΕΜΠ και στη Νομική και να πήγαιναν καμιά βόλτα προς τα εκεί. Αλλιώς, ούτε που ξέρουν που πέφτει ο Άγιος Παντελεήμονας.

Για σκεφτείτε π.χ. την Άννα Νταλάρα που έχει καμιά πενηνταριά σπίτια, να επισκέπτεται τα χαμόσπιτα του Κολωνού. Ή σκεφτείτε τον ίδιο τον πρωθυπουργό να πηγαίνει με… ποδήλατο στην Ομόνοια.

Εν πάση περιπτώσει, το σημερινό υπουργικό είμαστε σίγουροι ότι θα κινηθεί σε τρία επίπεδα.

Η Τ. Μπιρμπίλη, γνωστή για τις οικολογικές της ευαισθησίες, θα ανακοινώσει προγράμματα πεζοδρομήσεων, αναπλάσεις, νέες πλατείες κι άλλα τέτοια εντυπωσιακά που πάντα μένουν στα χαρτιά.

Ο Γ. Ραγκούσης θα κάνει μια γενικότερη ανάλυση περί του προβλήματος με τους μετανάστες ενώ ο Χρ. Παπουτσής θα υποσχεθεί αυστηρότερη αστυνόμευση και πάταξη της εγκληματικότητας.

Από ευχολόγια και μακέτες έχουμε πήξει, η ουσία είναι άλλη.

Πώς αυτή η κυβέρνηση θα ανακοινώσει αναπλάσεις και κίνητρα επιστροφής των Ελλήνων στο κέντρο όταν δε θα έχει λύσει το βασικότερο πρόβλημα, αυτό των χιλιάδων παράνομων μεταναστών; Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά παίρνουν ένα τρένο ή κρύβονται μέσα σε φορτηγά και κατεβαίνουν από τα βόρεια σύνορά μας στην Ομόνοια. Τους έλεγξε όλους αυτούς κανείς; Είναι εγκληματίες, δολοφόνοι, ληστές ή είναι απλά ταλαιπωρημένοι μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα να βρουν ένα κομμάτι ψωμί και στοιβάζονται μαζί με τους εγκληματίες στο κέντρο; Τίποτε, καμιά πολιτική για την παράνομη μετανάστευση, καμιά βούληση για να λυθεί το πρόβλημα που έχει μετατρέψει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας σε γκέτο. Λες και κάποιοι πολιτικοί ταγοί βολεύονται με το χάος.

Και το εντυπωσιακό είναι ότι θα ανακοινώσουν κίνητρα για να επιστρέψουν οι Έλληνες, που στο χάος; Έλεος, αυτά δεν τα βλέπουμε ούτε στην Ουγκάντα.

Χωρίς πραγματική αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος των μεταναστών, ότι ανάπλαση κι αν ανακοινώσουν θα μείνει στα χαρτιά. Και θα περνούν τα χρόνια, θα διαιωνίζεται η κατάσταση, θα σκοτώνονται άνθρωποι, θα ξεσπαθώνουν οι ακροδεξιοί, θα κάνουν κουμάντο οι συμμορίες, θα βγαίνουν και οι δήθεν επαναστάτες μπαχαλάκηδες να πάρουν κομμάτι από το πτώμα της Αθήνας.

Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση, γι’ αυτό και πλέον ο κόσμος, στο κέντρο ή αλλού δεν πιστεύει τους πολιτικούς. Σκεφτείτε μόνο τα εξής: Από το 2007 έχουν ανακοινώσει ότι θα φύγει ο ΟΚΑΝΑ από το κέντρο. Τόσα χρόνια πέρασαν και βρίσκεται εκεί.

Έχουν ανακοινώσει ότι θα κτίσουν το τείχος του Έβρου για να περιορίσουν την παράνομη μετανάστευση. Εδώ κι έξι μήνες δεν έχει μπει ούτε πάσσαλος.

Πάνω από 500 κτίρια, τα περισσότερα δημόσια, έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια, έχουν κατατεθεί προτάσεις για να αξιοποιηθούν, αλλά τίποτε δεν έχει προχωρήσει.

Έχουν μιλήσει για πάταξη του παρεμπορίου, αποτελέσματα έχει δει κανείς;

Αυτό το κοινωνικό και αστικό χάος που επικρατεί στο κέντρο δε λύνεται με επικοινωνιακά ευχολόγια. Η Αθήνα «βιάζεται» καθημερινά σαν την καμαριέρα του Στρος Καν και κανείς δεν τιμωρείται. Φτάνει πια.

Το φως του Λονδίνου η ο μετασχηματισμός του Βικτωριανού

απο το atcasa        ....... πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για ενα σπίτι στο δυτικό Λονδίνο, ανοικτό στο φυσικό φώς μέχρι το υπόγειο !








more
www.milkstudio.net

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ !!!!! Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ..............

αντίο Θανάση Βέγγο, καλέ μας άνθρωπε