Σελίδες

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ποδήλατα στο μετρό από 1η Μαρτίου, με περιορισμούς

 απο TVXS
Από 1η Μαρτίου θα ξεκινήσει πιλοτικά η μεταφορά ποδηλάτων μέσα στους συρμούς του Μετρό, αρχικά όμως σε πολύ περιορισμένες ώρες και ημέρες και για συγκεκριμένο αριθμό ποδηλάτων σε κάθε βαγόνι.
Συγκεκριμένα, θα επιτρέπονται μόνο δύο ποδήλατα, στο τελευταίο βαγόνι κάθε συρμού, τις Τετάρτες, από τις 18:00 έως τη λήξη της βάρδιας, καθώς και τις Κυριακές, από τις 12:00 το μεσημέρι, έως τη λήξη της βάρδιας.
Η πιλοτική εφαρμογή του μέτρου θα διαρκέσει 4 μήνες και στο τέλος Ιουνίου θα αξιολογηθεί η λειτουργικότητα του εν λόγω μέτρου για πολίτες και ποδηλάτες. Πάντως, σε δηλώσεις του ο υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Σπύρος Βούγιας άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο επέκτασης του και σε κάποιες άλλες ώρες και μέρες, που δεν θα υπάρχει συσσωρευμένη κίνηση.
Η μεταφορά ποδηλάτων στους συρμούς του μετρό αποτελεί ένα από τα πάγια αιτήματα των ποδηλατικών οργανώνωσεων. Μέχρι στιγμής, το μόνο μέσο που επιτρέπει την μεταφορά ποδηλάτων είναι το τραμ.

Χειρότερη πόλη της Δυτικής Ευρώπης η Αθήνα

 απο  TVXS
Η έρευνα του βρετανικού περιοδικού «Economist» κατατάσσει 140 μητροπόλεις ανάλογα με τη βαθμολογία που συγκεντρώνουν σε πέντε υπό εξέταση κατηγορίες: ιατρική περίθαλψη, παιδεία, σταθερότητα, πολιτισμός –περιβάλλον και υποδοµές. Μεβαθµολογία 81,2%, δηλαδή οριακά πάνω από τα επίπεδα βιωσιµότητας, η Αθήνα τερµάτισε και φέτος στην 63η θέση, μία θέση πάνω από το Σαντιάγο της Χιλής.Για πέμπτη συνεχή χρονιά το Βανκούβερ, στον Καναδά βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας, με βαθμολογία 98% στους 30 δείκτες των πέντε κατηγοριών. Παρέμεινε σταθερό στις επιδόσεις του σε σχέση με πέρυσι, ως το πιο ανθρώπινο και φιλόξενο µέρος για να ζει κανείς, µόνος ή µε την οικογένειά του. Πήρε άριστα σε εκπαιδευτικό σύστηµα, υγειονοµική περίθαλψη, πολιτισµό και περιβάλλον, και λίαν καλώς στον τομέα της εγκληµατικότητας.Τη δεύτερη και τρίτη θέση καταλαµβάνουν Μελβούρνη και Βιέννη, ενώ τελευταία για άλλη µία χρονιά είναι η Χαράρε, στη Ζιµπάµπουε. Εκτός του εκτοπισμού της Βιέννης από τη Μελβούρνη, δεν παρατηρήθηκε κάποια άλλη αξιοσηµείωτη αλλαγή σε σύγκριση µε πέρυσι. Ακόμα και το Λονδίνο, διοργανώτρια πόλη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, σηµείωσε πολύ µικρή πρόοδο, ανεβαίνοντας από την 54η στην 53η θέση.
Ιδανικές για να ζει κανείς θεωρούνται οι περισσότερες πόλεις της ∆υτικής Ευρώπης, οι οποίες κατά μέσο όρο συγκεντρώνουν βαθµολογία µεγαλύτερη του 90%. Σύμφωνα με το συντάκτη της έκθεσης, Τζον Κόπστεϊκ: «Οι σχετικά αραιοκατοικηµένες πόλεις µεσαίου µεγέθους στα ανεπτυγµένα κράτη τείνουν να συγκεντρώνουν υψηλότερη βαθµολογία, καθώς διαθέτουν όλες τις παροχές σε επίπεδο πολιτισµού και υποδοµών, καθώς και λιγότερα προβλήµατα που προκαλούνται από την εγκληµατικότητα ή τον συνωστισµό».
Εξαιρετικά χαμηλά βρίσκεται η Κωνσταντινούπολη, με βαθμολογία 60,3% στην 110η θέση, με κύριες αδυναμίες την κακή ποιότητα της εκπαίδευσης και την απουσία υποδοµών. Τα προβλήματα αυτά στέκονται εμπόδια στη σύγκλιση της Τουρκίας με την Ευρώπη, καθώς φαίνεται ότι θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια.
Στις ΗΠΑ, η Νέα Υόρκη βρίσκεται μόλις στην 56η θέση της κατάταξης, με εξαιρετικά μέτριες συνθήκες διαβίωσης. Την υψηλότερη βαθμολογία διαθέτει το Πίτσμπουργκ στην 29η θέση, ακριβώς πάνω από τη Χονολουλού. Το Λός Άντζελες κατέβηκε τρεις θέσεις, φτάνοντας στην 44η.
Κορυφαία ανάμεσα στις ασιατικές πόλεις η Οσάκα, ξεπερνά κατά πολύ το Τόκιο και καταλαμβάνει τη 12η θέση, ισοβαθμώντας με τη Γενεύη. Το Χονγκ Κονγκ τα πάει αρκετά καλά στην 31η θέση, σε αντίθεση με το Πεκίνο που πέφτει στην 72η θέση λόγω σοβαρών προβλημάτων, όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση.

Αρχιτεκτονικά εγκλήµατα

απο ΤΑ ΝΕΑ
Η αρχιτεκτονική δεν είναι βιτρίνα. Είναι µια υπόθεση που µας αφορά όλους, επειδή έχει να κάνει µε τους όρους της συµβίωσής µας.
Ας κοιτάξουµε γύρω µας:
παγίδες στα πεζοδρόµια, σταµατηµένα σιντριβάνια, ξεχασµένα γλυπτά, κακοποιηµένα παιχνίδια στις λεγόµενες παιδικές χαρές, ξεχαρβαλωµένα παγκάκια, πλατείες - φαντάσµατα και κυρίως µια βουλιµία στην «αξιοποίηση» του οικοδοµήσιµου χώρου, διεκπεραιωτικές πολυκατοικίες, µεγαλόσχηµα δηµόσια κτίρια - βιτρίνες, αναπλάσεις που µένουν στη µέση… Ολα τυλιγµένα µε την απάθειά µας και µε τη δικαιολογία των «οικονοµικών περιορισµών» και του «ρεαλισµού». Και το σπουδαιότερο, όλα αποξηραµένα από τους χυµούς της ζωής. Ολα, σηµάδια για το πόσο απαξιώνουµε την αρχιτεκτονική ή, µάλλον, για το πόσο διαστρεβλωµένη είναι η αντίληψή µας για την αρχιτεκτονική.
Αυτήν την αντίληψη παλεύει µια ζωή να αλλάξει η Σουζάνα Αντωνακάκη, τόσο µε τα έργα που σχεδιάζουν και υλοποιούν ως αρχιτέκτονες µαζί µε τον σύντροφό της ∆ηµήτρη Αντωνακάκη όσο και µε τα γραπτά της. Χαρακτηριστικές οι παρεµβατικές επιφυλλίδες της που δηµοσιεύονται χρόνια τώρα στα «ΝΕΑ» καταδεικνύοντας ότι η αρχιτεκτονική δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι ντιζάιν, αλλά µας αφορά όλους διότι έχει να κάνει µε τις συνθήκες της ατοµικής και της συλλογικής ζωής µας στην πολύπλοκη πραγµατικότητα. Να τι υπογραµµίζει τούτο το βιβλίο µε τα «Χωρογραφήµατα», τα χρονογραφήµατά της δηλαδή για τον χώρο, τον ιδιωτικό και τον δηµόσιο, που δηµοσιεύτηκαν κατά την 11ετία 1998-2009.
Εκείνο που διαφοροποιεί τη µατιά της Αντωνακάκη, το αρχιτεκτονικό της στίγµα που καθοδηγεί τα κριτήριά της, είναι η αγωνία της για αρχιτεκτονικές λύσεις που να ενεργοποιούν την ανθρώπινη κοινότητα. Αυτές εντοπίζονται στους παραδοσιακούς οικισµούς, αλλά λείπουν δραµατικά από τα σύγχρονα αστικά κέντρα και τις σύγχρονες κατοικίες στη χώρα µας.

Ξεκινάει η αποκατάσταση του Ακροπόλ Παλάς

απο το culture ana-mpa.gr

Ανοίγει ο δρόμος για την αποκατάσταση του ξενοδοχείου «Ακροπόλ Παλάς», το οποίο από το 1999 έχει περάσει στα χέρια του ελληνικού δημοσίου, μετά την έγκριση του τεχνικού προγράμματος του 2011 του υπουργείου Πολιτισμού, από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων. Μεταξύ άλλων στο τεχνικό πρόγραμμα της φετινής χρονιάς περιλαμβάνεται η αρχιτεκτονική και στατική αποκατάσταση του διατηρητέου και ιδιοκτησίας του υπουργείου Πολιτισμού κτιρίου που βρίσκεται στην οδό Πατησίων και αποτελεί διαμάντι της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής του Μεσοπολέμου.

Το ξενοδοχείο «Ακροπόλ Παλάς» χτίστηκε από το 1926 έως το 1928, από τον αρχιτέκτονα Σωτήρη Μαγιάση. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα δείγματα της ελληνικής εκδοχής του γαλλικού ArtNouveau. Το 1973 κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι χώροι και τα υπόγειά του έκρυψαν πολλούς φοιτητές ενώ από τα μπαλκόνια του τραβήχτηκαν οι πιο γνωστές φωτογραφίες της νύχτας του '73 που έκαναν το γύρο του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της εισβολής του τανκ στο πολυτεχνείο. Το 1990 στο συνέδριο της ΟΥΝΕΣΚΟ στη Βιέννη, χαρακτηρίστηκε ως ξεχωριστό δείγμα της αρχιτεκτονικής "ArtNouveau" στην Ευρώπη.

Οικολόγοι Πράσινοι: Όχι στην απαξίωση των αρχιτεκτόνων και του έργου τους

ας πάμε στο Συνέδριο Αρχιτεκτόνων να πούμε τις απόψεις μας
απο την ΑΥΓΗ

"Η χώρα έχει ανάγκη την αρχιτεκτονική σε όλες τις κλίμακες έργων. Και αρχιτεκτονική χωρίς αρχιτέκτονες, όπως δυστυχώς η πρακτική των τελευταίων δεκαετιών έχει αποδείξει, δεν γίνεται" σημειώνουν οι Οικολόγοι Πράσινοι που εκτιμούν ότι "παρατηρούνται πρόσφατα πολλαπλές, εντατικές, προσπάθειες τόσο της πολιτείας όσο και συγκεκριμένων εμποροβιομηχανικών συμφερόντων να απαξιώσουν τους Έλληνες αρχιτέκτονες, την ελληνική αρχιτεκτονική και τη σημασία του έργου τους για την κοινωνία. Ο χώρος των αρχιτεκτόνων αντιμετωπίζεται άλλοτε ως αναγκαίο κακό και άλλοτε ως περιττή πολυτέλεια".
Στην συνέχεια οι Οικολόγοι Πράσινοι απαριθμούν σειρά κινήσεων που υποστηρίζουν ότι φανερώνουν τη διάθεση απαξίωσης των αρχιτεκτόνων: Την κατάταξη του Τεχνικού Επιμελητηρίου στις ενώσεις επιχειρήσεων από την Επιτροπή Ανταγωνισμού, τον προσδιορισμό ως αποκλειστικού κριτηρίου για την ανάθεση μελετών Δημοσίου της χαμηλότερης οικονομικής προσφοράς "αντί της βέλτιστης προσφοράς που εμπεριέχει ισορροπία ποιότητας και κόστους", την κατάταξη των αρχιτεκτόνων από την κυβέρνηση στα κλειστά επαγγέλματα και την κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών, καθώς και "την δρομολόγηση διαδικασιών περαιτέρω απαξίωσης των αρχιτεκτόνων, όπως η αφαίρεση από τις αρμοδιότητές τους μεγάλου τμήματος μελετών δημόσιου χώρου, η θεσμοθέτηση 'προκάτ' μορφολογικών κανόνων για όλες τις περιοχές της χώρας και η διαιώνιση της εκχώρησης αρμοδιοτήτων αρχιτεκτόνων σε άλλες ειδικότητες".

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

ΝΕΟ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΕΞΕΤΑΖΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

fimotro

Την ανάσχεση της άναρχης οικιστικής επέκτασης στα νησιά επιχειρεί το υπουργείο Περιβάλλοντος.Στο νέο πολεοδομικό πλαίσιο που επεξεργάζεται το υπουργείο, θα προβλέπεται μείωση της ισχύουσας επιτρεπόμενης δόμησης, κατάργηση παρεκκλίσεων αλλά και δυνατότητα συνένωσης μικρών οικοπέδων...

Πιο συγκεκριμένα, όπως επισημαίνει η «Καθημερινή της Κυριακής» η μέγιστη επιτρεπόμενη δόμηση αναμένεται να μειωθεί από τα 200 τ.μ στα 150 τ.μ, όπως ισχύει ήδη σήμερα στα 24 νησιά που διέπονται από ειδικά διατάγματα (λ.χ. Κύθνος, Σέριφος).Η ελάχιστη αρτιότητα θα αυξηθεί με παράλληλη κατάργηση των παρεκκλίσεων. Ως αντιστάθμισμα θα δίνεται η δυνατότητα συνένωσης μικρών οικοπέδων, ώστε να δημιουργηθούν μεγαλύτερες, άρτιες ιδιοκτησίες.
Παλαιά κτίσματα, όπως στάβλοι και αποθήκες, αναμένεται να μην προσμετρούνται στον συντελεστή, ώστε να μην κατεδαφιστούν, ενώ θα ξεκαθαριστεί το δίκτυο των δημοτικών/ κοινόχρηστων δρόμων και να διαχωριστεί από εκείνο των μονοπατιών, προκειμένου να μειωθεί η δόμηση στις εκτός σχεδίου περιοχές.
Το κείμενο βρίσκεται εδώ κι ενάμιση χρόνο υπό επεξεργασία κι έχει τεθεί ατύπως υπόψη του Συμβουλίου Επικρατείας για να ενισχυθεί ως προς τη συνταγματικότητα του.
Όπως τονίζει η εφημερίδα, οι προθέσεις του υπουργείου συμπυκνώνονται σε ένα κείμενο ρυθμίσεων, που θα αφορά την κατοικία και τα καταστήματα στο σύνολο της νησιωτικής Ελλάδας, πλην των περιπτώσεων εκείνων όπου ο νομοθέτης έχει ήδη θέσει αυστηρότερους περιορισμούς (όπως για παράδειγμα τα νησιά που διέπονται από ειδικά προεδρικά διατάγματα).
«Ο νησιωτικός και ο παράκτιος χώρος είναι ο πλούτος μας. Στόχος είναι να σταματήσουμε την περαιτέρω καταστροφή του και να οδηγήσουμε σταδιακά την οικιστική εξάπλωση -κατοικία- κατά βάση στα όρια των οικισμών. Είναι η μόνη λύση», λέει στην «Καθημερινή» ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Νίκος Σηφουνάκης.

ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΔΕΗ

απο το fimotro

Με τη συμμετοχή 18 μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών και ιδρυμάτων από όλη την Ευρώπη υλοποιείται το ευρωπαϊκό ερευνητικό πρόγραμμα H2SusBuildΤο συγκεκριμένο πρόγραμμα, του... 
οποίου από την Ελλάδα ηγείται το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στοχεύει στη δημιουργία ενός έξυπνου, αυτοσυντήρητου υβριδικού ενεργειακού συστήματος με μηδενικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2) για την κάλυψη της ηλεκτροδότησης, θέρμανσης και ψύξης κατοικιών και εμπορικών κτιρίων ή συστοιχιών κτιρίων. Ειδικότερα, στόχος του προγράμματος είναι η δημιουργία ενός κτιρίου που όχι μόνο θα μειώνει δραστικά το «αποτύπωμα» άνθρακα, αλλά θα μπορεί να καλύψει πλήρως την ηλεκτρική του κατανάλωση, εκμηδενίζοντας τις εκπομπές ρύπων.

Εναλλακτικές πηγές Στο κτίριο αυτό η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας θα γίνεται αποκλειστικά από εναλλακτικές πηγές (αιολική και ηλιακή ενέργεια). Οσο για το «πράσινο ρεύμα» που θα περισσεύει, αυτό θα χρησιμοποιείται για την ηλεκτρόλυση νερού, την παραγωγή αερίου υδρογόνου και τη φύλαξή του με σκοπό τη μελλοντική κάλυψη των ενεργειακών αναγκών του κτιρίου.

Η Schneider Electric AEBE, παγκόσμιος ειδικός στη διαχείριση ενέργειας, συμμετέχει στο πρόγραμμα H2SusBuild, προσφέροντας τις απαραίτητες λύσεις και τον εξοπλισμό για την παρακολούθηση της παραγωγής και κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας και τον έλεγχο του ισοζυγίου κατανάλωσης. Ο πρόεδρος της εταιρείας, Marc Pelletier, δήλωσε ότι «στόχος είναι η δημιουργία κτιρίων που δεν θα καταναλώνουν ενέργεια από το δίκτυο ηλεκτροδότησης, θα δημιουργούν συνθήκες άνεσης και ασφάλειας και θα έχουν μηδενικές εκπομπές CO2»

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Ο αδιάλλακτος αρχιτέκτονας

απο ΤΟ ΒΗΜΑ

Μια μεγάλη μονογραφία για τον Αρη Κωνσταντινίδη, όπου χωρίς αγιογραφική επιδίωξη αναδεικνύονται η προσωπικότητα και το έργο του. Πώς διεκδίκησε μια μοναδική θέση στην ιστορία της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και πώς αυτοκαταδικάστηκε σε περιθωριοποίηση

ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΑΤΟΣ 

Η θεωρία της «λοκομοτίβας» έχει να κάνει με το έργο ή τον δημιουργό που με τη δύναμη και την ακτινοβολία του είναι σε θέση να παρασύρει όλη την ομοειδή εθνική τέχνη σε μια εντονότερη παρουσία στο εξωτερικό και να οδηγήσει, αν είναι δυνατόν, σε μια παγκόσμια συλλογική αναγνώριση. Συνέβη παλαιότερα, στην Ελλάδα, με τον Νίκο Καζαντζάκη και τον Ζορμπά, στη δεκαετία του 1960 με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, λίγο αργότερα με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τις εμφυλιοπολεμικές μνήμες του. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι τα παραπάνω αφορούν μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια, εκείνη την εξωτική και άκρως γοητευτική «προκαταναλωτική Ελλάδα που πάει από τον Εμφύλιο ως το τέλος της δεκαετίας του 1960», όπως με ακρίβεια επισημαίνει ο άγγλος ιστορικός Κ. Frampton στη μονογραφία της Εlecta για τον Κωνσταντινίδη. Η Ελλάδα ήταν πρωτότυπη και ελκυστική όσο ήταν «διαφορετική» αλλά αυθεντική. Οταν φάνηκε να προσχωρεί σε μια δυτικότροπη επίφαση ζωής, έχασε κάθε δροσιά και κάθε ενδιαφέρον για τους ξένους ελληνόφιλους και λάτρεις της χαμένης πλέον Αρκαδίας.

Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται επακριβώς και στη σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική. Παρά τις προσπάθειες των διεθνιστών, στο πλαίσιο ενός απολύτως θεμιτού κλίματος εκσυγχρονισμού που έρχεται από τη δεκαετία του 1950, η αναγνώριση και η προβολή της ελληνικής αρχιτεκτονικής έχει περάσει μέχρι σήμερα ως επί το πλείστον από το έργο όσων επένδυσαν στην ελληνική ιδιαιτερότητα. Μετά τις πρώτες μικρές αλλά σημαδιακές μονογραφίες για τον Κωνσταντινίδη στη Βουδαπέστη (Ι. Szilagyi, 1982) και για τους Δ. και Σ. Αντωνακάκη στη Νέα Υόρκη (Κ. Frampton, 1985), η κορύφωση ήλθε τα τελευταία χρόνια με την ένταξη δύο αρχιτεκτόνων μας, του Πικιώνη και του Κωνσταντινίδη, στη βιβλιοθήκη της Εlecta, στην πιο διάσημη δηλαδή και αναγνωρισμένη σειρά αρχιτεκτονικών μονογραφιών διεθνώς.

Ιδιότροπη μοναδικότητα

Ο Αρης Κωνσταντινίδης στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο,το 1956. Φωτογραφία του Ανδρέα Εμπειρίκου
Στην πρόσφατη ογκώδη μονογραφία για τον Αρη Κωνσταντινίδη, η πρόθεση συστηματικής και «φιλολογικής» ιστοριογραφικής προσέγγισης, χαρακτηριστικής της ιταλικής σχολής, βρίσκει εξαιρετικό πεδίο εφαρμογής. Στα κείμενα των Κenneth Frampton, Ρaola Cofano, Giovanni Leoni και Ελένης Φεσσά (και ενός σύντομου αλλά χαρακτηριστικού σχολίου του Δημήτρη Κωνσταντινίδη) η προσωπικότητα του αθηναίου αρχιτέκτονα αναδεικνύεται μακριά από κάθε αγιογραφική επιδίωξη, τοποθετημένη καθώς είναι στο ευρύτερο πλαίσιο της εποχής της. Με την έννοια αυτή οι εύστοχες συγκριτικές αναφορές στο έργο ομοτέχνων του, όπως ο Ιταλός Μario Ridolfi, ο Πορτογάλος Fernando Τavora ή ο Καταλανός Jose Αntonio Coderch, αξίζουν ακόμη μεγαλύτερη εμβάθυνση. Παραμένει ωστόσο δεδομένη η ιδιό-τροπη μοναδικότητα του αρχιτέκτονα των ελληνικών Ξενία και των λαϊκών πολυκατοικιών του ΟΕΚ στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60.

Γιατί είναι προφανές, όπως σημειώνει με ιδιαίτερη κριτική οξυδέρκεια ο Leoni, ότι με την αναζήτηση της «αληθινής αρχιτεκτονικής» που καθαγιάζεται μόνο με την πράξη του οικοδομείν, με τη μεταμόρφωση της ανώνυμης παράδοσης σε αποκαλυπτικό θεμέλιο μιας αρχιτεκτονικής της νεωτερικότητας, με την προσωπική απέχθεια στην ιδέα της αρχιτεκτονικής πρωτοτυπίας και την πίστη σε θεμελιώδεις και αιώνιες αξίες και αλήθειες, με την αποσύνδεση του ανώνυμου από τη μυθολογία του Διεθνούς Στυλ, με την κριτική στάση απέναντι στις πρωτοπορίες του 20ού αιώνα, ο Κωνσταντινίδης διεκδικεί μια μοναδική θέση στην ιστορία της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα, αλλά ταυτόχρονα αυτοκαταδικάζεται σε μια σίγουρη περιθωριοποίηση.

Ο σχεδιαστής των «Ξενία»

Στην ταράτσα του Ξενία στον Πόρο,1961-1964.Σήμερα η κατάσταση των Ξενία είναι δραματική,απόδειξη ότι οι λογαριασμοί μας με τον Κωνσταντινίδη είναι ακόμη ανοιχτοί
Η ιδέα της νεωτερικότητας του Κωνσταντινίδη βρίσκεται έξω από τον χρόνο και δεν έχει να κάνει με μορφές αλλά με χώρους, σύμφωνα με την ταοϊστική αρχή της αίσθησης του κενού ως νοητικού τόπου, του κελύφους που ταυτίζεται με το κενό που περιέχει.

Ο τόμος των εκδόσεων Εlecta περιλαμβάνει ακόμη παράρτημα με την ιταλική μετάφραση γνωστών κειμένων του Κωνσταντινίδη, συνολικό κατάλογο των έργων με αρχειακές και βιβλιογραφικές παραπομπές, και κυρίως ενότητες σχεδίων, φωτογραφιών και φυσικά εικονογραφικής τεκμηρίωσης των κυριότερων κτιρίων του, με αποκλειστική βάση το αρχείο του αρχιτέκτονα στην Αθήνα. Ολο αυτό το υλικό παρουσιάζεται με νέα γραφιστική προσέγγιση και έξοχη εκτύπωση. Βέβαια, τίποτα δεν είναι φωτογραφημένο σήμερα, το έργο του Κωνσταντινίδη βρίσκεται, ενάντια στη φύση του, παγωμένο στον δικό του χρόνο. Οι αιτίες είναι πολλές, και βέβαια η σημερινή κατάσταση των κτιρίων:

αρκεί το παράδειγμα των «Ξενία», χωρίς άλλα σχόλια.

Οχι μόνο: ο Κωνσταντινίδης έχτισε αποκλειστικά στον δικό του τόπο, συνεπής καθώς ήταν με την προσωπική του αρχιτεκτονική πεποίθηση, αλλά αναζήτησε, ακόμη και μετά θάνατον, την αναγνώριση στο εξωτερικό.

Οι λογαριασμοί είναι ακόμη ανοιχτοί, και έχουμε όλοι να εξοφλήσουμε ένα χρέος.

Ο κ. Αντρέας Γιακουμακάτος διδάσκει Ιστορία της Αρχιτεκτονικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών



Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΔΕΡΜΙΔΑ ΑΠΟ ΗΛΙΑΚΑ ΠΑΝΕΛΑ-ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΣΤΗ ΧΙΛΗ

GEN Hotel In Santiago de Chile - Facade - Photo απο το Treehugger

GEN Hotel In Santiago de Chile - Front - Photo  GEN Hotel In Santiago de Chile - Second Skin - Photo

GEN Hotel In Santiago de Chile - Pool - Photo


Σχεδιασμένο ως ένα κτήριο διαμερισμάτων, αργότερα μετατράπηκε σε ξενοδοχείο, GEN είναι ένα 26-τριώροφο κτίριο που σχεδιάστηκε από τον Felipe Assadi + Francisca Pulido βρίσκεται στο Σαντιάγκο της Χιλής με τα συνήθη πράσινα διαπιστευτήρια, αλλά με δύο δροσερές λεπτομέρειες:
  1. διάσπαρτα πάνελς, προσανατολισμένα στην ηλιακή ακτινοβολία για παραγωγή ενέργειας, και 
  2. δεύτερη επιδερμίδα, που αποτελείται από ανακυκλωμένα πανέλα ALUZINC που λειτουργούν ως "ελεγκτές" θερμοκρασίας και σκίασης .

Έτσι, αντί να κρύβονται όλα τα ηλαικά πάνελς στη στέγη, οι σχεδιαστές του GEN επέλεξαν να τα εγκαταστήσουν μπροστα απο το καθέ ένα από τα 120 διαμερίσματα. Με αυτό τον τρόπο, η παραγωγή ενέργειας είναι κατανεμημένη και κάθε ομάδα λειτουργεί ξεχωριστά και πιο αποτελεσματικά (για το νερό και τη θέρμανση των χώρων), ενεργώντας ταυτόχρονα ως λεπτομέρεια του σχεδιασμού για την κατασκευή της πρόσοψης του.
Είχαν τοποθετηθεί τυχαία από την αρχή, καθώς οι σχεδιαστές προχώρησαν ένα βήμα μπροστά και εδωσαν τη δυνατότητα στους  χρήστες να άλλαζουν τη θέση του πάνελ κατά την προτίμησή τους. Με αυτόν τον τρόπο, εάν μετακινηθούν τα πανελ.  δεν μεταβάλλεται η συνολική εμφάνιση. μ'αυτήν την πρόταση καλύπτουν το 100% των αναγκών θέρμανσης κατα τη διάρκεια του καλοκαιριού και αποθηκεύεται 70% για τις ανάγκες του χειμώνα.

Η δεύτερη επιδερμίδα τοποθετείται στην ανατολική πρόσοψη, σε απόσταση ένα μέτρο (3,2 πόδια) από το κυρίως κτήριο 
Η προσθήκη αυτή λειτουργεί σαν ηχοπέτασμα και μειώνει τον θόρυβο από την λεωφόρο, αλλά  και παρήγει ένα ηλιακό φίλτρο για τα διαμερίσματα. Είναι κατασκευασμένο από υπόλοιπα του υλικού ALUZINC από άλλες κατασκευές.


more

architects

Μουσείο του μέλλοντος σε ναό του 10ου αιώνα

 απο την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ποιος είπε ότι ένας χώρος λατρείας που μοσχοβολάει λιβάνι και είναι φορτισμένος από αιώνων ανθρώπινες προσευχές, δεν μπορεί να λειτουργήσει και ως μουσείο με έργα τέχνης, αλλά και high tech πολυμέσα, μέχρι και ακτίνες λέιζερ για την προβολή των αρχιτεκτονικών στοιχείων του;
Η Κρήτη με την Αρχιεπισκοπή της πρωτοπορεί. Δίνει ένα μάθημα ανοίγματος των ναών, όχι μόνο σε πιστούς, αλλά και σε κάθε επισκέπτη που ενδιαφέρεται για την τέχνη, εν προκειμένω της Κρητικής Αναγέννησης. Το Μορφωτικό και Επικοινωνιακό Ιδρυμα της Αρχιεπισκοπής Κρήτης προχώρησε στην επανέκθεση της συλλογής του μέσα σε έναν διατηρητέο ναό του 10ου αιώνα. Περιλαμβάνει σπουδαίες μουσειακές εικόνες του Μιχαήλ Δαμασκηνού και του Αγγέλου, όπως και τοιχογραφίες, τμήματα τέμπλων, λειτουργικά σκεύη, νομίσματα, παλαίτυπα, χειρόγραφα, άμφια, χρυσοκέντητα υφάσματα.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Μέχρι και η Βαυαρική Ακαδημία διαμαρτύρεται για την εγκατάλειψη και την κακοποίηση των «Ξενία»

απο το ecocrete

Έκκληση  για την διάσωση των «Ξενία», ως κτισμάτων του Άρη Κωσταvτινίδη απηύθυνε εγγράφως στις: 17.11.2003 η Βαυαρική Ακαδημία Καλών Τεχνών προς το Σύλλογο Ελλήνων Αρχιτεκτόνων. Στο έγγραφο, που υπογράφει ο Διευθυντής του Τμήματος Καλών Τεχνών, Καθηγητής Δρ. Μηχ. Helmut Gebhard, τονίζεται ότι:
«Η Ακαδημία έλαβε γνώση ότι πολλά από τα ξενοδοχεία που κατασκευάστηκαν στην εποχή του '50 και του '60 από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού (ΕΟΤ) στην Ελλάδα δεν είναι πλέον σε λειτουργία, παρουσιάζουν ζημιές και επρόκειτο να κατεδαφιστούν. Ανάμεσα στα αναφερόμενα ακίνητα υπάρχουν και εγκαταστάσεις, οι οποίες είχαν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από τον πλέον καταξιωμένο Έλληνα Αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταvτινίδη, ο οποίος απεβίωσε πριν δέκα χρόνια και κατασκεύασε ξενοδοχεία "Ξενία", όπως και ξενοδοχεία στη Λάρισα, Ηγουμενίτσα, Μύκονο, Καλαμπάκα, Παλιούρι, Επίδαυρο, Ηράκλειο, Πόρο και Ολυμπία.
Απ' ό,τι γνωρίζουμε τα κτίσματα αυτά δεν έχουν κριθεί ως διατηρητέα και για το λόγο αυτό υπάρχει κίνδυνος κατεδάφισής τους. Επειδή τα αναφερόμενα κτίσματα θα πρέπει, λόγω της υψηλής τους αρχιτεκτoνικής ποιότητας και της μοναδικής τους σχέσης με το περιβάλλον, να κριθούν ως διατηρητέα, παρακαλούμε τους υπευθύνους να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα.
Κατά την άποψη της Ακαδημίας Καλών Τεχνών, τα κτίσματα αυτά ανήκουν στην πολιτιστική κληρονομιά της σύγχρονης ελληνικής και ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα. Ο Άρης Κωσταvτινίδης, που γεννήθηκε το 1913 και ο οποίος ήταν ένας από τους σπουδαιότερους αρχιτέκτονες της περιόδου αυτής, σπούδασε από το 1931 ως και το 1936 αρχιτεκτονική στην Τεχνική Ανωτάτη Σχολή του Μονάχου και από το 1985 ως και το θάνατό του υπήρξε ενεργό μέλος της Βαυαρικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών. Το γεγονός αυτό ενισχύει την επιθυμία μας να προβούμε στην παρούσα έκκληση».
(από το ενημερωτικό Δελτίο του ΤΕΕ)
Κι ενώ ακόμη κι οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται για τη διατήρηση των «Ξενία» χωρίς τις προσθήκες που προτείνουν άσχετοι μελετητές και αναπτυξιο-μανείς Δήμαρχοι, η Κοζάνη συνεχίζει να παραμένει   αδρανής, να κρατά το θέμα παγωμένο και να μην αντιδρά στο κλείσιμο του δικού μας Ξενία, το οποίο ρημάζει με την ευθύνη της ΕΤΑ (ΕΟΤ) και τη συνενοχή του Δήμου.

Ο ΜΟΡΑΛΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

Το 1959 δημιούργησε τις συνθέσεις που κοσμούν τις δύο όψεις του «Χίλτον». Το 1968 έφτιαξε για την τράπεζα First National City Bank μια κεραμική σύνθεση τοίχου. Στους ανεμοφράκτες που βρίσκονταν στα υπόστεγα του ΟΛΠ είχε κάνει συνθέσεις με χρωματιστές τσιμεντόπλακες.
Στον «Διόνυσο» στου Φιλοπάππου έχει διάφορες κεραμικές συνθέσεις του. Ενώ το 1999 στον σταθμό Ακαδημία του μετρό της Αθήνας τοποθετήθηκε μια δική του σύνθεση με μπρούντζινα ανάγλυφα και κεραμικές πλάκες.
Είναι πολλά τα σημεία της Αθήνας -και όχι μόνο- που φέρουν τη σφραγίδα του Γιάννη Μόραλη. Εφτασε η ώρα να τα γνωρίσουμε όλα μέσα από μια έκθεση η οποία πρώτη φορά συγκεντρώνει τα προσχέδια των αρχιτεκτονικών συνθέσεων που φύλασσε στο εργαστήριό του (περίπου 120 έργα) ο μεγάλος μας ζωγράφος και τα οποία δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη λίγους μήνες πριν από το θάνατό του. Εχει τίτλο «Γιάννης Μόραλης - Αρχιτεκτονικές Συνθέσεις» και εγκαινιάζεται την Πέμπτη στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς (την καλλιτεχνική επιμέλεια ανέλαβε η σκηνογράφος Λιλή Πεζανού, τις κεραμικές συνθέσεις εκτέλεσε η Ελένη Βερναδάκη).

Έκθεση σύγχρονης αρχιτεκτονικής «New World Architecture»

 απο την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Contemporary Space Athens, Μεγάλου Βασιλείου, 46-48 Ρουφ - 
Διάρκεια από τις 11 Φεβρουαρίου μέχρι τις 27 Μαρτίου - 

Ώρες λειτουργίας έκθεσης, Τετάρτη ως Κυριακή 14:00 - 20:00

Η σύγχρονη αρχιτεκτονική έκθεση «New World Architecture» έρχεται στην Αθήνα στο Contemporary Space Athens από τις 11 Φεβρουαρίου μέχρι τις 27 Μαρτίου για να παρουσιάσει 118 αρχιτεκτονικά σχέδια τελευταίας αιχμής που έχουν διακριθεί στα Διεθνή Βραβεία Αρχιτεκτονικής 2009 και τα Αμερικανικά Βραβεία Αρχιτεκτονικής 2009.

Η έκθεση παρουσιάζει 118 διαπρεπή κτίρια και αστικά συστήματα από την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, τη Βόρεια και Νότια Αμερική τα οποία επιλέγονται μέσα από τον έγκριτο διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό «International Architecture Award» για τη χρονιά που πέρασε, το οποίο σχεδιάστηκε για να δώσει μια σημαντική ανασκόπηση του τρέχοντος ντιζάιν και της αρχιτεκτονικής σε παγκόσμια κλίμακα.
Το Contemporary Space Athens είναι μια πειραματική πλατφόρμα στην οποία διοργανώνονται από το European Center of Architecture Art Design and Urban Studies σε συνεργασία με το Chicago Athenaeum, εκθέσεις, διαλέξεις, συμπόσια, προγράμματα επιβράβευσης και εκδηλώσεις προκειμένου να φέρουν την αρχιτεκτονική και το ντιζάιν στο ευρωπαϊκό κοινό.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου.
Στην έκθεση παρουσιάζονται ορισμένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά γραφεία παγκοσμίως όπως

Λεξικό αρχιτεκτονικής σε δέκα γλώσσες

απο ΤΑ ΝΕΑ


Παρουσίαση βιβλιου στο Αμφιθέατρο Δρακοπούλου του Πανεπιστημίου Αθηνών , 14-2-2011, 17.00 ωρα, Πανεπιστημίου 30 Αθήνα

    
Το λεξικό «ομιλεί», εκτός από ελληνικά και: αγγλικά, αλβανικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ρουμανικά, βουλγαρικά, ρωσικά και σερβικά.

Ενα λεξικό των όρων που χρησιμοποιούνται για τη βυζαντινή αρχιτεκτονική και γλυπτική και μάλιστα σε δέκα γλώσσες δημιούργησαν δύο αρχαιολόγοι, καθηγήτριες του Πανεπιστημίου Αθηνών η κυρία Σοφία Καλοπίση-Βέρτη και η κυρία Μαρία Παναγιωτίδη-Κεσίσογλου. Χίλιοι όροι περιλαμβάνονται σ΄ αυτό το πρωτότυπο λεξικό των 667 σελίδων και 835 φωτογραφιών και σχεδίων, που έρχεται να καλύψει το κενό που υπάρχει σε θέματα ορολογίας στην βυζαντινή αρχαιολογία και την τέχνη. Πόσο μάλλον που το «Εικονογραφημένο Πολύγλωσσο Λεξικό Όρων της Βυζαντινής Αρχιτεκτονικής και Γλυπτικής», το οποίο εκδόθηκε από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης ομιλεί, εκτός από ελληνικά και: αγγλικά, αλβανικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ρουμανικά, βουλγαρικά, ρωσικά και σερβικά. Περιλαμβάνονται δηλαδή γλώσσες χωρών, οι οποίες είτε έχουν βυζαντινά μνημεία είτε έχουν αναπτύξει τη βυζαντινή επιστήμη. «Σε μία εποχή, που η εισβολή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας απαιτεί τη διατύπωση όρων με το χαρακτήρα κλειδιού, οι οποίοι πολλές φορές μάλιστα εκφράζονται τελείως συμβολικά, γίνεται επιτακτική η ανάγκη διατήρησης του γλωσσικού θησαυρού της ειδικής ορολογίας της αρχιτεκτονικής»

Μνημείο το «Μοτέλ Ξενία» στον Καρτερό Ηρακλείου

 Επι τέλους ας αρχίσουμε απο κάπου
απο το ΠΡΩΤΟΘΕΜΑ


Το "Μοτέλ Ξενία" στην περιοχή Καρτερός του Ηρακλείου- ένα από τα χαρακτηριστικότερα και ομορφότερα δείγματα της αρχιτεκτονικής των "Ξενία"-, το οποίο ανήκει στην Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε και είναι έργο του σπουδαίου αρχιτέκτονα, Άρη Κωνσταντινίδη, χαρακτηρίστηκε ως νεότερο μνημείο, από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων στην κοινή συνεδρίαση του με το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο του υπουργείου Πολιτισμού.

Το "Ξενία" του Ηρακλείου χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και βρίσκεται εντός αρχαιολογικού χώρου. Πιο αναλυτικά, αποτελείται από επτά ισόγεια κτίρια σε σχήμα "π" με εσωτερική "αυλή". Η χρήση της πέτρας ως βασικού υλικού σε συνδυασμό με την αρμονική ενσωμάτωση στο φυσικό περιβάλλον και τη διαμόρφωση του σε χαμηλό επίπεδο, αναδεικνύει το σεβασμό του αρχιτέκτονα στο χώρο, όπως και τη φιλοσοφία του που μπορεί και στις μέρες μας να συμβάλλει στην προσέλκυση εναλλακτικού τουρισμού.

Η άποψη του συλλόγου αρχιτεκτόνων για τα ΞΕΝΙΑ - ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ "ΞΕΝΙΑ"


Α.Π. 30517 Αθήνα 11 Ιουνίου 2003

Προς
1. Την Υπουργό ΠΕΧΩΔΕ
κα Βάσω Παπανδρέου
Αμαλιάδος 17
11523 Αθήνα
2. Τον Υπουργό Πολιτισμού
κ. Ευάγγελο Βενιζέλο
Μπουμπουλίνας 20
10682 Αθήνα
Κοινοποίηση : 1) Γεν. Γραμματέα Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.
2) Γεν. Γραμματέα ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
3) Διεύθυνση Λαϊκού Πολιτισμού του ΥΠΠΟ
4) Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε.
5) Α΄ Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων / Αθήνα 

6) Β΄ Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων / Πάτρα
7) Γ΄ Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων / Ρόδος
8) Δ΄ Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων / Θεσσαλονίκη
9) Ε΄ Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων / Βόλος
10) ΣΤ΄ Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων / Γιάννενα
11) Ζ΄ Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων / Ηράκλειο
12) Θ΄ Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων / Μυτιλήνη
Θέμα: Χαρακτηρισμός των κτιριακών έργων του Ε.Ο.Τ. ως διατηρητέων.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 αρχίζει μια σημαντική προσπάθεια του Ε.Ο.Τ. στον τομέα της ανάπτυξης του τουρισμού και της κτιριακής υποδομής του. Την περίοδο 1950-1958 ο Χαράλαμπος Σφαέλλος, ως διευθυντής των Τεχνικών Υπηρεσιών του νεοσύστατου Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, αρχίζει να υλοποιεί το πρόγραμμα μελέτης και ανέγερσης των Ξενία. Από το 1957 ως το 1967 προΐσταται της Υπηρεσίας Μελετών ο Άρης Κωνσταντινίδης, που μετατρέπει την υπηρεσία αυτή σε εργαστήριο αρχιτεκτονικής σκέψης με άξιους συνεργάτες σημαντικούς αρχιτέκτονες. Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι η συνολική προσέγγιση βασίστηκε σε ένα στέρεο και ουσιαστικό θεωρητικό υπόβαθρο που παρουσιάζεται μέσα από τα κείμενα του Άρη Κωνσταντινίδη, όπου αναλύεται η προσέγγιση για την επιλογή του κατάλληλου χώρου και προσανατολισμού, η σημασία της ένταξης στο τοπίο, η σχέση του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, η απλότητα και σαφήνεια της μορφής, η ειλικρίνεια στη χρήση των υλικών, η τυποποίηση στην κατασκευή αλλά και η επιθυμία για την ένταξη των μονάδων αυτών στη ζωή του κάθε τόπου, στοιχεία που καθιστούν το όλο εγχείρημα μοναδικό.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Σπάνιο ηχητικό τεκμήριο - «Λύρες του Σαμμάκοβου»



η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, απο τον πατέρα μου , τιμητικά

                                                                                                    απο ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ


Σε ήχο ελληνικό

ΓΙΩΡΓΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ


(ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΕΥΝΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ)


Το «Κέντρο Ερεύνης και Προβολής της Εθνικής Μουσικής» -Μουσικό Λαογραφικό και Φιλολογικό Αρχείο Σίμωνος και Αγγελικής Καρά- δημοσίευσε ένα μέρος από το σπάνιο και ανέκδοτο υλικό του: 23 από τα τραγούδια και τους σκοπούς που ηχογράφησε ο Σίμων Καράς το 1958 και το 1964 στην Κομοτηνή, όπως τα απέδωσαν δύο κορυφαίοι λυράρηδες από την ανατολική Θράκη, ο Χαράλαμπος Μενίδης (1884-1966) και ο Γιώργης Γκορές.
Το Σαμμακόβι ή Σαμμάκοβο από την εποχή που εμφανίζεται (στα τέλη του 15ου αιώνα) ήταν ένα σημαντικό, πλούσιο κεφαλοχώρι, εξαιτίας των μεταλλείων σιδήρου που υπήρχαν εκεί. Περί το 1650 βρισκόταν σε μεγάλη ακμή. Εμποροι έφθαναν με καραβάνια από μακρινές αποστάσεις. Ερχονταν να φορτώσουν το περίφημο «Σαμμακόβ δεμιρί» (σαμμακοβίτικο σίδερο). Η τουρκική κυβέρνηση αγόραζε μεγάλες ποσότητες σιδήρου. Οι Σαμμακοβίτες έτσι απέκτησαν μια ξεχωριστή θέση στο τουρκικό κράτος. Ιδιαιτέρως οι ιδιοκτήτες σιδηρωρυχείων είχαν σπουδαία προνόμια. Ωστόσο, καταπίεζαν τους εργάτες, με αποτέλεσμα να γίνονται εξεγέρσεις, πράγμα που προκάλεσε την επέμβαση του κράτους, που ανέλαβε τη διοίκηση των ορυχείων.
Η παρακμή δεν άργησε, ως αποτέλεσμα της κακοδιοίκησης. Κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο οι Βούλγαροι καταλαμβάνουν το Σαμμάκοβο. Το 1913 φεύγουν οι Βούλγαροι κι έρχονται οι Τούρκοι. Το 1914, με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, Γερμανοί σύμβουλοι προτείνουν στη νεοτουρκική κυβέρνηση να εξοντώσει τα αλλοεθνή στοιχεία της επικράτειας. Τον Σεπτέμβριο του 1915 οι κάτοικοι της περιοχής εκδιώκονται από τις εστίες τους κι αμέσως αρχίζει η διανομή των περιουσιών τους. Οι Σαμμακοβίτες παίρνουν το δρόμο της εξορίας.
Η μουσική του Σαμμακοβιού ανήκει στη θρακική παράδοση, χωρίς να λείπουν οι επιρροές από τα αστικά κέντρα (Κωνσταντινούπολη και Μικρά Ασία). Από πλευράς μουσικού ιδιώματος το Σαμμακόβι ανήκει στην ομάδα των χωριών της ανατολικής Στράντζας, με πιο γνωστό εκπρόσωπο το Κωστή, το χωριό των αναστενάρηδων, με την έντονη μέχρι σήμερα παράδοση της λύρας. Αυτό το όργανο διαμόρφωσε το σαμμακοβιανό μουσικό ιδίωμα όσον αφορά τόσο την έκταση όσο και το ύφος των μελωδιών.
Η σαμμακοβιανή σχολή της λύρας είχε μέχρι τη δεκαετία του '60 αρκετούς εκπροσώπους. Από αυτούς, γνωστός έγινε πρώτος ο γεννημένος γύρω στό 1890 Δημήτριος Φτουχος, χάρη στην έκδοση του Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου «Σκοποί και τραγούδια από το Σαμμακόβι Θράκης», με ηχογραφήσεις της Μέλπως Μερλιέ του 1930. Με την παρούσα έκδοση γνωρίζουμε ακόμα δύο λυράρηδες, τον Χαράλαμπο Μενίδη (1884-1966) και τον Γιώργη Γκορέ (1883-1970).
Η έκδοση περιλαμβάνει πλούσιο φωτογραφικό υλικό από το αρχείο του ΚΕΠΕΜ, καθώς και δύο γλαφυρές διηγήσεις της Αγγελικής Καρά, πολύτιμες εμπειρίες της από τις καταγραφές αυτές. Ακόμη, κείμενα με ιστορικά στοιχεία για τη Θράκη και το Σαμμακόβι, πληροφορίες για το γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής, εκτενή σχόλια για τα ήθη και έθιμα, τη μουσική και τη λύρα των Σαμμακοβιανών, καθώς και ανέκδοτες καταγραφές για το χορό και τη φορεσιά του Σαμμακοβιού, που υπογράφουν ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος και η Πηνελόπη Καμπάκη-Βουγιουκλή, καθηγητές του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, η Αγγελική Γιαννακίδου, διευθύντρια του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης, οι Αγγελος Νικολαΐδης, Γεώργιος Καλαβρινός και Αλέξιος Παρτινούδης, ερευνητές της μουσικοχορευτικής παράδοσης της Θράκης, καθώς και ο δήμαρχος του Νέου Σιδηροχωρίου, Κωνσταντίνος Βαρβάτος.