«Μέτρον... άχρηστον»

απο την Ελευθεροτυπία, Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Η «ελληνικότητα», από τη μια, και το «διεθνές στυλ», από την άλλη, σαν τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, συνεχίζουν να καταδυναστεύουν τη σύγχρονη αρχιτεκτονική στη χώρα μας και τη στοιχειώνουν να περνάει υποχρεωτικά ανάμεσά τους και να δεινοπαθεί!

Του ΤΑΣΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ*

Τα τελευταία χρόνια ακούγεται συχνά ο χαρακτηρισμός «μίνιμαλ αρχιτεκτονική», θέλοντας να περιγράψει την απλή και λιτή αρχιτεκτονική. Αρκετοί υποστηρίζουν πως πρόκειται για τη συνέχεια ή για μια νέα έκφραση της αρχιτεκτονικής του μοντέρνου κινήματος, που ακούει στο όνομα «νεο-μοντερνισμός». Προάγεται και διαφημίζεται, μάλιστα, ως η αρχιτεκτονική εκείνη που επιλέγεται από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις για να τις εκφράσει!
Μεγάλες επιφάνειες άσπρου λείου σοβά, τεράστια και άχρηστα δοκάρια από τη μια μεριά του κτηρίου στην άλλη, δίχως να επιτελούν κανένα σκοπό, εκτεταμένη χρήση υαλοπετασμάτων και κρυστάλλων -ακόμη και ως στηθαίων μπαλκονιών- σε συνδυασμό με ανοξείδωτες διατομές απαστράπτοντος ατσαλιού, περσίδες και πέργκολες σε ακατανόητες θέσεις, ξύλινες τάβλες που χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, είτε ως ψηλές περιφράξεις είτε ως διακοσμητικές επιφάνειες για να «σπάζουν» τη μονοτονία του λευκού σοβά, αλλά και εκτεταμένες επιφάνειες ξύλινων decks στο ύπαιθρο, συνθέτουν το λεξιλόγιο μιας «καθωσπρέπει» μίνιμαλ αρχιτεκτονικής του «λευκού». Το βράδυ μεγάλοι προβολείς φωτίζουν τις λευκές επιφάνειες του κτηρίου και το κάνουν να ξεχωρίζει και να προβάλλει μέσα στο σκοτάδι σαν υπερφωτισμένο κρουαζιερόπλοιο. Η παρουσία της πισίνας βέβαια κρίνεται άκρως επιβεβλημένη, όχι τόσο ως χώρος κολύμβησης ή άθλησης όσο ως ένδειξη πλούτου και επίδειξης. Τι αξίζει άλλωστε στις μέρες μας ένα σπίτι ή μία πολυκατοικία χωρίς πισίνα και φυσικά το γκαζόν με τους φοίνικες να την περιβάλλουν;

* Καθηγητής Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ

more
διαβασε επίσης Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ