Η ζωή μέσα απο τα μάτια του μαθητευόμενου

Αρχισα να εχω ανάγκη την επανασύνδεση με αξίες και ενασχολήσεις που είχα απο παιδί. καταστάσεις που μου άνοιγαν καινούργιους κόσμους, νέες εμπειρίες, ξεχασμένες συγκινήσεις. Πριν απο 3,5 χρόνια, με το χαμό του συντρόφου μου και με την ταυτότητα του καινούργιου συνταξιούχου, έμεινα μετέωρη.
Στάθηκα ακίνητη για πολύ καιρό...έπρεπε να μάθω πάλι τη μοναξιά...δύσκολα πράγματα.
Σιγά σιγά, περνώντας ο χρόνος...
Πάντα είχα ενδιαφέρον για την τέχνη και την ομορφιά, καθώς επίσης και με την παρατήρηση. Η εξαντλητική και απαιτητική δραστηριότητα του αρχιτέκτονα μελετητή με απομάκρυνε απο όσα αγαπούσα. Με απομάκρυνε πρακτικά, όχι βαθειά
Αρχισα τα μαθήματα αυτοδιδασκαλίας και πρακτικής στη ζωγραφική και στην παρατήρηση.
Είχα κάνει μαθήματα ελεύθερου σχεδίου την εποχή των εισαγωγικών στην αρχιτεκτονική με δασκάλους τον Γιώργο Βογιατζή και τον Κώστα Ηλιάδη, αλλα και με μια πολύ ταλαντούχα ζωγράφο, καθηγήτρια στο Αρσάκειο την Νέλλη Παραστατίδου.
Αρκετά με το παρελθόν...ίσως επανέλθω
Τρία χρόνια πριν, το 2017, αρχισα πάλι να φλερτάρω με την ιδέα της ζωγραφικής...αρχισα τα βιβλία, το ψάξιμο στο διαδίκτυο, τις επισκέψεις σε μαγαζιά τέχνης, σε εκθεσιακούς χώρους...δειλά δειλά. Πέρασαν δύο χρόνια. Το ενδιαφέρον κοιμόταν...βαθειά.
Πολύ δύσκολα και φοβισμένα άρχισα να ακουμπάω τα χαρτιά, τα χρώματα, τους καμβάδες.
Αρχισα να φτιάχνω, να ζωγραφίζω, να αλλάζω γνώμη, να διορθώνω, να καταστρέφω..
Ηρθε η καραντίνα...ο φοβος της πανδημίας. Τώρα μετά δύο μήνες κλεισίματος στο σπίτι θέλησα να τα ακουμπήσω σε εναν ασφαλή χώρο

Για να δεις τη δουλειά μου

https://www.instagram.com/margaritakonstantinidou/